نقد و بررسی Into the Breach

شطرنج یکی از قدیمی‌ترین بازی‌های فکری است که به‌گونه‌ای می‌تواند در سبک استراتژی نوبتی قرار گیرد و منبع الهام آثار مختلفی در دنیای بازی‌های ویدئویی بوده. تعامل بین نیروهای مختلف باقدرت های مختلف و تأکید بر نحوه چینش این نیروها از عناصر مهم این بازی‌ها است که در حد و اندازه توانایی‌های نیروها اهمیت دارد. Into the Breach با قرض گرفتن این ایده و اجرای نبردها باوجود کوچک بودن محیط و محدود بودن تعداد نیروهای حاضر در میدان ، تجربه‌ای ساخته که در ظاهر ساده به نظر می‌آید ولی در بطن خود بسیار استراتژیک و پیچیده است.

داستانی نصفه و نیمه در Into the Breach در مورد مبارزه با نیروهای حشره مانند بیگانه‌ای به نام Vek وجود دارد که به‌صورت چند میان‌پرده ساده و چند خط متن بیان می‌شود که اصلاً اهمیتی ندارد، بلکه این گیم‌پلی است که در مرکز توجه قرار دارد و تمام بازی را تشکیل می‌دهد. مبارزات در Into the Breach روی یک شبکه (Grid) هشت در هشت انجام می‌شوند. معمولاً 3 نیروی مختلف در اختیار شما قرار دارند که با امواج مختلف دشمن که تدریجاً وارد میدان خواهند شد مبارزه می‌کنند.

اصلی‌ترین مکانیک از بین بردن دشمنان که شاید مهم‌تر از آسیب زدن باشد، جابه‌جا کرد آن‌ها است و بسیاری از توانایی نیروهای خودی شامل این  قابلیت است. جابه‌جا کردن ازآنجا مهم است که در هر نوبت دشمنان می‌توانند دو عمل حرکت در میدان جنگ و حمله خود را انجام دهند که از بین این دو، همیشه کاملاً هدف حمله آن‌ها مشخص است. در کنار آن بدون توجه به هدف، این حمله انجام می‌شود پس می‌تواند با جابه‌جا کردن دشمنان کاری کرد که به یکدیگر حمله کنند!

علاوه بر این، قسمت‌های مختلف شبکه پوشش‌های مختلفی مانند جنگل، آب، اسید و … دارند و یا در هر نوبت هدف بلای طبیعی مانند رعد و برق و یا مذاب آتش‌فشان قرار می‌گیرند و طبیعتاً می‌توان با قرار دادن دشمنان در این قسمت‌ها در راستای از بین بردنشان عمل کرد. برای مثال اگر قسمت جنگل مورد هدف قرار گیرد به آتش کشیده می‌شود و هر نیرویی که از آن عبور کند نیز آتش می‌گیرد و هر نوبت آسیب خواهد دید. مبارزات با Vek در پنج جزیره با پوشش مخصوص انجام می‌شوند که هرکدام به چند قسمت با اهداف مختلف تقسیم‌ شده‌اند.

هدف اصلی در بازی حفاظت از منبع برق کلی است که با از بین رفتن ساختمان‌های موجود در مراحل مختلف کاهش می‌یابد و در صورت اتمام با Game Over مواجه می‌شوید. در کنار آن اهداف جانبی مختلفی مانند از بین بردن تمام کوه‌های مرحله ، دفاع از ساختمانی خاص و غیره وجود دارد که جوایز مختلفی مانند نیروی برق اضافه در اختیار قرار می‌دهد. انجام این اهداف مختلف در پایان هر جزیره منابعی برای خرید توانایی جدید برای نیروهای به دست می‌دهد و همچنین Power Core که برای استفاده و فعال کردن این توانایی‌ها موردنیاز است.

همان‌طور که اشاره شد، محدودیت نیروها و دسترسی آن‌ها به حداکثر دو توانایی شاید در ابتدا حس ساده بودن Into the Breach را به مخاطب بدهد. این حس البته چندان پایدار نخواهد بود و کم‌کم عمیق بودن مکانیک‌های بازی مشخص می‌شود. با توجه به مشخص نبود مسیر انتخابی دشمنان در نوبت‌های آینده، همیشه مقداری حدس و گمان توانایی  خواندن حرکات دشمنان در میان است.

در کنار آن، با توجه به این‌که نیروهای بیشتری در طول مبارزه به میدان خواهند آمد و در مواردی تعداد دشمنان بیشتر از نیروهای خودی خواهد بود، پس‌نیاز است که با برنامه‌ریزی دقیق به‌قول‌معروف دو نشان با یک تیر زد و دو و یا چند دشمن را با یک حرکت از میدان خارج کرد. پس از گذشت مدتی و آشنایی با مکانیک‌های اولیه، نحوه تفکر شما به تفکر پله‌ای در مورد حرکات مختلف تبدیل می‌شود: حرکت دادن تانک به قسمتی، شلیک به سمت یکی از دشمنان به‌گونه‌ای که حمله بعدی آن نیروی دشمن دیگری را هدف قرار دهد و دیگری به درون آب هل دهد و غیره…

با توجه به اینکه امکان اشتباه در هر قسمتی وجود دارد، بازی در هر مبارزه توانایی از اول انجام دادن یک نوبت را می‌دهد و علاوه بر آن می‌توان آخرین حرکت انجام‌شده را از نو انجام داد. این قابلیت به‌صورت دسترسی نیروهای خودی به تکنولوژی حرکت در زمان توجیه شده که امکان آزمون‌وخطا را در اختیار شما قرار می‌دهد تا بتوانید استراتژی‌های مختلفی را امتحان کنید.

تمام کردن Into the Breach در صورت موفقیت در مبارزات کمتر از 2 ساعت طول خواهد کشید که البته در چند ساعت اولیه موفقیت امکان نخواهد داشت. هر بار شکست کامل سبب می‌شود که بازی از اول آغاز گردد که البته می‌توان یکی از خلبانان به همراه قابلیت‌های ارتقا یافته‌اش را به بازی بعدی انتقال داد. علاوه بر این شروع دوباره که همراه تصادفی بودن چینش مراحل و دشمنان است، اصلی‌ترین دلیل تکرار بازی آزاد کردن نیروهای جدید است که 8 دسته سه‌تایی باقدرت های متفاوت هستند.

علاوه بر استفاده از هر دسته، می‌توان نیروها از دسته‌های مختلف را با یکدیگر ترکیب کرد که تعداد بسیار زیاد ترکیب مختلف و استراتژی گوناگون در اختیار قرار می‌دهد که می‌تواند هر بار شروع دوباره از اول را کاملاً متفاوت کند و این قدرت اصلی Into the Breach است، نه‌فقط تمام کردن یک‌بار آن. از این لحاظ بازی در دسته rouge-like قرار می‌گیرد که هدف تکرار دوباره و دوباره آن از اول و درس گرفتن از شکست‌های قبلی برای موفقیت در آینده خواهد بود. بدین گونه تعداد اگرنه بی‌شمار، بسیار زیادی ترکیب نیرو و استراتژی‌های مختلف برای به پایان بازی وجود خواهد داشت که شاید حتی به ذهن خود سازنده‌ها نرسیده باشد!

شاید خرده گرفتن به گرافیک بازی که به‌طور واضح هدف در آن گیمپلی است چندان خوب نباشد و جمله معروف گرافیک همه‌چیز نیست را به یاد بیاورد، ولی باز نمی‌توان از بیش‌ازحد ساده بودن گرافیک Into the Breach تا حدی ناامید نشد. مدل‌ها و گرافیک پیکسلی این بازی بسیار ساده و با جزییات بسیار کم هستند از انیمشین های آن نیز خشک و در اندازه حداقل است.

حتی ترکیب رنگ محیط‌ها و نیروها مرده و غیر شاداب است و به‌هیچ‌وجه Into the Breach ازنظر ظاهری دیدنی نیست. در کنار آن ولی موسیقی بازی به نحو احسن کارشده است و به‌خوبی در کنار افکت‌های کم ولی مناسب کار خود را انجام می‌دهد. در کل  Into the Breach بیشتر بر گیمپلی تأکید دارد و حالت ظاهری و صوتی آن چندان در تجربه کلی تأثیر ندارند.

Into the Breach دررسیدن به هدف خود کاملاً موفق و به طرز غافلگیرکننده‌ای عمیق و پیچیده است. قابلیت پیاده کردن استراتژی‌های مختلف مبتنی بر تعامل با عناصر حاضر در میدان مبارزه و استفاده از ترکیب توانایی‌ متفاوت نیروهای مختلف ماندگاری بسیار طولانی به بازی می‌دهد که در حالت معمولی تمام کردن آن کمتر از2 ساعت طول خواهد کشید.

این حجم عمق و قابلیت تکرار در ورای مکانیک‌های به‌ظاهر ساده بازی نشان داده که می‌توان بدون نیاز به طراحی مراحل، هوش مصنوعی پیچیده و اجزای مختلف، تجربه‌ای لذت‌بخش و عمیق در اختیار مخاطب قرارداد که نماد سادگی اولیه، پیچیدگی باطن است و می‌توان گفت سازندگان Into the Breach در این امر بسیار عالی و کم نقص عمل کرده‌اند.