بازی‌های ترکیبی از دو سبک Walking Simulator و ترسناک در این چند سال اخیر جایگاه خوبی پیداکرده‌اند و آثار فراوانی با الهام گرفتن از پایه‌گذاران این سبک ارائه‌شده‌اند. برخلاف پدران این مدل بازی‌ها در ژانر ترسناک، قسمت Walking Simulator آن‌ها به این معنا است که امکان کشته شدن و شکست در طول بازی وجود ندارد و کل گیم‌پلی به تجربه اتمسفر و داستان بعضاً گنگ و استعاری خلاصه می‌شود.
Rise of Insanity با وجود تیک زدن تمام عناصر سازنده بازی‌های این سبک، در آفریدن اثری خاص و متفاوت بازمانده و نتیجه اثری بسیار معمولی، بی‌روح و درعین‌حال بسیار کوتاه شده که هیچ نکته به‌یادماندنی به‌جز داستانی تقریباً جالب ندارد. با نقد و بررسی بازی Rise of Insanity همراه وی جی مگ باشید.
Rise of Insanity داستان روانشناسی به نام استفان است که روشی جدید برای افزایش ضریب هوشی کودکان اختراع کرده و در اولین قدم آن را روی پسر خود امتحان می‌کند که نتیجه خوبی ندارد. در کنار آن، استفان در حال تلاش برای معالجه باغبان خود است که دچار مشکل چند شخصیتی شده. این دو داستان موازی در دنیای کابوس مانند استفان پیش می‌روند که شامل گشت‌وگذار در خانه او، باغ و بیمارستان محل کارش است.
همان‌طور که انتظار می‌رود این محیط‌ها همگی خالی از تعامل باشخصیت‌های دیگر هستند و هدف در هر قسمت پیدا کردن راهی برای انتقال به محیط بعدی است. هرچند وقت یک‌بار صحنه‌های عجیب غریب به همراه تکنیک کهنه و نخ‌نما شده Jump Scare اتفاق می‌افتند که اگر حتی اندکی با بازی‌های ترسناک آشنا باشید، به‌جز شوک لحظه‌ای اثر خاصی بر شما ندارند. در هر قسمت نیز علاوه برگشت و گذار، اغلب اوقات نیاز به حل معمای ساده‌ای است که معمولاً خلاصه به پیدا کردن کلید و یا جسمی خاص و استفاده از آن در مکانی خاص است.
این معماها سرراست هستند و بازی آن‌چنان از گیرکردن مخاطب ترس دارد که در مواردی جواب این معماها به صورت واضح روی کاغذی که در نزدیکی قرار دارد نقش بسته است. شاید تعداد اندکی معما که به تفکر خاصی نیاز دارند در بازی وجود دارد که حداقل نصف آن‌ها انتخابی هستند و برای ادامه بازی نیازی به حلشان نیست.
شاید به خاطر فاصله کم شروع این بازی با اتمام Layers of Fear بود، ولی ازنظر نگارنده شباهت عجیبی میان Rise of Insanity با Layers of Fear وجود دارد. داستان هر دو بازی اکثراً در محیطی خانه مانند اتفاق می‌افتد و اتمسفر و تکنیک‌های ترس میان آن دو مشترک هستند. حتی در حد زنگ خوردن تلفن در پایان هر قسمت که با پاسخ دادن به آن شخصیت اصلی به قسمت بعد منتقل می‌شود.
باوجود سرد و بی‌روح بودن محیط هر دو بازی، در Rise of Insanity همه‌چیز مات و رنگ‌پریده است و به‌جز لحظات اندکی، انگار فیلتری مرده و خاکستری بر محیط کشیده شده. به نظر می‌رسد که سازندگان برای آفریدن محیط انتقال‌دهنده حس و حال بازی، کمی زیاده‌روی کرده‌اند و بیش‌ازحد بازی را بی‌روح طراحی کرده‌اند. ازنظر گرافیک تکنیکی Rise of Insanity قابل‌قبول است اما بیش از حد استریل و مصنوعی بودن محیط‌ها توی ذوق می‌زند.
از طرفی اصرار سازندگان به‌قرار دادن مدل‌های سه‌بعدی انسان در برخی قسمت‌های میان‌پرده مانند، به دلیل انیمشین مصنوعی و خشک مدل‌ها و این‌که تمام شخصیت‌های نشان داده شده از یک مدل سه‌بعدی استفاده می‌کنند به حس و حال این میان‌پرده‌ها ضربه زده است.
در پایان چیزی که باقی می‌ماند، امید به داستان جذاب است که Rise of Insanity در این امر هم تا حدی ناموفق است. همان‌طور که در تمام این‌گونه بازی‌ها کلیشه شده، داستان در زیر انبوهی اطلاعات گنگ جانبی در قالب صداهای ضبط‌شده، نامه و یادداشت‌های مختلف و روزنامه‌ها انباشته‌شده است که در کنار آن انواع و اقسام نمایه‌های استعاری در جای‌جای بازی فروشده است.
باوجود گنگ بودن کلی داستان، دنبال کردن آن و پی بردن به شمای کلی آن باکمی دقت به گفتگوها و خواندن متون مختلف کار سختی نیست.پیچش داستانی در میانه راه تا حدی آن را جذاب می‌کند که متأسفانه با توضیح بیشتر پتانسیل این پیچش از بین می‌رود و دلیل اتفاق ناگوار پشت داستان بازی سبب افت و کمرنگ شدن تأثیر کلی آن می‌شود که باعث تأسف است. در کنار این، بازی به‌طور واضح توسط کسانی نوشته‌شده که زبان‌اصلی‌شان انگلیسی نبوده است.
اشکالات گرامری و املایی و جملات با ساختار عجیب در جای‌جای آن حضور دارند و بدتر، زیرنویس بازی در بسیاری موارد با متن خوانده‌شده توسط صداپیشه‌ها یکسان نیست! این خود سبب می‌شود که دنبال کردن داستان و غرق شدن در آن سخت‌تر شود. ازنظر صداپیشگی هم به‌جز شخصیت اصلی، بقیه آن‌چنان کار خود را خوب انجام نمی‌دهند به‌خصوص صداپیشه پسربچه داستان که بسیار مصنوعی و غیرقابل‌باور صحبت می‌کند.
Rise of Insanity بیشتر مانند یک دموی اولیه برای پروژه دانشجویی می‌ماند تا بازی کامل و آماده عرضه به بازار. زمان بسیار کوتاه آن (ما در 88 دقیقه طبق گزارش استیم بازی را تمام کردیم) بیشتر حس و حال دمویی کوتاه می‌دهد تا تجربه‌ای کامل.
کلیشه‌ای بودن بازی و انجام کارهایی که در آثاری دیگر بهتر انجام‌شده، داستانی که در نیمه‌راه به سرازیری می‌رود، گرافیک مرده و بی‌روح، معماهای بسیار ساده و به‌طور کل عدم وجود عناصر درگیر کننده سبب شده که Rise of Insanity به اثری بی‌تاثیر تبدیل شود که شاید تنها دلیل اقبال آن، داشتن قابلیت پشتیبانی از هدست های واقعیت مجازی باشد که دلیل خرید بسیاری از صاحبان این هدست های گران قیمت است که با حرص و ولع هر بازی که در واقعیت مجازی قابل تجربه باشد را خریداری می‌کنند.
PC Review
Rise of Insanity به صورت رسمی توسط سازنده برای نقد در اختیار VGMAG قرار گرفت.
نقد و بررسی بازی Rise of Insanity
-
- 30%30%
خلاصه
نکات مثبت:
داستان تا حدی جذاب
منفی:
کلیشه‌ای بودن بازی بدون نکته‌ای متفاوت از همتایان خود در این سبک
گرافیک مرده که زیادی بی‌روح است
داستان در نیمه راه سقوط می‌کند
بسیار کوتاه که بیشتر حالت دمو دارد تا بازی کامل
اشکالات فاحش گرامری و املایی و تفاوت در دیالوگ‌های بازی با زیرنویس آن‌ها
پازل‌های بیش از حد ساده که درگیر کننده نیستند
نظری ارسال کنید