مخفی‌کاری به سبک‌ گابلین‌ها – نقد و بررسی Styx Shards of Darkness

یکی از سبک‌هایی که در این اواخر، بنا به اعتقاد گیمر‌های باسابقه، از اصل خود دور شده، سبک مخفی‌کاری ست. در اواخر دهه نود و اوایل قرن جدید، تجربه‌هایی مانند Hitman، Thief  و Splinter Cell مخفی‌کاری را در دنیای بازی‌ها به محبوبیت بالایی رساندند. متأسفانه همان‌طور که در دیگر سبک‌ها دیده شده، با گذشت زمان حرکت عموم به سمت ساده کردن یا به‌قول‌ معروف Casual کردن آثار مختلف بوده و به اذعان طرفداران مخفی‌کاری، از خلوص آن کاسته شده است. پس از ارائه Styx Master of Shadows در سال 2014 شرکت Cyanide تلاشی در ادای دین به آثار کلاسیک این سبک داشت که در کل خوب بود ولی مشکلاتی اساسی به همراه داشت. بااین‌وجود فروش مناسب آن و پیدا کردن هوادارن خاص سبب شد که شاهد شماره دوم این بازی باشیم. می‌توان گفت که سازندگان تلاش قابل‌توجهی در حل کاستی‌های ساخته قبلی خود داشته‌اند و Styx Shards of Darkness ادامه‌ای از هرجهت بهتر برای آن است.

Styx گابلینی است که می‌تواند به زبان انسان‌ها سخن بگوید و در کل از هوش بیشتری نسبت به همتایان خود برخوردار است. او با استفاده از استعداد خود در مخفی ماندن به شغل شریف (!) دزدی مشغول است و از قبول کردن پیشنهادات کاری مشکوک در این راستا ابایی ندارد. در حین یکی از مأموریت‌ها او درگیر ماجرایی پیچیده می‌شود که سبب همکاری الف‌ها و دوارف‌ها شده که از دشمنان قدیمی یکدیگر هستند. داستان بازی در حد پیش بردن اتفاقات و پس‌زمینه دادن به روال کلی مناسب عمل می‌کند اما در کل چندان خوب کار نشده است. افراد مختلف ناگهان بدون پردازش وارد داستان می‌شوند و اتفاقات حالتی سرسری دارند به‌نحوی‌ که احساس می‌شود داستان نصفه‌نیمه بیان‌ شده است. ازنظر مکانیک‌های گیم‌پلی بازی پیرو آثار کلاسیک مخفی‌کاری است. خارج ماندن از دید دشمن‌ها، حرکت در طول مراحل بدون ایجاد سروصدا و کشتن دشمنان از پشت سر، روال عادی در طول بازی است. علاوه بر قدرت‌های معمول، Styx قابلیت این را دارد که با استفاده از مایعی به نام “امبر” که منبع انرژی در دنیای بازی است، برای لحظاتی دشمن‌ها، آیتم‌ها و قسمت‌های قابل‌استفاده در مراحل مانند تله‌ها را روشن کند. از طرف دیگر با مصرف ذخیره امبر، می‌تواند برای لحظاتی کوتاه نامریی شده و جالب‌تر، کپی قابل‌کنترل از خود بسازد. قابلیت دیگر Styx ساخت وسایلی مانند معجون‌های سلامتی، تله انفجاری و تیر کشنده است که برای این کار نیاز به جمع‌آوری مواد اولیه است. هم‌چنین با جلو رفتن در بازی و جمع‌آوری تجربه، توانایی‌های جدیدتر برای Styx  قابل کسب است که می‌تواند با توجه به علاقه گیمر تا حدی گیم پلی را شخصی‌سازی کند.

اولین نکته مثبت در Styx Shards of Darkness طراحی مراحل بسیار بزرگ با راه‌های متفاوت برای رسیدن به هدف است. نقشه کشیدن برای پشت سر گذاشتن موانع با در پیش داشتن انتخاب‌های فراوان و خطی نبودن مسیر سبب می‌شود که گیمر زمانی را برای تحت نظر گذاشتن مکان پیش رویش بگذراند و سعی کند راهی مناسب پیدا کند که مخصوص به خود اوست. وجود قابلیت‌هایی مانند مسموم کردن غذای دشمن‌ها، انداختن وسایل معلقی مانند لوستر و تخته‌سنگ و قایم شدن در کمدها و بشکه‌ها علاوه بر قدرت‌های Styx حالتی sandbox مانند به بازی می‌دهد. هدف مقابل شماست، حال تصمیم با خودتان است که چگونه و از کدام مسیر به مقصد برسید. همان‌طور که انتظار می‌رود، امکان این وجود دارد تا بدون کشتن کسی و به صدا درآمدن آژیر مراحل را به اتمام رساند. خود بازی نیز با امتیاز دادن در پایان مرحله مخاطب را تشویق می‌کند تا حتی‌الامکان در مخفی ماندن کامل تلاش کند. یکی از بهترین تغییرات نسبت به شماره قبل، قرار دادن قابلیت ذخیره بازی در هر زمان است. پس می‌توان با خیال راحت در قسمت‌های سخت و جدید پیشرفت را ذخیره کرد و راه‌های مختلف برای رد کردن آن را امتحان نمود بدون اینکه نگران از دست دادن پیشرفت از Auto save قبلی بود. با پیشرفت در مراحل کم کم دشمنان جدید اضافه می‌شوند که به‌راحتی از پا در نمی‌آیند یا قدرت‌های جدیدی دارند. برای مثال الف‌هایی زره‌پوش که چاقوی Styx اثری بر آنها ندارد و یا دوارف هایی که می‌توانند بوی او را تشخیص دهند. این‌گونه است که بازی درجه سختی را در نیمه دوم بالا می‌برد و مخاطب را مجبور می‌کند تا استراتژی خود را تغییر دهد.

در مقابل، یکی از مهم‌ترین نکته‌های منفی بازی هوش مصنوعی دشمنان است. به صورت کلی دشمن‌ها هرچند عملکرد مناسبی دارند اما تا حدی رفتار آنها مصنوعی است و به نظر می‌آید که تنها از یک الگو پیروی کرده و نسبت به اتفاقات مختلف عکس‌العمل‌های مختلف ندارند. اکثریت در مسیرهای از پیش تعیین‌شده حرکت می‌کنند و حتی در صورت دیدن شخصیت اصلی و یا جنازه دیگر نگهبان‌ها پس از مدتی گشت‌وگذار در طول مرحله به حالت اول خود برمی‌گردند، گویی هیچ اتفاقی رخ نداده است. شاید بزرگ‌ترین مشکل این بخش از بازی عدم یکپارچگی در بازخوردهای دشمنان باشد. در مواردی برخلاف انتظار توجه آنها به شما که در مقابلشان حرکت می‌کنید جلب نمی‌شود و در مواردی شما را در بالای ارتفاع می‌بینند با اینکه به نظر می‌آید خط دید مستقیم ندارند. نحوه عکس‌العمل به صدا هم تا حدی غیرقابل‌پیش‌بینی است و استفاده از صدا برای گمراه کردن دشمن‌ها را دردسرساز می‌کند. برای مثال، پرتاب ظرفی شیشه‌ای در مقابل دشمن موردنظر، ناگهان نگهبان‌های دیگری که در طبقه بالا و یا پایین هستند را هشیار می‌کند! یا صوت زدن معلوم نیست که دقیقاً کدام دشمن را به‌سوی Styx بکشاند. هر دشمن در بالای سرخود دایره‌ای دارد که با هشیار شدن بیشتر پرشده و از خاکستری به زرد و قرمز تغییر رنگ می‌دهد تا درجه هشیاری او را نشان دهد. این سیستم به خوبی عمل نمی‌کند و در مواردی بر خلاف انتظار شما ایجاد صدا فقط دشمن‌ها را در حالت خاکستری نگه می‌دارد، نه زرد که  سبب حرکت کردن آنها به سمت منبع صدا می‌شود. همچنین استفاده از وسایل در طول مرحله به عنوان تله برای از بین بردن یکی دو دشمن، تعداد زیادی از بقیه دشمنان را که در نزدیکی قرار دارند به محل حادثه می کشاند و کار را سخت‌تر می کند. بنابراین راحت تر هستید که اصلا از این تله‌ها استفاده نکنید. نکته دیگر عدم استفاده بهینه از پتانسیل مکانیک ساخت کپی قابل کنترل از Styx است. در صورت دیده شدن کپی مورد نظر، دشمن‌ها به حالت هشیار در می‌آیند. یکی از قابلیت های قابل آزاد کردن عوض کردن مکان Styx با کپی خود است ولی به هر حال باید بدون دسترسی به حرکات جدیدی کپی را به مقصد مورد اشاره برسانید و بدتر آن که کپی زمان محدودی دارد. با توجه به موارد توضیح داده شده این قدرت کاملا بدون استفاده شده و بهتر است که خود به سمت هدف بروید و در صورت اشتباه به سادگی از فایل ذخیره قبلی بازی را ادامه دهید.

ازنظر گرافیکی و صوت، به نظر می‌آید نیاز به‌اصطلاحی جدید علاوه بر AAA و مستقل  داریم. Styx به شگل واضحی از امکانات و بودجه بازی‌های بزرگ برخوردار نبوده و البته از بازی‌های مستقل بزرگ‌تر است. گرافیک بازی نسبت به شماره قبل پیشرفت قابل‌توجهی کرده است، به‌خصوص ازنظر هنری. برخلاف محیط‌های مرده شماره قبل، Shards of Darkness  محیط‌های بسیار شادتر و رنگ‌های زنده‌تری دارد. انیمشن ها و کنترل Styx هم بهتر شده، البته هنوز در حین بالا رفتن از دیوارها مشکلاتی دیده می‌شود و در مواردی برخلاف انتظار حرکت پرش به سمت قسمت قابل آویزان شدن بعدی انجام نمی‌شود. انیمیشن‌های دشمنان حالت خشک و مکانیکی دارد و معلوم است که در این بازی از Motion Capture  استفاده ‌نشده. ازنظر صداگذاری مانند شماره قبل آهنگ‌سازی و صداگذاری همه در حد مطلوبی هستند. با این وجود درحرکتی عجیب نویسندگان در این شماره تصمیم گرفتند که درجه کمدی بازی را بالاتر ببرند. بازی پر از شوخی‌های خارج از عرف فضای دنیای ساخته‌ شده است. ارجاعات به بازی‌ها و فیلم‌های معروف در میانه بازی (اشاره به Corvo  شخصیت بازی Dishonored و یا بازی Assassins Creed) و شوخی‌های مستقیم با مخاطب در جای جای بازی حالتی لجام‌گسیخته به حس کلی آن داده است. بدتر این موارد، سخنرانی کوتاه Styx در هنگام کشته شدن گیمر است که کاملاً به فضای بیرون بازی اشاره می‌کند (برای مثال مستقیم با گیمر صحبت می‌کند و پیشنهاد می‌دهد که درجه سختی را کم کند). درست است که Styx خود شخصیتی شوخ طبع است که هیچ‌چیز را جدی نمی‌گیرد ولی در مواردی شوخی‌های بیجا و بی‌ربط به فضای بازی، متأسفانه از کیفیت حال و هوای دنیای ترسیم‌شده می‌کاهد.

لذت بردن از Styx Shards of Darkness کاملا به شما بر می‌گردد. اگر به فضای ساده شده بازی‌های مخفی کاری این اواخر عادت کرده‌اید شاید تجربه این بازی برای شما سخت و کلافه کننده شود. ولی در مقابل اگر از هواداران آثار کلاسیک این سبک هستید و یا از دست و پنجه نرم کردن با بازی که به عنوان Dark souls مخفی کاری معروف است ابایی ندارید، انتخاب بسیار مناسبی در مقابل دارید. با وجود مشکلاتی در هوش مصنوعی و برخی مکانیک ها و گرافیک متوسط، بازی از مدت زمان مناسبی-حدود 10-15- ساعت برخوردار است. طراحی مراحل با راه های مختلف برای رسیدن به هدف، وجود چالش‌‌های مختلف (اتمام هر مرحله در زمان محدود یا بدون کشتن دشمن‌ها و …) ارزش تکرار بازی را بالا می‌برد.