پیشرفت دنیای گیم و تاثیرات آن بر روی وضعیت روحی انسان بر کسی پوشیده نیست. امروزه بازی های ویدئویی راهی برای درمان اختلالات مختلف و بهبود مهارت های پایه‌ی زندگی نیز محسوب می‌گردند و حتی توسط محققان بسیاری مورد تایید قرار گرفته و به عنوان روش نوینی از درمان نیز به حساب می آیند. از همین رو، تکنولوژی های تصویری و بازی ها، یکی از مواردی هستند که تحقیقات از پتانسیل آنها برای بهبود اختلالات اوتیسم خبر می‌دهند.
اوتیسم چیست؟
اوتیسم که به “درخود ماندگی” هم معروف است، نوعی اختلال در روش تعامل با دیگر افراد است که باعث رفتار های غیرعادی، تکرار مکرر یک عمل و مشکل در برقراری ارتباط فرد مبتلا با دیگران می گردد. کودکان و بزرگسالانی که از این اختلال رنج می‌برند، عموما نمی توانند تعامل درستی با جهان اطراف خود برقرار کنند.
در دهه های اخیر، تعداد نفرات مبتلا به این نوع اختلال در ایالات متحده به طرز نگران کننده‌ای درحال بالا رفتن است و احتمال می‌رود که از هر 88 کودک، یک نفر مبتلا به اوتیسم باشد. همچنین، درحال حاضر به دلیل نبود درمان قطعی برای این اختلال، جامعه بیش از پیش نیازمند روشی برای بهبود و کنترل نسبی آن است.
بررسی راه حلی جدید
دانشمندان و محققان متخصص، به تازگی مشغول بررسی روش جدیدی برای بهبود اوتیسم هستند و یکی از راه حل های ارائه شده، استفاده از تکنولوژی های تصویری و بازی های ویدئویی است. آنها با در معرض قرار دادن کودکان مبتلا به اوتیسم در محیط های کنترل شده و قابل تعامل، موفق به بهبود قابل توجه کودکان در ارتباطات اجتماعی و کمتر انجام دادن رفتار تکراری، شدند.
همچنین به دلیل گرایش افراد مبتلا به اوتیسم به کامپیوتر و بازی های ویدئویی، این روش درمانی بنظر کاملا مناسب می‌‌آید. محیط های شبیه سازی شده در واقعیت مجازی حالت تشویق برانگیز بالایی برای کودکان دارای اوتیسم که از مشکلات تعاملی و محرک های حسی خاص رنج می‌برند را همراه دارند و باعث می‌شوند تا آنها راحت تر به تعامل اجتماعی با محیط اطراف خود بپردازند.
این نوع از تکونولوژی های تصویری برای کاهش استرس کودکان در روابط مستقیم و چهره به چهره نیز تاثیر فراوانی دارد و همچنین، قابلیت دریافت راهنمایی در این شبیه سازی ها بصورت مرحله به مرحله نیز برای این کودکان فراهم گردیده است تا روش صحیح انجام یک عمل در شرایط مختلف را یاد بگیرند.
با کمک این تکنولوژی می‌توان به آموزش کودکان مبتلا به این اختلال پرداخت. حتی رفتار های پیچیده‌ی روحی نیز با کمک این روش آموزش سیستماتیک برایشان قابل فراگیری خواهد بود.
تیم تحقیقاتی COSPATIAL با ساخت یک نمونه شبیه ساز واقعیت مجازی با محیط سه بعدی و قرار دادن تعدادی از کودکان در آن، ماموریت های مختلفی به آنها داد تا با انجام این ماموریت ها بصورت دسته جمعی و در یک محیط شبیه به دنیای واقعی، با کمک یکدیگر به هدف خواسته شده دست پیدا کنند و با این کار، موفق به تقویت کردن حس همکاری صحیح در کودکان دارای اوتیسم گردید. در دانشگاه Vanderbilt نیز محققان درحال طراحی سیستم مشابهی برای کنترل و بهبود روش تعامل چهره به چهره و اجتماعی هستند.
نیاز به احتیاط بیشتر
با این حال که این نوع روش درمانی نکات مثبت فراوانی داشته و دارای پتانسیل بالایی در آینده‌ای نزدیک است، اما همیشه احتیاط شرط عقل بوده و این قائده در مورد این روش نوبنیان هم صدق می‌کند. هنوز به تحقیقات کنترل شده و کاملتری برای اثبات کامل این روش از نظر درمانی، نیاز است تا متوجه میزان دقیق کارآمدی آن شویم.
باید منتظر ماند و دید که مهارت های یاد گرفته شده توسط کودکان از این سیستم، چگونه و تا چه اندازه‌ای به دنیای واقعی و زندگی روزمره آنها راه پیدا خواهد کرد. همچنین باید بررسی کرد که نتیجه این تحقیقات چه تفاوت هایی با راه حل های پیشین داشته است و آیا توانسته از آنها پیشی بگیرد؟
همچنین باید به عوارض منفی احتمالی استفاده از این نوع تکنولوژی های تصویری نیز نگاهی داشته باشیم. تحقیقات نشان می‌دهند که کودکان و بزرگسالان دارای اوتیسم، زمان بسیار بیشتری را صرف استفاده از تکنولوژی های تصویری و بازی های ویدئویی و بصورت انفرادی می‌کنند و این درحالی است که همین زمان مصرف شده می‌توانست در زندگی واقعی اطرافشان و با تعامل با اطرافیان برای کمک به بهبود روابط اجتماعی صرف گردد.
همچنین مشخص شده است که کودکان دارای اختلال اوتیسم اعتیاد بیشتری به این نوع تکنولوژی نسبت به کودکان عادی در حال رشد، دارند. تحقیقات همچنین نشانگر این است که این نوع وابستگی شدید به بازی باعث رفتار های پرخاشگرانه و جسورانه در پسران مبتلا به این اختلال شده. بنابراین، محققان کلنیک های مختلف باید با احتیاط از این روش برای کنترل اختلالات اوتیسم و کودکان تحت درمان، استفاده کنند.
با توجه به نوع اختلال این کودکان، ممکن است این روش باعث شود تا فرد بیش از پیش منزوی و وابسته به این تکنولوژی گردیده و از دنیای اطراف خود به کلی غافل شود که همین مورد در دراز مدت نتیجه‌ی عکس را دربر خواهد داشت و بجای بهبود کودک، باعث وخیم تر شدن وضعیت او می‌شود.
استفاده درست
ترکیب این تکونولوژی ها به همراه کنترل مقدار و زمان انجام بازی، می‌تواند گزینه مناسبی برای بهبود وضعیت اوتیسم در کودکان باشد. درحال حاضر دانشمندان بهترین گزینه را جستجو و تحقیق بیشتر در این زمینه می‌دانند تا با بررسی جنبه های مثبت و منفی این روش درمانی، بهترین و امن ترین گزینه برای بهبود اوتیسم را مهیا سازند.
خوشبختانه بازی های ویدئویی همیشه در بهترین و بدترین لحظات به کمک ما آمده‌اند و امروزه حتی می‌توان به آنها با دید یکی از روش های موثر درمانی نیز نگاه کرد.
برگرفته شده از مقاله The scientist.
عمو هاشمی ناموسا بس کن برگرد سر اپارات 🙁
بسیار زیبا و آموزنده بود!