نقد و بررسی بازی Transistor

یادگاری به نام موسیقی

بسیاری اعتقاد دارند، این صداست که می ماند. موسیقی یکی از آن شاخه های هنری است که شاید هیچ گاه قدیمی نشده و همواره بیشترین مخاطب را در اختیار دارد. زمانی که رانندگی می کنید، زمانی که در خیابان قدم می زنید و به انجام بسیاری از کار های خود می پردازید به موسیقی گوش می دهید. حال اگر بگوییم این فرصت را در اختیار دارید تا به موسیقی فوق العاده ای در قالب بازی ویدئویی گوش دهید چه طور ؟ با نقد و بررسی بازی Transistor همراه وی جی مگ باشید.

ترانزیستور یکی از آن دست بازی هایی است که هر چند موسیقی هیچ نقشی در گیم پلی آن ایفا نمی کند اما به قدری در این بخش قدرتمند ظاهر شده که در همان نگاه اول بازیباز را جذب خود می کند. همچون ساخته های قبلی Supergiant Games ترانزیستور نیز این قابلیت را در اختیار دارد تا بازیباز را به دنیایی متفاوت برده و داستانی زیبا و سرگرم کننده را برای آن روایت کند. داستانی که با گیم پلی نوآورانه، گرافیک خیره کننده و موسیقی هایی که شاید هیچ جای دیگر فرصت شنیدن آنها را نداشته باشید، همراه شده است.

تکرار یک موفقیت

بر خلاف اکثر اوقات بگذارید در ابتدا به سراغ موسیقی برویم. دارن کرب با ساخت موسیقی متن بستیون به خوبی شایستگی های خود را نشان داد. او اینبار نیز به همراه تیم سازنده وظیفه ساخت موسیقی ترانزیستور را بر عهده داشته و بی شک قطعه های فوق العاده ای را خلق کرده است. اینبار نیز هماهنگ با فضای کلی بازی موسیقی به استفاده از ساز های به روز تر شبیه به آثار علمی تخیلی شده اما همچنان روح خود را حفظ کرده است. در کنار این موضوع کرب سعی کرده هر کدام از موسیقی های بازی را در فضایی کاملا متمایز و با ریتمی خاص تولید کند تا در قسمت های جداگانه بازی به خوبی قرار گیرند.

نکته قابل توجه این است که بر خلاف اکثر آثار علمی تخیلی ترانزیستور از سبکی تلفیقی در موسیقی استفاده کرده و ساز هایی را وارد کار کرده که تا کنون در محصولاتی این چنینی دیده نشده اند. از موسیقی که بگذریم به صداگذاری و افکت های صوتی می رسیم. تیم سازنده بازی در این بخش نیز عملکرد بسیار خوبی را به نمایش در آورده و بی شک بالاترین نمره ممکن را دریافت می کند. برای عنوانی در این سبک و سیاق کسی انتظار صداگذاری تمامی دیالوگ ها و فایل های صوتی را ندارد اما تیم سازنده بی تفاوت از کنار هیچ کدام نگذشته و محصولی بی نقص حداقل در زمینه صدا و موسیقی تولید کرده است.

معمایی از جنس آینده

تعداد زیادی از منتقدین و بازیساز ها به این موضوع اعتقاد دارند که از بین بردن حافظه شخصیت اصلی و استفاده از این موضوع برای روایت داستان و البته پیش زمینه شخصیت اصلی یکی از کلیشه ای ترین روش های داستان سرایی است. سازندگان ترانزیستور هر چند از این نوع ساختار روایی برای ارائه داستان استفاده کرده اند اما در مقابل سعی کرده اند کلیشه مورد نظر یکی شخصیتی بدون حافظه را از بازی حذف کنند. اکنون شاهد این هستیم که نه تنها داستان در ابتدا شوکه کننده و بدون هیچ راهنمایی خاصی شروع می شود اما در ادامه با ارائه راهنمایی و نکات جدید شکلی مناسب به خود گرفته و توانایی جذب مخاطب را در اختیار دارد. در ابتدای بازی شخصیتی به نام Red معرفی می شود.

خواننده ای که صدای خود را از دست داده و داستان را بالای سر بدن مردی بی جان شروع می کند که توسط یک ترانزیستور شبیه به شمشیر از پا در آمده است. بازی هیچ توضیحی در رابطه با شخصیت اصلی، مرد اشاره شده و حتی شمشیری که اکنون هویت مرد را به دست آورده و حرف می زند، ارائه نمی کند. حتی توضیح خاصی در رابطه با دشمن های اصلی و دنیای بازی نیز ارائه نمی شود. یکی از نکات قوت بازی مربوط به همین نکته می شود. همین طور با پیشروی در داستان شاهد ارائه نکات داستانی بیشتری هستیم که به مرور در اختیار مخاطب قرار گرفته و کلیت بازی را شکل می دهند.

داستان بازی در شهری به نام Cloudbank دنبال می شود. شهری در دنیای علمی تخیلی آینده که برخلاف نمونه های دیده شده تا کنون جوی تاریک و بی روح نداشته و در مقابل پر شده از رنگ و نور های متنوع و زیبا که در نوع خود مثال زدنی هستند. در ادامه با گروهی به نام کامراتا آشنا می شویم که به عنوان دشمن اصلی بازی شناخته می شود. کامراتا مسئول اصلی دزدیده شدن صدای Red و البته ربات هایی است که در سطح شهر پخش شده وظیفه از پا در آوردن شخصیت اصلی را بر عهده دارند.

هیچ توضیحی در ابتدای کار از سوی بازی ارائه نمی شود که چرا کامراتا قصد دارد، شخصیت را از پا در آورده یا ارتباطش با ترانزیستور چیست. مسائلی که با پیشروی در بازی یکی پس از دیگری مشخص شده و از جمله جذابیت های اصلی بازی به شمار می روند. نکته ای که سازندگان بازی به خوبی آن را رعایت کرده اند، ایجاد جوی خاص و رمز آلود است که شاید نمونه آن در کمتر عنوان مشابه ای دیده شده باشد. هر چند توضیحات در ابتدای کار بسیار اندک هستند اما به مرور و با تعادلی مناسب ارائه شده و همگی به انتهای بازی موکول نمی شوند. نکته ای که به عنوان یکی دیگر از نقاط قوت بازی به شمار می رود.

برنامه و حمله

تمامی خلاقیت های موجود در داستان و موسیقی به خوبی در گیم پلی نیز دیده می شوند. ترانزیستور هر چند در سبک اکشن نقش آفرینی دسته بندی می شود اما سعی کرده با در اختیار قرار دادن نکاتی جدید، گیم پلی متفاوت را شکل دهد. بازی در ابتدای کار با چند نوع حمله ساده شروع می شود. زمانی که بازیباز وارد مبارزه با ربات های ذکر شده می شود، این قابلیت را در اختیار دارد، که مبارزه را به اصطلاح متوقف کرده و حمله خود را برنامه ریزی کند. این قابلیت که Turn نام دارد بعد از پر شدن نوار خاصی در دسترس بازیباز قرار گرفته و به او اجازه می دهد که روند کلی بازی را متوقف کند.

در ادامه بازیباز در این حالت می تواند حرکت بعدی خود در محیط یا اجرای انواع مختلف حمله را برنامه ریزی کند. انجام هر کدام از این فعالیت ها مقداری از نوار اشاره شده را خالی می کند. جالب است که بازی این فرصت را به بازیباز می دهد که حرکات های انجام داده را به نوبت برگردانده و آنها را تغییر دهد. در نهایت نیز بعد از بازگرداندن بازی به حالت عادی، تمامی حرکات و حملات برنامه ریزی شده به سرعت اجرا می شوند. در ادامه و زمانی که نوار اشاره شده خالی می شود، بازیباز می تواند به صورت Real Time نیز به دشمن ها حمله کند اما در مقابل حملات آنها بیشتر از پیش آسیب پذیر است.

تنها کافیست تا چند ثانیه ای صبر کرده و نوار مورد نظر پر شود تا فرصت برای اجرای حملات بعدی به وجود آید. سیستم اشاره شده به خوبی توانسته تنوع مثال زدنی را در گیم پلی به وجود آورد. اینکه بازیباز از نقشه درستی استفاده کرده و موقعیت را با توجه به قابلیت های موجود و البته دشمن های حاضر انتخاب کند همگی جزو مواردی به حساب می آیند که نقش Turn را مهم تر از گذشته جلوه می کنند. این نکته حائز اهمیت است که حملات و قابلیت های بازیباز با توجه به انتخاب بازیباز ارتقا می یابند. بعد از مبارزات مقداری تجربه به بازیباز اختصاص یافته و در نهایت شخصیت اصلی ارتقای درجه می یابد.

بعد از هر بار ارتقای درجه این فرصت در اختیار بازیباز قرار دارد که از میان Function های موجود یکی را انتخاب کرده و در ادامه از آن در حالت های Passive، Active یا Upgrade استفاده کند. جالب است که هیچ محدودیتی از سوی سازنده برای قرار گرفتن عمگر های مختلف در یکی از سه حالت اشاره شده وجود نداشته و این به بازیباز بستگی دارد که قصد داشته باشید از آنها به چه شکلی و در چه راستایی استفاده کند. شاید تنها نکته ضعف سیستم اشاره شده مربوط به معرفی نشدن المانی جدید در طول گیم پلی باشد. هر چند عمگر ها به مرور و با پیشروی در بازی در اختیار بازیباز قرار می گیرند اما این به معنی معرفی شدن قابلیت یا المان جدیدی در بازی نیست.

هر آن چیزی که در ابتدای کار به بازیباز معرفی می شود، دست نخورده تا انتهای باقی می ماند. در کنار این موضوع دیگر ضعف بازی مربوط به دوربین ثابت می شود. به طول معمول دوربین بازی که در حالت ایزومتریک قرار دارد، مشکل خاصی را به وجود نمی آورد اما در بعضی مبارزات زمانی که بخشی از صحنه با ساختمان های موجود پوشانده شده عملا دید بازیباز برای برنامه ریزی های اشاره شده، محدود می شود.

زیبای شرقی

در نهایت بایستی به گرافیک بازی نیز بپردازیم. استودیوی Supergiant Games در گذشته و با ساخت Bastion نیز خود را در زمینه طراحی گرافیکی ثابت کرده بود. اکنون تمام نقاط قوت عنوان قبلی ارتقا یافته و به ترانزیستور منتقل شده است. هر چند سبک گرافیک هنری این دو عنوان با یکدیگر متفاوت هستند اما به خوبی نشان از سبکی خاص دارند که در بخش های مختلف از ساخته های شرقی تاثیر گرفته است. دنیای علمی تخیلی ترانزیستور بیشتر از آنکه شبیه به آثاری همچون Blade Runner باشد، از Cowboy Bebop الگو گرفته و در این کار موفق نیز بوده است.

این موضوع در کنار جزییات گرافیکی همچون افکت های ذره ای و نحوه به نمایش در آمدن انیمیشن های از جمله نکات مثبت این بخش از بازی به حساب آمده و تاثیر مستقیمی در افزایش سطح کیفی آن داشته اند. عنوانی که اگر از طرفداران اکشن نفش آفرینی باشید به خوبی می تواند برای ساعاتی هم که شده با داستانی جذاب، موسیقی های فراموش ناشدنی، گرافیکی زیبا و گیم پلی نوآورانه شما را سرگرم کند.