بیشتر زنده بمان – نقد و بررسی Outlast

سبک بازی های ترسناک در چند سال اخیر دچار ضعف بسیار شدیدی شده است و بازی های بسیار خوب این سبک همچون Resident Evil و Silent Hill به بازی های دسته چندم و اکشن تبدیل شده اند که برای طرفداران قدیمی حتی از لحاظ داستانی نیز ارزش پیگیری ندارند. تضعیف بیش از حد این عنوان ها و در مورد Resident Evil تبدیل شدن بازی به یک اکشن محض، باعث شد تا استدیو های کوچکتر دست به خلاقیت های جالبی بزنند و بازی های کوچکی طراحی کنند که از هر لحاظ بزرگان این سبک را به راحتی شکست دهند. شاید از این عناوین بتوان به Amnesia و Slender اشاره کرد. این بازی ها هر آنچه که در نگاه اول بازی های کوچکی به نظر می رسند اما با بازی کردن این عناوین متوجه خواهید شد که سخت در اشتباه بوده اید. با توجه به روند چند سال اخیر استدیو Red Barrels نیز تصمیم گرفته است تا یک بازی ترسناک با نام Outlast را به بازار عرضه کند تا بتوانند استعداد های خود را برای ساخت بازی های ترسناک نمایش دهند. نکته جالب در مورد این استدیو این است که افراد تشکیل دهنده این استدیو قبلا بر روی بازی های بسیار موفق Prince of Persia، Assassin’s Creed، Splinter Cell و Uncharted کار کرده اند و به نظر نمی رسد که Outlast یک بازی سطحی برای کسب تجربه باشد.

بیمارستان روانی و روح، هیچ مشکلی پیش نمی آید!

داستان در بازی های ترسناک نقش بسیار موثری را ایفا می کند. یک داستان تاریک و شیوه روایت گنگ و پیچش های داستانی می تواند کمک بسیار فراوانی به ترسناک تر شدن کلیت بازی کند. نکته ای که دقیقا در عناوین Silent Hill پیاده سازی می شد و سازندگان با استفاده از القای داستان به بازیباز و استفاده از محیط های بسیار همخوان با داستان بازی، حس استرس و ترس را در ذهن بازیباز همواره زنده نگه دارند. بدون شک یکی از موفق ترین جنبه های عنوان Outlast داستان بسیار خوب آن است، گرچه شاید در نگاه اول این داستان کمی کلیشه ای به نظر برسد اما نکاتی وجود دارد که بازیباز را بسیار هیجان زده خواهد کرد. بازی از دید خبرنگاری با نام Miles Upshur دنبال می شود. او یک خبرنگار مستقل است که بر روی داستان های خودش کار می کند. منابع مختلف خبر از بیمارستان روانی به مایلز می دهد که ممکن است داستان های جالبی برای انتشار در اختیار مایلز قرار دهند. این بیمارستان روانی Mount Massive Asylum نام دارد. مایلز با ورود به این بیمارستان روانی با صحنه های دلخراشی مواجه می شود. بسیاری از کارکنان بیمارستان به قتل رسیده اند و بدن آن ها در محیط بیمارستان به حال خود رها شده است. در حالی که مایلز به سرعت تصمیم می گیرد تا آن مکان را ترک کند توسط یکی از بیمار ها مورد حمله قرار می گیرد و به سمت اتاق های طبقه پایین پرت می شود. بعد از بیدار شدن از بی هوشی، مایلز با شخصیتی برخورد می کند که او خود را به نام “پدر مقدس” معرفی می کند! مارتین به مایلز می گوید که او از سمت خدا به اینجا فرستاده شده است و حال او باید شاهد تمام اتفاقات در حال رخ دادن در بیمارستان باشد! مایلز پا به فرار می گذارد و اینجا است که با صحنه ای بسیار عجیب رو به رو می شود. تیم امنیتی بیمارستان توسط موجودات عجیبی در حال نابود شدن هستند. این موجودات Walrider نام دارند. حال مایلز برای فرار کردن از بیمارستان علاوه بر سر و کله زدن با بیمار های روانی، باید با موجوداتی غیر طبیعی نیز دست و پنچه نرم کند. فضا سازی و شیوه روایت داستان در Outlast بسیار عالی و کم نقص پیاده سازی شده است. یکی دیگر از مهم ترین نکته ها در مورد قسمت داستانی بازی، استفاده درست و به جا از پیچش های داستانی در بازی است. شاید به صورت کلی 2 الی 3 پیچش بسیار بزرگ در روند بازی مشاهده می شود که باعث می شود بازیباز بیش از پیش به بازی علاقه مند شود و تلاش کند که بازی را به اتمام برساند. پایان داستان نیز در Outlast بسیار خوب کار شده است، بدون شک بازیباز با به پایان رساندن این عنوان حس بسیار خوبی خواهد داشت. Outlast بدون شک توانسته است در قسمت داستان بسیار خوب عمل کند و از یک داستان کلیشه ای و قدیمی که در بسیاری از فیلم ها و بازی های شاهد ان بوده ایم، یک داستان بسیار خوب و هیجان انگیز به نمایش بگذارد.

دوربین را شارژ کن، آماده فرار باش

Outlast در کنار متفاوت بودن داستان، در قسمت گیم پلی نیز نسبت به بازی های دیگر کمی متفاوت تر است و تلاش کرده است تا با استفاده از المان هایی که در بعضی از بازی ها مشاهده شده است، گیم پلی جدیدی را به نمایش بگذارد. شاید انتظار می رفت که بازی از دید سوم شخص پیگیری شود، اما این بازی از دوربین اول شخص استفاده می کند. برای مایلز هیچ سلاح یا قابلیت درگیری طراحی نشده است و به صورت کلی او به هیچ وجه نمی تواند با بیمار های روانی و Walrider ها درگیر شود. البته صحنه های از قبل اسکریپت شده ای در بازی وجود دارد که شامل درگیری می شوند اما در نگاه کلی بازی شامل هیچ گونه صحنه اکشن نمی شود. این مورد استرس بازیباز را بیش از پیش زیاد خواهد کرد چون بازیباز هیچ راهی جز فرار ندارد. برای اینکه بازی بیش از حد سخت نشود، سازندگان تصمیم گرفته اند تا بیمار های روانی را کمی بیخیال طراحی کنند. آنها پس از چند متر فاصله گرفتن تقریبا هیچ کاری با بازیباز نخواهد داشت گرچه تعداد بسیار کمی از آنها در بعضی از موارد سعی می کنند تا بازیباز را تعقیب کنند یا در اتاق های مختلف به دنبال او بگردند. این مورد را نمی توان به عنوان یک نکته منفی برای بازی به حساب آورد. از آنجا که قابلیت مبارزه در بازی وجود ندارد به نوعی بیخیال بودن دشمن های بازی راه پیشروی در بازی را برای بازیباز باز خواهد گذاشت. محیط بازی همانطور که انتظار می رود پر است از راهرو های تو در تو و تاریک که بازیباز را مجبور به استفاده از دوربین دستی خواهد کرد. این دوربین نقش اساسی در بازی ایفا خواهد کرد و استفاده از آن با باتری های موجود در محیط بازی امکان پذیر خواهد بود. همچنین دوربین این امکان را به بازیباز می دهد که با استفاده از قابلیت “دید در شب” Walrider ها را تشخیص داده و از دست آنها در امان بماند. به نوعی استفاده از دوربین، یاد بازی Fatal Frame را در ذهن بازیباز ها زنده خواهد کرد. باتری ها در جای جای بازی قرار داده شده اند و بازیباز باید در استفاده از دوربین و باتری ها کمی برنامه ریزی کند در غیر این صورت به زودی خود را در یک اتاق تاریک، چند بیمار روانی و Walrider خواهد یافت که این نکته می تواند بازیباز را تا سر حد مرگ بترساند! سادگی گیم پلی از سمتی می تواند کمی خسته کننده باشد و فرار در کل بازی  بعد از مدتی خسته کننده خواهد شد. اتمسفر بازی بسیار تاریک و سنگین طراحی شده است. این مورد باعث می شود تا حس ترس و استرس بسیار بیشتر به بازیباز القا شود که یکی از نکات مثبت این عنوان  به شمار می رود. سیستم سلامتی در بازی شبیه به عنوان های شوتر طراحی شده است، وقتی مایلز آسیب می بیند بازیباز  باید به سرعت از منطقه خارج شود و مدتی را صبر کند تا او سلامتی خود را به دست آورد در غیر این صورت مالیز به سرعت از پای در می آید.

از لحاظ گرافیکی بر خلاف آنچه انتظار می رفت، Outlast بسیار خوب ظاهر شده است. در ساخت بازی از موتور معروف Unreal Engine 3.0 استفاده شده است. محیط تاریک بازی راه را برای نمایش نور پردازی بسیار خوب و کم نقص بازی کاملا باز گذاشته است. راهرو های تاریک همراه با کور سوی نور که از انتهای راهرو مشاهده می شود دقت سازندگان در طراحی نور پردازی بازی را به خوبی نمایش می دهد. همچنین سایه پردازی نیز بسیار خوب و پویا انجام شده است و با کوچکترین تغییر منبع نور سایه ها به صورت کاملا پویا و بدون هیچ گونه مشکلی تغییر خواهند کرد. طراحی بافت ها نیز بسیار خوب انجام شده است و حجم بافت ها نیز بسیار عالی به نظر می رسند. اما صداگذاری بازی، یکی از بهترین صداگذاری های چند سال اخیر برای بازی در نظر گرفته شده است. راهرو های بازی پر از بیمار های روانی و موجودات عجیب است که بازیباز حتی می تواند صدا کوچکترین حرکات آنها را بشنود. این مورد به القای حس ترس در بازی کمک شایانی کرده است.

Outlast یک بازی فوق العاده ترسناک است که بازی کردن آن شاید برای بسیاری از بازیباز ها غیر قابل تحمل باشد. استفاده درست از داستان، پایان بسیار خوب، القای عالی حس ترس از بزرگترین نکات مثبت بازی هستند. در حالی که Outlast یک بازی بسیار خوب به شمار می آید اما به نظر می رسد این عنوان نکته جدیدی برای عرضه نداشته است و Red Barrels تصمیم گرفته است تا با استفاده از ویژگی های خوب عناوین هم سبک یک بازی کم نقص به بازار ارائه کنند که این نکته باعث شده است تا نوآوری در بازی به صورت کامل فراموش شود. به نظر می رسد جای خالی نو آوری در بازی، مخصوصا در قسمت گیم پلی به وضوح حس می شود. Outlast برای عرضه بر روی کنسول نسل آینده سونی یعنی Playstation 4 نیز در نظر گرفته شده است. این عنوان برای PS4 در 3 ماهه اول سال 2014 عرضه خواهد شد. Outlast یک بازی بسیار خوش ساخت و عالی برای بازیباز های طرفدار های سبک ترسناک به شمار می رود.