بازگشت ترس – نقد و بررسی Outlast: Whistleblower

Outlast  یک عنوان موفق در سبک ترس در چند سال اخیر به شمار می رفت. گرچه بازی از لحاظ گیم پلی با محدودیت هایی مواجه بود اما از لحاظ القای حس ترس و استرس این عنوان کار خود را به خوبی انجام داد. کاری که عنوان های بزرگ این سبک چندین و چند سال است از انجام دادن آن عاجز هستند. DLC جدیدی برای این عنوان تحت نام Whistleblower در نظر گرفته شده که برای پلتفرم های PC و PS4 به بازار ارائه شده است. داستان بازی همزمان و کمی بعد از اتفاقات نسخه اصلی پیگیری می شود.

سکوت، ترس و اوج دیوانگی

بازی از دید شخصیتی به نام Waylon Park پیگیری می شود. شخصیتی که در بیمارستان روانی مشغول به کار است. پارک بعد از دیدن آزمایشات عجیب بر روی بیمار ها شروع به ارسال ایمیل های به صورت ناشناس به سمت مایلز (شخصیت عنوان اصلی) می کند. مایلز یک خبرنگار است و اینگونه موضوع ها می تواند به سرعت نظر مبطوعات و برنامه های تلویزیونی را جلب کند و پارک نیز قصد داشت از طریق مایلز این موضوع را رسانه ای کرده و به کمک بیمار های این بیمارستان بشتابد اما اتفاقات آنطور که پیشبینی می شد پیش نرفت. پس از ارسال چند ایمیل پارک توسط رئیس خود Jeremy Blaire دستگیر شد. جرمی در واقع مسئول انجام آزمایشات عجیب و غریب در بیمارستان روانی بود. پس از چند ساعت از دستگیری موجودات فرا طبیعی با نام Walrider ها به بیمارستان حمله می کنند. این موجودات در نسخه اول نیز وجود داشتند. پارک از این موقعیت استفاده کرده و فرار می کند. اما در راه فرار پارک چندین و چند بار با بیمار های بسیار خطرناک روانی مواجه می شود که صحنه های بسیار دلهره آور و ترسناکی را برای بازیباز رقم خواهد زد. همانطور که اشاره شد بازی همزمان با نسخه اصلی پیش می رود و در انتها خط زمانی داستان کمی جلوتر از نسخه اصلی رفته و اطلاعات جدیدی در اختیار بازیباز قرار می دهد. داستان بازی همانند نسخه اول بسیار خوب کار شده است. شاید تنوع در داستان به صورت کلی مشاهده نشود اما استدیو سازنده بار دیگر توانست داستان کلیشه ای را به نحوی بسیار جالب به نمایش بگذارد. پیچش های داستانی نیز همانند نسخه اول بسیار حیرت آور و جذاب هستند. وجود این ویژگی حتی در لحاظات پایانی و جایی که بازیباز فکر می کند بازی کاملا تمام شده است بسیار هیجان انگیز خواهد بود.

گیم پلی نسبت به نسخه اصلی هیچ تغییر خاصی نداشته است و این نکته شاید کمی اذیت کننده باشد. پارک همانند شخصیت مایلز به هیچ وجه قابلیت مبارزه ندارد و با استفاده از دوربین دستی باید راه خود را در راهرو های تاریک و مرموز بیمارستان پیدا کند. گرچه مواجه شدن با بیمار های روانی خطرناک که بعضا داستانی کوتاهی پشت خود دارند بازی را جذاب تر کرده است اما عدم وجود قابلیت مبارزه کم ناراحت کننده به نظر می رسد. به نظر می رسد سازندگان ترجیح داده اند تا با عدم استفاده از عنصر مبارزه در بازی، حس ترس و استرس را دست نزده باقی بگذارند اما این نکته به تکراری شدن گیم پلی کمک شایانی کرده است که از بزرگترین نقاط ضعف بازی اصلی نیز به شمار می رفت. از نظر بسیاری از بازیباز ها القای حس شدید ترس در نسخه اول بیشتر به خاطر عدم وجود قابلیت مبارزه بود. بازیباز خود را در مقابل تمامی دشمن ها عاجز می دید و راهی به جز فرار وجود نداشت. اما در نگاه اصلی Outlast در ذهن بازیباز ها به عنوانی تبدیل شده است که می تواند یک بازیباز را تا سر حد مرگ بترساند. سوال اینجاست که آیا این نسخه نیز توانسته موفقیت بازی اصلی را تکرار کند؟ باید گفت که Whistleblower نه تنها هیچ کم و کاستی نسبت به نسخه اصلی در این زمینه ندارد بلکه مواجه شدن با بیمار های روانی که قصد نابود کردن پارک را دارند این ترس را چند برابر کرده است. کافی است با پیشروی در بازی با شخصیت Gluskin مواجه شوید. قاتلی بسیار خشن که روشی بسیار مخصوص برای نابود کردن مقتول های خود دارد. برخورد با این شخصیت در چند جای بازی تکرار می شود و بازیباز با دیدن Gluskin ترس را به خوبی حس می کند.

در ساخت بازی از موتور Unreal Engine 3.0 استفاده شده است. طراحی بسیار خوب محیط های بازی، نور پردازی بسیار خاصی و جالب و در کنار آن سایه پردازی بسیار عالی، کیفیت خوب تکسچر ها همه باعث شده اند تا Whistleblower در قسمت گرافیکی بسیار خوب عمل کند. صداگذاری نیز با دقت و وسواس خاصی انجام شده است. کیفیت صداگذاری در بازی به حدی بالا است که بازیباز می تواند کوچکترین صدا ها را نیز در محیط بازی تشخیص دهد. این نکته باعث می شود تا بازی بسیار ترسناکتر از گذشته به نظر بیاید.

Whistleblower یک DLC و یک ادامه بسیار خوب برای عنوان اصلی به شمار می رود گرچه داستان بازی به صورت موازی با عنوان اصلی پیشروی می کند. روایت خوب داستان و استفاده درست و به جای از پیچش های داستانی، القای بسیار خوب و قوی حس ترس و در کنار آن گرافیک خوب از نکاتی هستند که Whistleblower را دوست داشتنی می کند. اما هنوز نیز جای خالی قابلیت مبارزه در بازی حس می شود. بازی کردن Whistleblower به تمامی دوست داران سبک ترس و وحشت پیشنهاد می شود.