نقد و بررسی Juanito Mayhem

باوجود شناخته شدن پلتفرم کامپیوتر به‌عنوان محلی برای بازی‌های به‌قول‌معروف هاردکور، آثار فراوانی که از گیم پلی پیچیده‌ای برخوردار نیستند روزانه برای آن منتشر می‌شوند. برخلاف دید برخی از گیمرها، وجود این‌گونه بازی‌ها به‌خودی‌خود منفی نیست و در مواردی تجربه‌های بی‌نظیری در میانشان دیده می‌شود. برخی اوقات اما سادگی زیاد از حد، آن‌ها را تا حد زیادی به‌سوی بازی‌های موبایلی می‌برد. این مسئله در مورد Juanito Mayhem کاملاً واضح است که باوجود ایده مناسب، نتیجه نهایی متأسفانه بیش‌ازحد ساده و آرکید مانند شده است.

Juanito Mayhem  داستان نصفه‌نیمه‌ای در میان خود دارد. قهرمان بازی که پسربچه‌ای بیش نیست به دنیایی الهام گرفته‌شده از بازی‌های کلاسیک (مانند Tetris،  Arkanoid و…) می‌رود که توسط موجودات فضایی مورد هجوم واقع‌شده است. هر دنیا از تعدادی مرحله تشکیل‌شده است که در آن با امواجی از دشمنان مواجه می‌شوید و پس از شکست همه به مرحله بعد می‌روید. در پایان هر مرحله بین یک تا سه ستاره امتیاز دریافت می‌شود که با جمع‌آوری تعداد مشخصی می‌توان به دنیای بعدی منتقل شد. اگر این موارد شمارا به یاد بازی‌های موبایلی معمول موجود می‌اندازد، تعجب نکنید: Juanito Mayhem کاملاً از روال بازی‌های موبایلی پیروی می‌کند و این مسئله در مورد گیم پلی آن نیز کاملاً مشخص است. هر مرحله یک صفحه ثابت و محدود است که Juanito در آن می‌تواند به چپ و راست حرکت کند، مسافتی بر روی زمین تکل برود و با اسلحه خود را به بالا-فقط رو به بالا- شلیک کند.   دشمنان اکثراً کروی شکل هستند و یا به سمت پایین حرکت می‌کنند، یا به چپ و راست و رو به پایین شلیک. این تقریباً تمام گیم پلی موجود در Juanito Mayhem است. در مواردی کشتن دشمنان چیزهایی مانند افزایش موقتی قدرت اسلحه و یا بسته سلامتی در بردارد ولی در کل روال بازی تغییر چندانی ندارد.

بزرگ‌ترین مشکل این بازی سادگی بیش‌ازحد آن است. رفتن از مرحله‌ای به مرحله دیگر تغییر چندانی در بطن آن ایجاد نمی‌کند و پس از مدتی ادامه بازی فقط برای جمع‌آوری ستاره‌های کافی برای رسیدن به مرحله بعد است  بدون اینکه لذت چندانی در پی این کار باشد. در کوتاه‌مدت حالت Bullethell برخی مراحل جالب و تا حدی سرگرم‌کننده است ولی پایدار نمی‌ماند و جای خود را به خستگی و یکنواختی می‌دهد. یکی از فرصت‌های ازدست‌رفته در طراحی بازی، استفاده نکردن سازندگان از مکانیک‌های بازی‌های کلاسیک استفاده‌شده در مراحل است. برای مثال مراحل دنیای Tetris فقط در حد منفجر کردن بلوک‌های معروف این بازی است و هیچ استفاده هوشمندانه‌ای از آوردن مکانیک چیدن بلوک‌ها بر روی یکدیگر نشده است. همچنین دنیای Arkanoid فقط در حد شلیک به بلوک‌های ثابت مرحله و کوچک و بزرگ شدن صفحه زیر پای Juanito است. بسنده کردن به مکانیک‌های سطحی این بازی‌ها و استفاده کردن از آن‌ها در حد شکل ظاهری بسیار ناامیدکننده است و دائماً در حین تجربه آن سبب می‌شود که فکر کنید در صورت آشنایی با این کلاسیک‌ها، چه‌کارهایی که نمی‌شد در راستای افزودن جذابیت گیم پلی انجام داد.

بزرگ‌ترین نقطه قوت Juanito Mayhem گرافیک هنزی آن است. حالت کارتونی و شاد بکار رفته در آن یادآور کارتون‌های تلویزیونی است و همه‌چیز حالتی فانتزی و غیر جدی دارد. انیمیشن‌ها، باوجود کم بودن شخصیت‌هایی با انیمیشن پیچیده خوب کارشده‌اند و دیدن آن‌ها خالی از لطف نیست. البته این کیفیت کاری در مورد پشت زمینه پایین‌تر است و در بیشتر موارد این پس‌زمینه‌ها بسیار ساده کارشده‌اند که دیدن دوباره و دوباره آن‌ها در هر دنیای بازی خسته‌کننده می‌شود. موسیقی و افکت‌ها هم همگی در حد قبول ولی فراموش شونده هستند و نکته قابل اشاره‌ای ندارند.

Juanito Mayhem تجسم پتانسیل بالا ولی پرداخت نامناسب است. بدون شک بازی‌های سرراست و آرکید می‌توانند جایی در کنار آثار هاردکور داشته باشند ولی بازهم به مقداری پیچیدگی و نوآوری در گیم پلی نیازمندند. در حال حاضر Juanito Mayhem بیشتر مناسب پلتفرم موبایل است تا کامپیوتر. این مسئله هنگامی بیشتر ناامیدکننده می‌شود که ایده اولیه قرار دادن مراحل بازی طبق بازی‌های کلاسیک ویدیویی توانایی بسیار بالایی برای طراحی مکانیک‌های جذاب و نوآورانه داشت. متأسفانه بسنده کردن سازندگان به گیم پلی سطحی و ساده، Juanito Mayhem را به عنوانی بیش‌ازحد ساده تبدیل کرده است که تجربه آن لذت چندانی در برندارد.