نقد و بررسی بازی We Happy Few

بازی We Happy Few در سال 2015 با تریلری جذاب معرفی شد و موفق شد برپایه آن تریلر، بیشتر از 250 هزار دلار در Kickstarter جمع آوری کند. حال و هوای بایوشاک مانند آن و فضا سازی خاص نیز سبب شد که یک شبه توجه بسیاری به بازی جلب شود. از آن موقع تا به حال، We Happy Few تغییرات فراوانی کرده است. پس از عرضه نسخه اولیه در حالت Early Access بسیاری متوجه شدند که بازی در اصل یک Survival Rouge like است تا تجربه ای خطی با داستان قوی و این بازخورد بسیار منفی در میان مخاطبان داشت. حال پس از عرضه، We Happy Few ملغمه‌ای از Action Adventure و Survival است که در مواردی با ضعف‌های واضحی برخورد کرده. با نقد و بررسی بازی We Happy Few همراه ما باشید.

We Happy Few در دوران بعد از جنگ جهانی می‌گذرد که در آن انگلیس سال‌ها توسط آلمان‌ها اشغال شده. در آن زمان اتفاق بدی در مورد بچه‌های این کشور افتاده که در طول بازی کم کم مشخص می‌شود. حال انگلیس به یک کشور اورول وار تبدیل شده که در آن همه چیز تحت کنترل شدید دولت است و در راستای شاد کردن به هر روشی که شده، همه شهروندان مجبور به مصرف دائمی قرصی هستند به نام Joy. این قرص همانطور که از اسمش معلوم است، همه را خوشحال می‌کند و شعار هیچ کس نباید افسرده باشد در همه جا شنیده می‌شود. افرادی که از مصرف این قرص سرباز زنند مانند خلافکاران خواهند بود و با آنها برخورد می‌شود.

در این دنیا است که داستان شخصیت اصلی به نام آرتور آغاز می‌شود. او همانند وینستون در کتاب 1984، مسئول سانسور کردن اخبار گذشته است که در حین این کار عکسی از دوران بچگی خود می‌بیند و اتفاقی غم انگیز را به یاد می‌آورد. همین باعث می‌شود که قرص Joy را نخورد و به دنبال پیدا کردن برادر خود سفر کند. بازی در قسمت‌های بعدی، دو شخصیت دیگر را در کانون توجه قرار می‌دهد که هر کدام داستان خود را دارند و زندگی هر سه شخصیت بازی به یکدیگر پیوند خورده است.

اولین چیزی که در We Happy Few به چشم می خورد، نحوه اعمال عجیب حالت Survival است. نیاز به غذا، آب و خواب وجود دارد ولی تنها اثر منفی عدم رسیدگی به آنها کاهش مواردی همچون Stamina است و حتی خود بازی گوشزد می‌کند که خبری از مرگ در اثر گشنگی و تشنگی نیست. به نظر می‌آید که سازندگان با این کار تلاش کرده اند که هم حالت Survival را نگه داشته و هم از شدت آن کم کنند که سبب نصفه نیمه ماندن این قسمت بازی شده. در کنار این نکته بازی حالت Open World دارد و همچنین سیستم Crafting. ولی در این میان هم باز چندان مناسب عمل نشده و زمان کمی نمی‌گذرد که inventory شما پر از انواع و اقسام خرت و پرت می‌شود که در بسیاری موارد نیازی به آنها ندارید.

قسمت دیگر بازی اما تمرکز اصلی خود را روی داستان قرار داده. مانند دیگر بازی‌های Open world ماموریت‌های جانبی و اصلی وجود دارند و در انجام آنها به هر ترتیبی آزاد هستید. در این قسمت هم پردازش کم مکانیک‌ها به چشم می‌خورد. بسیاری از ماموریت‌های اصلی در حد رفتن به نقطه‌ای، برداشتن چیزی و بازگشت به مقصد هستند. در موارد بسیاری راه حل ماموریت به شکل بسیار مصنوعی در چند قدمی محل شروع پیدا می‌شود. برای مثال در جایی نیاز است که به داخل کلوپ خصوصی بروید و کارت عضویت آن دقیقا جلوی در و روی یک نیمکت پیدا می‌شود. در موارد دیگر نیز بازی شما را مجبور می‌کند که دقایق بسیاری را به سوی مقصد دوردست حرکت کنید.

ماموریت‌های جانبی نیز مشکلات مخصوص خود را دارند. مهم‌ترین نقطه ضعف آنها این است که همگی ناگهان بدون پیش زمینه از هوا سبز می‌شوند! در حال  راه رفتن هستید که ناگهان نام ماموریت در گوشه تصویر ظاهر می‌شود و تازه باید به درون فهرست ماموریت‌ها بروید و بخوانید که اصلا قضیه چیست! این مسئله اثر منفی روی دنیای بازی دارد و از غرق شدن در آن جلوگیری می‌کند.

این مسئله به خودی خود بسیار تاسف برانگیز است زیرا طراحی دنیا و داستان We Happy Few از نقاط قوت این بازی به شمار می‌رود. خط داستانی اصلی و حالت مرموز اولیه آن مخاطب را کنجکاو می‌کند که با پیگیری بازی با این دنیا و اتفاقاتی که باعث شده به این روز بیفتد پی به دلیل تبدیل شدن انگلیس به این کشور عجیب و غریب ببرد. تغییر شخصیت‌های بازی در طول آن که هر کدام تا حدی مکانیک‌های مخصوص خود را دارند نیز در جذابیت داستان تاثیر مناسبی داشته. این بازی شاید حاوی بهترین و قوی ترین صداگذاری است که در این اواخر در آثار مختلف دیده‌ایم. صداپیشگان با  لهجه انگلیسی تقریبا بدون استثنا کار خود را به نحو احسن انجام داده‌اند و در باورپذیر کردن دنیای بازی نقش به سزایی دارند.

البته در این میان مشکلات دیگری تلاش می کنند تا همین تجربه داستان را نیز تلخ کنند. بازی در کل دو سیستم مبارزه با انواع و اقسام اشیا و مخفی کاری را دارد. سیستم مبارزه ساده است و در حد ابتدایی کار خود را انجام می‌دهد و به نظر می آید بیشتر باید از مخفی کاری استفاده کرد. در کنار مکانیک‌های عجیبی مانند توانایی مخفی شدن فقط در نوعی خاص از گل‌ها و کاملا غیب شدن از دید دشمنان در صورت نشستن رو نیمکت(!) هوش مصنوعی ضعیف و عجیب غریب تا حدی از جذابیت مخفی کاری می‌کاهد. بهترین تکنیک در صورت دیده شدن، فرار به چند متری محیط و خارج شدن از دید دشمنان است. البته این مسئله در محیط های شلوغ که ناگهان با دیده شدن توسط یک فرد کل جمعیت به دنبال شما می‌ افتند جواب نمی‌دهد و بهترین کار بارگذاری دوباره بازی است.

در پایان، باید به انواع و اقسام باگ‌ها و اتفاقات عجیب غریب در بازی اشاره کرد. در کنار اتفاقاتی مانند در هوا ماندن شخصیت‌ها در حین انیمیشن، غیب شدن ناگهانی آیتم ها و غیره، سیستم عملکرد دنیای بازی نیز عجیب است. در هنگام به سر رسیدن شب ناگهان نگهبانان شب به صورت لحظه ای غیب می شوند و شخصیت های روز ظاهر! هوش مصنوعی اشخاص موجود در دنیای بازی این احساس را القا نمی‌کند که این افراد حضور دارند و زندگی خود را دنبال می کنند و به جای آن بیشتر به نظر می آید که اجسامی برای رژه رفتن در جلوی چشم مخاطب هستند.

We Happy Few انواع و اقسام مکانیک‌های دیگری نیز در پی خود دارد، از نیاز به پوشیدن لباسی خاص در هر محیط گرفته، تا نیاز به مصرف قرص Joy و دست و پنجه نرم کردن با آثار منفی آن تا سیستم نقش آفرینی ساده با قابلیت آزاد کردن توانایی‌های مختلف که می‌توان توضیات بسیاری به توصیف آن اختصاص داد. ولی در کل این مسئله واضح است که فکر و خیال قسمت Survival و داستانی بازی لحظه‌ای سازندگان را رها نکرده است. اصرار بیش از حد آنها در ترکیب این دو با یکدیگر باعث شده که قسمت گیم‌پلی بازی مبتنی بر Survival ضربه‌ای عظیم بر قوی‌ترین بخش آن یعنی قسمت داستانی بازی بزند.