نقد و بررسی Ace Combat 7

این روزها در هر نقطه‌ای از صنعت بازی شاهد رقابتی شاید حتی کوچک و بی‌اهمیت باشیم اما مبارزات هوایی که مجموعه بازی Ace Combat در آن حضور دارد از آن دست ژانرهایی است که تنها یک شرکت‌کننده دارد. برای سال‌هاست که اکثر تولیدکنندگانی که در این ژانر خاص سابقه دارند، بیخیال آن شده و تصمیم گرفته‌اند سرمایه موجود را روی بازاری با مخاطب بیشتر سرمایه‌گذاری کنند اما Bandai Namco همچنان به طرفداران مجموعه Ace Combat متعهد باقی مانده و با انتشار Ace Combat 7 نشان داده که چیزی نسبت به گذشته تغییر نکرده و آنها همچنان راه موفقیت در این ژانر را بلد هستند. در ادامه با نقد و بررسی Ace Combat 7 همراه وی جی مگ باشید.

اولین تفاوت بزرگ مجموعه بازی Ace Combat نسبت به دیگر آثار ژانر مبارزات هوایی در داستان‌سرایی خود را نشان می‌دهد. در شرایطی که اکثر بازی‌های این سبک تنها روی گیم‌پلی و مواردی از جمله گرافیک تمرکز داشته‌اند، Bandai Namco همواره اهمیت مناسبی به داستان داده و این بخش از ساخته‌های خود را فراموش نکرده. بعد از Ace Combat Assualt Horizon در نسل گذشته که سعی کرده بود بیشتر به اثری جنگی با تم مشابه با Call of Duty گرایش پیدا کند، اینجا با ادامه‌ای برای خط داستانی اصلی مجموعه طرف هستیم. ب

از هم میان کشورها و امپراتوری‌های حاضر در دنیای Ace Combat جنگی تازه شکل گرفته و گیمر به عنوان یکی از خلبان‌های حاضر در این درگیری باید ماموریت‌های مختلف را پشت سر بگذارد. مسئله‌ اصلی که بعد از پشت سر گذاشتن چند ماموریت متوجه آن می‌شوید این است که با صرف نظر از داستان عملا ساعت‌های لذت‌بخش‌تری را سرگرم Ace Combat 7 می‌شوید. نه تنها داستان این عنوان جذابیت خاصی نداشته و روایتی کاملا کلیشه‌ای دارد بلکه شباهت بیش از اندازه نام‌ها در آن باعث شده که گیمر عملا بعد از مدتی خود را نقش خلبانی ببیند که تنها باید هواپیما‌ها یا اهداف زمینی مختلف دشمن را هدف قرار داده و نهایتا ماموریت بعدی را شروع کند.

دیگر ضعف داستان Ace Combat 7 در نوع روایت آن خود را نمایان می‌کند. مشخص نیست سازندگان بازی به چه دلیلی تصمیم گرفته‌اند بخش اصلی روایت داستان را برعهده یک تعمیرکار هواپیما قرار بدهند و ساختاری را ایجاد کنند که قهرمان اصلی داستان نام یا مشخصات خاصی نداشته باشد تا گیمر خود را در جای او ببیند. مسئله‌ای که هرچند یکی از اصول ثابت روایت داستان به شمار می‌رود اما باعث شده رقابت میان قهرمان داستان و شخصیت منفی کلیدی که خلبانی کهنه‌کار و باتجربه است به هیچ‌وجه شکل و شمایلی واقعی به خود نگیرد.

بعد از چشم‌پوشی از داستان وارد جریان اصلی بازی می‌شود. جریانی که در ابتدای آن باید هواپیمای خود را انتخاب کرده، تجهیزات مورد نظر را روی آن قرار داده و وارد ماموریت شوید. در گذشته معمولا روند اصلی بازی تعیین می‌کرد که بهترین انتخاب از میان هواپیما‌ها چه گزینه‌ای است اما اکنون شما با انجام هر ماموریت، اعتبار به دست آورده و باید از آن برای آزاد کردن هواپیما‌های جدید یا تجهیزات هر کدام از آنها اقدام کنید. تنها کافیست تمرکز خود را روی یکی از شاخه‌های اصلی فروشگاه بازی بگذارید تا نهایتا از دید امکانات با کمبود خاصی روبرو نشوید و با پیشرفت در بازی، اعتبار لازم را به دست آورده از آن برای خریداری هواپیماهای قدرتمندتر استفاده کنید.

ساختاری که شاید تنها از دید تنوع بصری در زمینه طراحی هواپیما‌ها برای گیمر کمی آزاردهنده باشد اما تاثیر خاصی روی گیم‌پلی ندارد. همین روال برای تجهیزات تهاجمی هر کدام از هواپیماها نیز صدق می‌کند که باید به صورت جداگانه برای هر نمونه موجود خریداری شود. نکته‌ای که شاید در این زمینه نسبت به نسخه‌های قبلی پیشرفت اندک اما مناسبی را شکل داده باشد، پرک‌هایی است که گیمر می‌تواند روی هواپیمای انتخاب شده قرار دهد. هر کدام از این پرک‌ها (Perk) قابلیت جانبی خاصی را به همراه داشته و به صورت کلی روی ارتقای خصوصیات هواپیمای گیمر تاثیر مثبت دارند.

در ادامه و با وارد شدن به جریان اصلی ماموریت مطمئنا بیش از همه چیز به یاد نسخه‌های کلاسیک این مجموعه خواهید بود. به جز درگیری‌های هوایی، برخی ماموریت‌ها تمرکز خود را روی اهداف زمینی قرار داده و ساختار خاص دیگری را به نمایش در نمی‌آورند. در این میان سازندگان بازی سعی کرده‌اند با اضافه کردن برخی چالش‌های اضافی به تنوع طراحی مراحل بیافزایند که البته در انجام این کار نیز در سطح مناسبی موفق بوده‌اند. از جمله این چالش‌ها می‌توان به مرحله‌ای اشاره کرد که اطلاعات رادار از آن حذف شده و گیمر باید هر کدام از اهدافی که در جریان بازی می‌بیند را ابتدا شناسایی و در ادامه برای از بین بردن آنها اقدام کند.

در کنار این موارد شاهد حضور مرحله‌ای نیز به سبک Ace Combat 7 هستیم که در آن ابتدا گیمر باید مسیری پر پیچ و خم را با ارتفاعی پایین پشت سر گذاشته و در ادامه پایگاه دشمن را مورد حمله قرار دهد. اصول مورد استفاده از سوی سازندگان بازی Ace Combat 7 همچون شمشیری دو لبه، نکات مثبت و منفی مختلفی را به همراه داشته. تمرکز بیش از اندازه روی طراحی مراحل کلاسیک مجموعه باعث شده استاندارد مناسبی در تمامی آنها دیده شود اما از سویی تنوع و تازگی کار را با کاهشی قابل توجه مواجه کرده.

مسئله‌ای که شاید برای طرفداران تازه این مجموعه به عنوان یک ضعف در نظر گرفته نشود اما می‌تواند حسی تکراری را در میان کسانی به وجود آورد که اکثر قسمت‌های مجموعه ساخته شده توسط Bandai Namco را تجربه کرده‌اند. نهایتا نباید برخی جنگ‌های هوایی خاص را فراموش کنیم که بعضا گیمر با آنها  روبرو شده و به شکلی روشن مهارت‌های او را به چالش می‌کشند. با وجود تمام توضیحات ارائه شده اما همچنان گیم‌پلی Ace Combat 7 جذابیت‌های گذشته را برای بار دیگر زنده کرده و جان دوباره‌ای به آنها دهد. جذابیت‌هایی که متاسفانه در هیچ اثر دیگری از این ژانر پیدا نمی‌شود.

با اتمام بخش داستانی احتمالا به سراغ قسمت آنلاین و چند نفره می‌روید تا اولین بتل رویال هوایی را تجربه کنید. جدای از تمامی سبک‌های استاندارد بخش چند نفره آنلاین که در این اثر نیز حضور دارند با بتل رویال طرف هستیم که اولین بار در اثری مانند Ace Combat 7 پیاده‌سازی شده. بخشی از قسمت آنلاین که نهایتا گیمری با بیشترین امتیاز کسب شده در آن رتبه اول را به دست آورده و به عنوان پیروز نهایی رقابت معرفی می‌شود. هرچند حضور بخش آنلاین و چند نفره در ژانر مبارزات هوایی به خودی خود یک امتیاز قابل توجه است اما آیا با روندی راضی کننده در آن طرف هستیم؟

جواب را شاید بتوان با همان تجربه اولیه متوجه شد. هرچند جنگ هوایی با کاربرهای آنلاین در نهایت جذاب و البته متعادل طراحی شده اما بعد از مدتی وارد یک چرخه تکراری دنبال کردن هدف در مسیری دایره‌‌ای شکل و شلیک موشک می‌شود. موشک‌هایی که البته توانایی رسیدن به هدف را در چنین مانور هوایی نداشته و امتیازی را برای گیمر به همراه ندارند. اصلی‌ترین ضعف بخش آنلاین Ace Combat 7 در کم بودن درگیری میان گیمرها خود را نشان می‌دهد. عملا شما در هر مسابقه تنها چند بار فرصت شلیک موفق را به دست آورده و همین موضوع باعث می‌شود قسمت چند نفره این بازی توانایی نگه داشتن مخاطب برای زمانی طولانی را در اختیار نداشته باشد.

زمانی که با اثری این چنین روبرو هستیم، گرافیک به خصوص از دید طراحی جزئیات بیش از گذشته مورد توجه قرار می‌گیرد. انتظارات از بازی که به خصوص در زمینه انیمیشن، طراحی خاص را به همراه ندارد و در آن خبری از شخصیت‌های مختلف نیز به شکلی خودکار در دیگر قسمت‌ها بالا می‌رود. از دید طراحی هواپیماها، Ace Combat 7 بهترین محصولی است که صنعت بازی تاکنون روانه بازار کرده. هر آن چیزی که در این بازی می‌بینید و براساس هواپیما‌های واقعی طراحی شده، از دید جزئیات در سطح بسیار خوبی قرار می‌گیرد.

همین روند در ارتباط با افکت‌های بصری و نورپردازی نیز صدق می‌کند. هرچند بسته کلی از دید بصری رضایت‌بخش است اما با نزدیک شدن به سطح زمین و تماشای بافت‌هایی که همچنان کیفیت لازم را به همراه ندارید شاید کمی ناامید شوید. ناامید که بعد از سال‌ها غیبت انتظار داشتید در بازی که روی PS4 و Xbox One اجرا می‌شود حداقل از دید طراحی سطح زمین با نتیجه بهتری سر و کار داشتید. بازی Ace Combat 7 به صورت کلی اثری باکیفیت و البته سرگرم کننده است. بازی که تمام نیازهای تعریف شده برای لذت بردن از ساخته ژانر مبارزات هوایی را به همراه دارد اما در عین حال به جز حالت چند نفره آنلاین و پشتیبانی از واقعیت مجازی آنچنان حرف جدیدی برای گفتن ندارد. واقعیت مجازی که از دید گیم‌پلی تغییر خاصی را ایجاد نکرده و بازی را زاویه دید داخل کاکپیت به تصویر می‌کشد و می‌تواند برای مدتی کوتاه تجربه‌ای جدید را به همراه داشته باشد. (نقد و بررسی Ace Combat 7)