نقد و بررسی بازی L.A.Noire

معمولا ناشرهای حاضر در صنعت بازی با عرضه نسخه‌های ریمستر به دنبال بررسی بازار برای آینده بازی خود هستند اما در این میان پیش می‌آید که تمرکز اصلی روی ارتقای مناسب قرار گرفته و نتیجه‌ای‌ به دست می‌آید که طی آن حتی کسانی که بازی مورد نظر را پیش‌تر تجربه کرده‌اند هم باز به سراغ نسخه ریمستر می‌روند. از همان ابتدا که نسخه PS4 ساخته Team Bondi را داخل دستگاه می‌گذارید، متوجه می‌شوید که راکستار تنها به دنبال بررسی وضعیت آینده L.A. Noire بوده و آنچنان توجهی به ارائه یک تجربه بهبود یافته نداشته.با نقد و بررسی بازی L.A.Noire همراه وی جی مگ باشید.

شش سال بعد از عرضه نسخه اصلی حالا با ریمستری روبرو هستیم که تنها در یک بسته‌بندی جدید قرار گرفته و تفاوت مهمی با بازی اصلی ندارد. حتی اگر دلتان برای این عنوان تنگ شده و تصمیم گرفته‌اید که برای بار دیگر با داستان‌های کول فلپس همراه شوید، پیشنهاد می‌کنیم که این کار را انجام ندهید. نسخه ریمستر این بازی برای کنسول‌های خانگی فعلی هرچند کمی در زمینه گرافیک ارتقا یافته و بسته‌های قابل دانلود را از ابتدا همراه خود دارد اما باعث می‌شود که با ضعف‌های بیشتری روبرو شده و نهایتا تجربه‌ای به مراتب سطح پایین‌تر را نسبت به گذشته کسب کنید.

داستان نسخه ریمستر L.A. Noire تغییر خاصی نسبت به گذشته نداشته. تنها نکته جدید بازی جدید به نسبت نسخه اصلی در همراه بودن بسته‌های قابل دانلود داستانی خلاصه می‌شود. گیمر کار خود را در بازی با در اختیار گرفتن کنترل کول فلپس شروع می‌کند. پلیسی پایین رده که از جنگ جهانی به لس انجلس بازگشته و حالا با حل کردن پرونده‌های مختلف در پلیس شهر فرشته‌ها پیشرفت می‌کند. بازی را از پلیس ترافیکی شروع می‌کنید و در ادامه پرونده‌های جدیدی را در بخش جنایی، مواد مخدر و… دریافت می‌کنید. با اینکه شش سال از عرضه نسخه اصلی گذشته اما همچنان داستان و روایت آن در L.A. Noire شاید کمتر رقیبی داشته باشد.

اینکه مجموعه‌ای کامل را با الهام‌گیری از پرونده‌های واقعی در کنار یکدیگر قرار داده و آنها را به یکدیگر مرتبط کنیم، دستاوردی است که سازندگان اصلی بازی در استودیو Team Bondi به آن دست پیدا کرده‌اند. اگر به دنبال داستان‌های کارآگاهی و البته نوآر هستید، احتمالا L.A. Noire یکی از معدود گزینه‌های موجود برای شماست. هرچند نوع پیشرفت در پرونده‌های مختلف از اصولی تعریف شده پیروی می‌کند اما نکته قابل توجه این است که بازی در این زمینه آزادی عمل مناسبی را به شما داده و حتی ممکن است که فرد درستی را به عنوان مجرم شناسایی نکرده و او را به اشتباه دستگیر کنید. جدای از این مسئله باید در نظر داشت که کمتر بازی ماجراجویی از دید تنوع داستان قابل مقایسه با L.A. Noire است.

دیگر بخش L.A. Noire که عملا هیچ تغییری در آن از شش گذشته تاکنون به وجود نیامده، گیم‌پلی است. هر آن چیزی که روی PS3 یا Xbox 360 تجربه کرده‌اید بدون هیچ تغییری به کنسول‌های فعلی سونی و مایکروسافت راه پیدا کرده‌اند. بازی به عنوان اثری ماجراجویی به صورت Open World دنبال می‌شود و این امکان را دارید که در محیط لس انجلس دهه 40 و 50 میلادی برای رسیدن به هرکدام از سرنخ‌ها و محل‌های تعیین شده، گشت و گذار کنید. یکی از اصلی‌ترین ضعف‌های بازی به همین مسئله ارتباط پیدا می‌کند.

عملا در لس انجلس به جز ماموریت‌های تعریف شده هیچ کاری برای انجام دادن وجود ندارد. لس انجلس شاید با جزئیات بسیاری طراحی شده باشد اما هیچ فعالیت جانبی برای انجام در آن وجود ندارد. شما حتی این امکان را دارید که برای انتقال از نقاط تعریف شده به یکدیگر رانندگی را به همکار خود سپرده و با تجربه یک بارگذاری چند ثانیه‌ای به هدف برسید. دیگر ضعف گیم‌پلی به بخش اکشن و تیراندازی بازی ارتباط پیدا می‌کند. هرچند این قسمت به عنوان نکته‌ای جانبی در گیم‌پلی قرار گرفته اما بعد از گذشت چند سال ساختار تاریخ مصرف گذشته خود را به شکلی واضح نشان می‌دهد.

اصول اولیه بازی در این بخش به همان ساختار تیراندازی و سنگرگیری خلاصه می‌شود اما عملا می‌بینیم که جذابیتی در این حالت با در نظر گرفتن دیگر شوترهای قدرتمند وجود ندارد. نهایتا باید به قسمت ماجراجویی بازی بپردازیم که همچنان جذاب بوده و می‌تواند علاقه‌مندان به این ژانر را سرگرم کند. در ابتدا معمولا به سراغ صحنه جرم می‌روید باید بعد از بررسی سرنخ‌ها با شاهدها نیز بازجویی کند. سرنخ‌ها یا اطلاعات مفید به دفترچه یادداشت شخصیت اصلی اضافه شده و بعضی از آنها نیز نقاط جدید برای بررسی را به فهرست بازی اضافه می‌کنند.

در ادامه باید معمولا چندبار دیگر این کار را انجام داده و نهایتا طی بازجویی‌های نهایی از متهم‌های اصلی، گناه‌کار واقعی را شناسایی کنید. بخشی از گیم‌پلی در این قسمت از بازی که ارتباط مستقیمی نیز با جلوه‌های تصویری را دارد در بازجویی‌ها خلاصه می‌شود. بعد از مطرح کردن سوالات، شاهد یا متهم به سوال شما واکنشی خاص نشان داده و این فرصت را پیش روی شما قرار می‌دهد که از میان سه گزینه پلیس خوب، پلیس بد یا اتهام یکی را انتخاب کنید. این سه کلید در نسخه ریمستر بازی همچنان کارایی گذشته را حفظ کرده‌اند و تنها نامشان تغییر کرده.

در اصل عملا چیزی در گیم‌پلی متفاوت نشده بلکه سازندگان بازی برای درک بهتر گیمر نام گزینه‌ها را اینبار متفاوت طراحی کرده‌اند. با در نظر گرفتن حرکات سر و صورت طرف‌های مقابل قهرمان داستان در زمان بازجویی‌ها عملا با المانی از گیم‌پلی روبرو هستیم که هنوز نمونه مشابه آن در دیگر عناوین این ژانر دیده نشده‌اند. شاید بازی‌های دیگر اکنون در زمینه انیمیشن‌های صورت عملکرد خوبی داشته باشند اما هیچکدام از این نکته در خدمت گیم‌پلی استفاده نمی‌کنند.

اگر تنها انیمیشن‌های صورت را به عنوان کلیت گرافیکی L.A. Noire در نظر گیریم با یکی از بهترین گرافیک‌های تاریخ صنعت بازی روبرو هستیم اما اکنون بعد از گذشت شش سال دیگر L.A. Noire حتی نمی‌تواند در میان بازی‌هایی قرار گیرد که گرافیکی معمولی یا متوسط دارند. راکستار برای ریسمتر کردن بازی تنها وضوح تصویر و اندکی کیفیت بافت‌ها را افزایش داده و به دیگر قسمت‌ها هیچ توجهی نداشته. این مشکل باعث شده که در برخورد با انیمیشن‌های صورت و دیگر انیمیشن‌ها همچون حرکات بدن شاهد ایجاد شکافی عمیق باشیم که روی تجربه کلی بازی تاثیر منفی دارد.

تیم سازنده بازی تمام تمرکز خود را روی صورت شخصیت‌ها گذاشته و عملا از گردن به پایین نتوانسته استانداردهای موجود را به نمایش در آورد. جدای از این موضوع ما با شهری روبرو هستیم که در اکثر نقاط خالی بوده و هیچ فعالیتی در آن انجام نمی‌شود. هرچند لس انجلس در L.A. Noire به شدت خالی است اما سر و صدای بسیاری دارد. در تمامی محیط‌های بیرونی صدای بوق و موتور اتومبیل‌ها در پس‌زمینه پخش می‌شود. حتی زمانی که هیچ موجود زنده یا غیرزنده‌ای در خیابان نیست باز هم می‌شنوید که یک نفر مشغول بوق زدن است و نفر دیگر به یکباره ترمز می‌کند!

همین وضعیت به شکلی متفاوت در محیط‌های داخلی نیز تکرار شده. کافیست وارد یک ساختمان شوید تا از تمام نقاط آن صدای حرکت کفش‌ها روی زمین و باز و بسته شدن درب‌ها را بشنوید. چنین نکاتی آن هم در سال 2017 بیشتر شبیه به یک افتضاح است تا ضعفی ساختاری که از گذشته باقی مانده.

با وجود تمام نکات موجود، تنها در صورتی تجربه L.A. Noire را پیشنهاد می‌کنیم که نسخه اصلی را بازی نکرده‌اید به عناوین ماجراجویی یا همان ادونچر علاقه دارید. در غیر این صورت شما با اثری تاریخ مصرف گذشته و قدیمی روبرو هستید که تنها داستانی خوب داشته و تکنولوژی به نام MotionScan را یدک می‌کشد که شاید امروزه آنچنان باعث شگفتی مخاطب نشود. معمول نیست که راکستار از عرضه این بازی چه هدفی را دنبال می‌کند اما امیدواریم که روزی شرایط برای ساخت ادامه یکی از متفاوت‌ترین بازی‌های نسل گذشته و ریمستر عجولانه آن فراهم شود.

نقد و بررسی بازی L.A.Noire