خشونت در نقاشی – نقد و بررسی Drawn to Death

اگر آشنایی گذرایی با بازی‌های انحصاری پلی‌استیشن داشته باشید حتماً نام بازی‌های God of War و Twisted Metal و به‌تبع آن David Jaffe را شنیده‌اید. پس از جدا شدن از سونی و تأسیس استودیو کوچک جدیدی، دیوید جفی با Draw to Death بازگشته و سری به سبک مبارزه چندنفره سوم شخص زده است. با وجود مشکلاتی چند در کنترل و طراحی کلی بازی می‌توان گفت که این بازی در ارائه تجربه‌ای خاص و جذاب موفق بوده است.

اولین چیزی که در هنگام ورود به بازی توجه شما را به خود جلب می‌کند سبک گرافیکی بسیار خاص بازی است. همه‌چیز در Drawn to Death مانند طراحی‌های کنار دفتری نوجوانان در سر کلاس است. حتماً سرگرم کردن خود در کلاس‌های طولانی و خسته‌کننده را با نقاشی‌های مختلف در دفتر و یا کتاب را به یاد دارید. حتی در فیلمی کوتاه، دوربین از دید یکی از همین دانش آموزان سر کلاس به پایین حرکت می‌کند و دفتر این شخص همان منوی اصلی بازی را نشان می‌دهد. تمام بافت‌ها و مدل‌های سه بعدی توسط خودکار و ماژیک خط‌-خطی طراحی‌شده‌اند. در جای جای مراحل دست‌نوشته‌هایی وجود دارند و حتی با نگاه کردن به آسمان می‌توانید خط‌های آبی معروف دفتر مشق‌ها و یادداشت‌هایی از فرمول‌های دستی گرفته تا تراوشات ذهنی صاحب دفتر را بخوانید. افکت‌های مختلف مانند آتش، دود و انفجار نیز همه حالتی دست‌ساز و سرسری کشیده شده با تعداد کمی ماژیک و خودکار رادارند و همه انگار بر روی کاغذ کشیده شده‌اند. نکته دیگر خشونت بسیار بالای بازی و شوخی‌های بصری و سماعی بعضاً رکیک در آن است. این شوخی‌ها به‌صورت دائم ادامه‌دارند و شاید برای برخی مخطاب‌ها بی‌مزه باشند، ولی به نظر می‌رسد سازندگان در ادامه تقلید از حال و هوای نوجوانان آنها را نوشته‌اند.

گیم پلی بازی تا حدی سبک Hero Shooter را به یاد می‌آورد که اخیراً محبوب شده است. 6 شخصیت مختلف با ظاهر و قدرت‌های مختلف برای انتخاب وجود دارند. علاوه بر اسلحه‌ها که در بین تمام آن ها مشترک است، هرکدام دو قابلیت مخصوص خود را دارند. یکی از آنها حرکت نهایی یا Ultimate است که دو حالت مختلف دارد و همان‌طور که از اسم آن معلوم است بسیار قوی است. قابلیت دیگر برای حرکت در طول نقشه و جاخالی دادن استفاده می‌شود. برای مثال یکی از شخصیت‌ها دراکولای ربات است که حرکت نهایی او شیرجه چندباره به سمت حریف در حین آسیب زدن به اوست و یا تبدیل‌شدن سر به یک شلیک‌کننده راکت که تعداد زیادی خفاش انفجاری به سمت دشمن می‌فرستد. در مقابل این شخصیت می‌تواند با بال زدن چندباره تا حدی پرواز کند. شاید یکی از جالب‌ترین بخش‌های بازی اسلحه‌های مختلف آن باشد. در کنار اسلحه‌های معمول مانند شات گان، مسلسل و آرپی‌جی، اسلحه‌هایی عجیب غریب برای انتخاب موجود هستند. نیم تنه آدمی که توپ والیبال پرتاب می‌کند، یک تابوت که در آن جنازه‌ای است و با برخورد به هدف منفجر می‌شود و کنسولی قدیمی که کارتریج پرتاب می‌کند از جمله اسلحه‌های عجیب حاضر در Drawn to Death هستند. از بین مدهای معمول بازی های چند نفره در حال حاضر مد خاصی به‌جز Death Match  و Team Death Match در Drawn to Death وجود ندارد.

Drawn to Death ازنظر کلی و ظاهری بسیار ساده و سرراست است. دوربین معمول سوم شخص، تعدادی Power up برای افزودن استقامت و افزودن سلامتی و اسلحه‌های قرار داده‌شده در جای جای مرحله همه بارها و بارها در بازی‌های دیگر دیده‌ شده‌اند. چیزی که این بازی را متفاوت می‌کند گرافیک، اسلحه‌های خاص و قدرت‌های شخصیت‌هاست. هرکدام از آنها  در مقابل دیگری ضعف و قدرتی دارد که تا حدی به استراتژی بر مبنای تعامل بینشان کمک می‌کند. برخلاف آنچه در ابتدا به نظر می‌آید، گیم پلی بازی تا حدی از پیچیدگی برخوردار است. آشنایی با قسمت‌های مختلف نقشه و قدرت‌های هر شخصیت می‌تواند راه‌های جدیدی برای چیره شدن بر حریفان در اختیار قرار دهد. این نقشه‌ها ازنظر چینش و حالت ظاهری تفاوت فراوانی دارند. یک مرحله قسمتی از شهر است که توسط بیگانگانی مانند اختاپوست مورد حمله قرارگرفته و دیگری مرحله‌ای چند طبقه که در کف آن پر از خون و روح‌های سرگردان است. خوب یا بد،Drawn to Death از بسیاری جهات بازی‌های سوم شخص قدیمی را به یاد می‌آورد. نحوه کنترل کردن و امکان پرش بلندتر ازآنچه انتظار دارید تفاوت بسیاری با آثار سوم شخص این روزها دارد. با این ‌وجود مدت زیادی طول نخواهد کشید که به کنترل بازی عادت می‌کنید و پس از آشنایی کوتاهی با هر کاراکتر لذت آن را می‌چشید. مبارزات با توجه به مقدار زیاد سلامتی شخصیت‌ها طول می‌کشند و برای کشتن حریف باید زمانی بیشتر ازآنچه احتمالاً به آن عادت دارید صرف کنید. هر مبارزه به حالتی تعقیب و گریز تبدیل می‌شود و نمی‌توان به‌راحتی طرف مقابل را از پیش را برداشت.

در همان مدت کمی پس از بازی نمی‌توان از محدود بودن محتوای آن چشم‌پوشی کرد. در حال حاضر فقط چهار نقشه برای انتخاب وجود دارد که به‌ جز یکی، بقیه تا حدی کوچک به نظر می‌آیند که البته قول آمدن حداقل  نقشه‌ای جدید در آینده نزدیک داده‌ شده است. در مقابل تعداد فقط 6 شخصیت هم در مقایسه با همتایان این سبک  بسیارکم است. هم‌چنین عدم وجود مدهایی به‌جز Death Match ناامیدکننده است. با توجه به ایده‌های ناب و غریب بازی، عجیب است که سازندگان نتوانسته‌اند مد خاص دیگری طراحی کنند. نکته منفی دیگر تا حدی گرافیک شلوغ و گنگ Drawn to Death است. برحسب سبک خاص، خود به ‌خود رنگ‌های استفاده ‌شده در بازی محدود هستند و همه ‌چیز دارای پس‌زمینه سفید است، پس در مواردی تشخیص هدف و یا Powerup  مشکل می‌شود.  شاید هنوز برای قضاوت زود باشد ولی برخی اسلحه‌ها و شخصیت‌ها به نظر قوی‌تر از بقیه می‌آیند. برای مثال یکی قابلیت پر شدن خودکار سلامتی را دارد و می‌تواند برای مدتی نامرئی شود، پس به‌راحتی می‌تواند از مهلکه بگریزد. در پایان، شوخی‌های بازی هستند که شاید برای برخی جالب نباشند و در بلندمدت آزاردهنده شوند.

لازم به ذکر است که Drawn to Death دارای Microtransaction است. مانند Overwatch، جعبه‌هایی برای خرید وجود دارند که به‌صورت تصادفی Emote و Skin آزاد می‌کنند. در مقابل با انجام مأموریت‌های هر شخصیت و کارهایی مانند کشتن 150 نفر، می‌توانید یک جعبه مجانی دریافت کنید. با توجه به اینکه محتوای این جعبه‌ها در بازی تأثیری ندارد به‌خودی‌خود مشکلی نیست. ولی با توجه به اینکه به‌جز اسلحه‌های اولیه باید باقی را با جمع‌کردن کلید باز کرد، امکان خرید یک‌باره همه با مبلغ 10 دلار مزه بد جنبه منفی Microtransaction را باقی می‌گذارد. مشکل اصلی در اینجا این است که برای باز کردن اسلحه‌ها و موارد ظاهری بدون خرج کردن پول واقعی زمان بسیار زیادی نیاز است و به نظر می‌آید برای ترغیب بازیکن‌ها به خرج کردن پول واقعی طراحی‌شده‌اند.

Draw to Death بازی خوش‌ساخت و جذابی است. باوجود برخی مشکلات ایده آن ازلحاظ بصری و مکانیکی به خوبی توانسته باوجود ساده بودن کلی بازی را به دوش بکشد. وجود شخصیت‌های مختلف با قدرت‌های خاص و اسلحه‌های عجیب‌ و غریب از نقاط قدرت آن است. در کنار نقاط قدرت، بزرگ‌ترین نکته منفی وجود Microtransaction نه تنها در موارد ظاهری بلکه در آزاد کردن اسلحه‌ها است، به‌خصوص که این کار در خود بازی مدت‌زمان بسیار زیادی به طول می‌انجامد.  متأسفانه در حال حاضر تعداد بازیکنان آنلاین کم به نظر می‌آید و پیدا کردن رقبا در برخی موارد زمان‌بر است.  به‌عنوان تجربه‌ای نه چندان جدی و رقابتی، Drawn to Death انتخاب مناسبی است، مخصوصاً با توجه به اینکه در هنگام عرضه برای مشترکین پلاس به صورت رایگان قرار گرفته.