نقد و بررسی Streets of Rage 4

خیلی از فیلسوف‌ها به دنبال منشاء به وجود آمدن حس حسرت روزهای گذشته هستند. بیشتر ما علاقه داریم به روزهای پرنور و شاد کودکی برگردیم و لذت‌ تجربه «بارهای اول» را از اول زندگی کنیم. خوردن نارنگی، راندن دوچرخه، بالا رفتن از درخت یا بازی کردن «شورش در شهر»! با نقد و بررسی Streets of Rage 4 همراه وی جی مگ باشید.

در حالیکه اکثر افراد بالغ تا آخرین روزهای عمرشان در این حسرت سوزان دست و پا می‌زنند، گیمرها می‌توانند خیلی راحت خود را در سرگرمی‌های دوران کودکی‌شان غوطه‌ور کنند. چه با بازی کردن همان بازی‌های قدیمی و خاک خورده و چه با برپا کردن ضیافتی به خاطر عرضه نسخه‌های جدید عناوین محبوب قدیمی.

در سال‌های اخیر بازار عرضه نسخه‌های ریمستر، ریمیک و کالکشن بسیار داغ شده است. خیلی از استدیوهای بازی‌سازی علاقه‌ای به ادامه دادن فرانچایزهای افسانه‌ای خودشان نداشته و بیشتر تمایل دارند دست گل‌های قدیمی خود را در رودخانه دیگری به آب بدهند.

در این میان سازندگان پر دل و جراتی هم پیدا می‌شوند که در این صنعت آشفته گیمینگ که هر لحظه دچار تغییر و تحول در سلایق و علایق می‌شود و اکثر مخاطبین خود را به سیاه چاله‌های مجانی «بتل رویال» باخته است، دست به خلق شماره جدید از بازی‌های قدیمی خود بزنند.

شنیدن نام Streets of Rage 4 برای خیلی‌ها چندان جذاب نیست چون بیشتر گیمرهای قدیمی این سری بازی‌ها را با نام «شورش در شهر» می‌شناسند. پس اگر در شلوغ‌ترین خیابان شهر فریاد بزنید شورش در شهر 4 اومده (!) مطمئن باشید سر چند آدم بزرگ در بازه سنی 25-35 به سمت شما خواهد چرخید.

Streets of Rage یکی از بازی‌های مهم و محبوب عصر حجر دنیای بازی به شمار می‌رود و در آن دوران کمتر کسی پیدا می‌شد که تجربه‌اش نکرده باشد. اما حالا که سبک Beat ‘em up بخش عمده مخاطبین خود را از دست داده و بیشتر بازی‌های عرضه شده در این ژانر به صورت مستقل و توسط همان بچه‌های روزگاران قدیم که حالا بازی‌ساز شده‌اند تهیه می‌شود.

پس با در نظر گرفتن همه اینها عرضه دنباله‌ برای یکی از ماندگارترین سری‌های بازی اتفاق بسیار مهمی تلقی می‌شود. آیا سازندگان مثل Final Fantasy VII: Remake راه خود را از گذشته جدا کرده‌اند و سعی دارند طرح جدیدی در اندازند (!) یا اینکه خیلی ساده کمر به زنده کردن یاد و خاطره دوران قدیم بسته و وارد گود شده‌اند؟

گیم‌پلی بازی همانطور که حدس می‌زنید همان فرمول کهن است. مشت، لگد، پرش و ترکیبی از اینها با حرکت از چپ به راست تصویر تشکیل دهنده گیم‌پلی بازی است. شاید بزرگترین مکانیزم اضافه شده به مبارزات بازی امکان استفاده از ضربه قوی هر کاراکتر است.

با زدن این ضربات که بسیار سریع و قوی‌تر از ضربات معمولی هستند به طور موقت از ضربات دیگران صدمه نمی‌بینید ولی در عوض مقداری از سلامتی خود را از دست می‌دهید. اما نگران نباشید درست مثل مکانیزمی که در «Bloodborne» وجود داشت می‌توانید به شرط آسیب ندیدن از ضربات دشمن و ردیف کردن کمبو ضربات بر پیکر دشمنان همان مقدار سلامتی از دست رفته‌تان را بازیابی کنید. مکانیزم ساده‌ای که قادر است هر مبارزه معمولی را به یک نبرد بر سر اجرای دقیق کمبوهای مخصوص تبدیل کند و همانقدر که راه‌گشا است می‌‌تواند روزتان را سیاه کند.

کاراکترهای قدیمی اکسل و بلیز از همان ابتدا در اختیار شما قرار دارند. ضربات و سرعت راه رفتن آنها در طول سالیان اخیر هیچ تغییری نکرده است. پس اگر بازی را در حالت «Retro» قرار دهید سخت بشود تشخیص داد نسخه جدیدی را بازی می‌کنید.

همان کمبوهایی که در دوران کودکی با زحمت بسیار و کپی کردن از روی دست بازیکنان بهتر به گنجینه خود اضافه کرده بودید در اینجا هم کاربردی است. علاوه بر شخصیت‌های قدیمی، شخصیت‌های جدید دیگری هم به تیم اضافه شده‌اند: چری هانتر، دختر گیتار به دست آدام که ضربات سریع، سرعت راه رفتن بیشتر و امکان دویدن هم دارد.

یار خودی دیگر Floyd است. کاراکتری بسیار شبیه به «Jax» در مورتال کامبت که به جای دست بازوهای مکانیکی دارد و از قضا تیره پوست هم هست. او حرکات کندتری دارد ولی در عوض ضربات محکم‌تری بر پیکر دشمنان وارد می‌کند.

در مقایسه با یکدیگر امکان پشت هم قطار کردن کمبو با چری راحت‌تر است و حرکت سریع و دویدن او را به کاراکتری مناسب برای بازی کردن شورش در شهر 4 تبدیل می‌کند. اما روی هم رفته همه شخصیت‌ها نقاط قوت و ضعف خودشان را دارند و بازی با هر کدام لطف خودش را دارد. کنترل شخصیت‌های قابل بازی بسیار نرم و روان بوده و با کمترین تاخیر به فرامین شما واکنش نشان می‌دهند.

طراحی شخصیت‌های اصلی و دشمنان با وفاداری کامل به بازی‌های قدیمی صورت گرفته است. ترکیب دشمنان مشابه قبل است و چندین دشمن جدید هم به جمع آدم بدها اضافه شده‌اند که هر کدام قابلیت‌های خاص خودشان را دارند و تنوع مناسبی به جبهه مقابل بخشیده‌اند.

در مقابل غول‌های آخر هر مرحله تنوع چندانی ندارند و مبارزه با بیشتر آنها یکنواخت است. البته هر کدام شیوه مبارزه خاص خودشان را می‌طلبند ولی یک شیوه مبارزه میانه‌رو می‌تواند شما را تا آخر بازی برده و نیازی به تغییر تاکتیک مبارزه و یا عوض کردن کمبوهای خود نداشته باشید.

داستان بازی به طور دقیق همان چیزی است که باید باشد. نه خبری از سفر در زمان است و نه دنیاهای موازی و یا فلش‌بک‌های پیچیده و پرده برداشتن از توطئه‌های پشت پرده نظام جدید جهانی! شما از بین آدم خوب‌ها شخصیت خودتان را انتخاب می‌کنید و با مشت و لگد راه خودتان را از میان آدم بدها باز کرده و به غول آخر بازی می‌رسید.

تیتراژ پایانی را می‌بینید و با لبخندی حاکی از رضایت به دنبال زندگی روزمره‌تان می‌روید. لازم نیست برای پی بردن به روایت پیچیده داستان ویدئوهای مختلف یوتیوب را شخم بزنید و روی کاغذ نت برداری کنید. این بازی مال زمانی است که همه چیز ساده و رضایت بخش بود.

شخصیت‌های جدید و قدیمی نقش خود را به خوبی بازی ‌می‌کنند و هر کدام به میزان لازم و مناسب داستان زندگی و شخصیت‌پردازی مطلوب دارند. تماشای روایت داستان مثل خواندن یک کتاب مصور است و لطف و جذبه‌ی خاص خودش را دارد.

موسیقی سری بازی‌های شورش در شهر همیشه یکی از نقاط قوت بودند و در این شماره هم قطعات پر انرژی و پر جنب و جوشی در انتظارتان است. هر مرحله از بازی چندین حالت مختلف برای خود دارد و با تغییر حالت موسیقی هم به تناسب عوض می‌شود.

برای مثال در یکی از مراحل کار خودتان را از سونای بخار مجتمع آدم بدها شروع می‌کنید. اینجا موسیقی آرام و دلپذیر در حال پخش شدن است. ولی با پیشروی در مرحله و رسیدن به طبقات بالاتر ضرب‌آهنگ همه چیز تندتر می‌شود و کار به جایی می‌رسد که ضربان قلب و Beatهای موسیقی الکترونیک منحصر بفرد بازی تاب و توان‌تان را می‌گیرد.

برخی از قطعات قدیمی بازی هم به نوعی ریمیکس شده‌اند و در قالبی نو در بازی پخش می‌شوند. بخش موسیقی و صداگذاری بازی دقیقا همان چیزی است که باید باشد و تجربه لذت‌بخشی برای شما فراهم خواهد کرد. شاید قطعات جدید مثل قبل خاطره‌ انگیز و به یاد ماندنی نباشند ولی بدون شک کار خودشان را درست انجام می‌دهند.

اگر بازی‌های قدیمی را در همان سال عرضه تجربه کرده باشید احتمال دارد نسخه جدید را از پشت فریم عینک بازی کنید. گرافیک بازی نسبت به پیکسل‌های گذشته ارتقاء داشته ولی شما می‌توانید با برداشتن عینک به همان گرافیک دوران کودکی بازگردید.

جدا از این شوخی بی‌نمک (!) استایل کلی بازی همان فرمول قدیمی است. جدا از این امکان تغییر حالت رندر گرافیکی هم وجود دارد که می‌توانید از بین حالت «Retro» و یک قدم فراتر از آن «Retro CRT» دقیقا به جلوه‌های بصری دهه‌های گذشته برسید. انیمیشن‌های شخصیت‌ها در اوج کیفیت و نرمی به تصویر کشیده می‌شوند.

به لطف جزئیات بیشتر حالات چهره بیشتر قابل مشاهده است و حتی می‌توانید بند کفش‌های اسپرت معروف اکسل را هم تشخیص بدهید. محیط‌های بازی پر از ادای دین به اتمسفر دهه 1980 است. نورهای نئون، آسفالت باران خورده، آسمان خراش و دیگر هیچ! انعکاس منابع نور روی چاله‌های پر از آب زمین و بدن شخصیت‌ها صفای دیگری به اتمسفر بازی بخشیده و آن را بیش از پیش زنده و پویا می‌کند.

با گفتن همه اینها و با در نظر گرفتن همه جنبه‌های این بازی امتیاز دادن به آن کمی سخت است. مشکل چندانی در بازی وجود ندارد و همه چیز باید همان چیزی باشد که هست، شاید بزرگترین مشکل Streets of Rage 4 همین است؛ دقیقا همان چیزی که انتظارش را داشتید.

یک بازی خوب که پس از تمام شدنش احساس لذتی گذرا شما را فرا می‌گیرد. اما بعد از سپری شدن آن لذت گذرا ته مزه اصلی بازی بر جا می‌ماند. بازی که حاشیه امن خودش را ترک نکرده و صرفا برای شبیه‌سازی دوران اوج قدیمی ساخته شده است. هیچ المان و مکانیزم جدید و انقلابی ارائه نمی‌کند و با تکرار فرمول باستانی بزن بزن می‌تواند چند ساعت شما و دوستان‌تان را مشغول خود کند.

پس لطفی به حال خودتان بکنید و همان دوست، برادر یا فامیل خود که بازی‌های قبلی را با آنها تمام کرده بودید را پیدا کرده و Streets of Rage 4 را با آنها تمام کنید! وجود امکانات آنلاین می‌تواند حصول این امر را در شرایط فعلی برای شما آسان‌تر کند.