نقد و بررسی بازی Valiant Hearts

عشق در میدان جنگ

طرفداران بازی های ویدئویی سال هاست سعی دارند این شاخه از سرگرمی را به عنوان هنر هشتم معرفی کنند. هر چند با وجود عناوینی که تمرکز به خصوصی روی داستان سرایی و روایت سینمایی دارند این مسئله تا حدودی اثبات شده اما یوبی‌سافت برای بار دیگر توانسته این موضوع را با عرضه عنوانی خاص به شکلی متفاوت نشان دهد. ولینت هارتز Valiant Hearts آخرین ساخته استودیوی سازنده سری بازی های ریمن یکی از آن دست نمونه هایی است که به خوبی می تواند خصوصیات هنری یک بازی ویدئویی را نمایان کند. عنوانی که به شکلی متفاوت جنگ جهانی اول را محوریت داستان قرار داده و سعی کرده زندگی چند شخصیت کاملا متفاوت از یکدیگر را روایت کند. شخصیت هایی که در دل جنگ قرار داشته و نمونه بسیار قدرتمندی از چهره سیاه جنگ و تاثیر آن در زندگی مردم را به نمایش در می آورند.

پدری که جاودانه شد

داستان بازی در رابطه با چند شخصیت مختلف است که هر کدام بنا به دلایل متفاوت وارد جنگ شده و با یکدیگر در بخش های مختلف روبرو می شوند. کارل شخصیتی با اصلیت آلمانی در ابتدای جنگ از فرانسه اخراج شده و به اجبار وارد ارتش آلمان می شود. امیل پدری فداکار است که با دیدن دخترش که اکنون شوهرش را دور از خانه می بینید وارد جنگ می شود. فردی شهروندی عادی است که تنها با هدف گرفتن انتقام از آلمان ها وارد جنگ شده. هیچ کدام از شخصیت های ولینت هارتز با پیش زمینه ای نظامی وارد جنگ نشده و هیچ تخصصی در استفاده از اسلحه و مبارزه با آن را ندارند. یکی از نکات مثبت ولینت هارتز همین موضوع است. در اکثر عناوین مشابه بازیباز بایستی کنترل سربازی حرفه ای را بر عهده گرفته و به جنگ با دشمنی می رود که در انتها محکوم به شکست است. اینبار تمام معادلات توسط سازندگان بازی تغییر کرده. تمامی شخصیت های حاضر با توجه به دلایلی کاملا متفاوت و به ظاهر ساده وارد جنگی شده اند که به آن تعلق ندارند. آنها حتی در ابتدای کار با هدف شکست دشمن وارد جنگ نشده و تنها قصد دارند خانواده خود را از حادثه دور نگه دارند. در کنار این موضوع روایت داستانی یکی دیگر از نکات برجسته ولینت هارتز است. سازندگان بازی هر چند از روایت چند شاخه با تمرکز روی شخصیت های مختلف استفاده کرده اند اما برخلاف اکثر نمونه های مشابه به بهترین شکل ممکن این کار را انجام داده و نتیجه بسیار خوبی کسب کرده اند. ولینت هارتز مجموعه ای از صحنه ها و اتفاقات درام است که در انتها اشک را از چشم های بازیباز جاری می کند. بدون شک همین موضوع باعث شده بازیباز از تمام ضعف های موجود در زمینه گیم پلی چشم پوشی کرده و ولینت هارتز را در صف عناوین بسیار خوب امسال قرار دهد.

ساده اما به یادماندنی

هرچه ولینت هارتز در زمینه داستان و گرافیک عملکرد فوق العاده ای را به نمایش در می آورد، اما نتوانسته در زمینه گیم پلی تبدیل به اثری قابل توجه شود. بازیباز در همان ابتدا این قابلیت را در اختیار دارد که شخصیت ها را در محیطی دو بعدی حرکت داده و کار های مشخصی را انجام دهد. اکثر طول گیم پلی بازی به پیدا کردن آیتم های مختلف و استفاده از آنها برای حل کردن پازل ها خلاصه می شود. البته در این میان هستند پازل هایی که طراحی بسیار خوبی داشته و بازیباز را به چالش می کشند. در این میان نباید از سگ همراه بازیباز یا کنترل دو شخصیت در یک مرحله چشم پوشی کرد. هر کدام از این دو قابلیت در قالب مراحل چند لایه قرار گرفته و بازیبار را مجبور به هدایت دیگر شخصیت ها برای حل کردن پازل ها می کنند. با وجود توضیحات اشاره شده ولینت هارتز به هیچ وجه تکراری نشده و بازیباز را خسته نمی کند. نکته ای که سازندگان بازی به آن توجه مناسبی داشته اند به طراحی پازل ها ارتباط پیدا می کند. پازل هایی بازی حتی در نمونه های سخت به هیچ وجه آزاردهنده نشده و با روش هایی کاملا منطقی حل می شوند. مسئله ای که به عنوان یکی از نقاط قوت ولینت هارتز شناخته می شود.

زیباترین جنگ تاریخ

در نهایت بایستی به گرافیک و صداگذاری بازی نیز اشاره کرد. یوبی‌سافت برای تهیه این عنوان باز هم از موتور یوبی‌آرت استفاده کرده و نتیجه فوق العاده ای به دست آورده. برخلاف سری بازی های ریمن که از رنگ بندی متنوع و شاد استفاده می کردند، اینجا شاهد تمی خاکستری هستیم که با خصوصیات داستانی و محیط جنگ جهانی اول به خوبی هماهنگ شده. توجه به جزییات و طراحی خوب شخصیت ها یکی دیگر از نکات مثبت این بخش است. در مقابل صداگذاری و به خصوص موسیقی بازی نیز در سطح بسیار بالایی قرار می گیرد. تم اصلی حسی تلخ اما در عین حال آرام بخش دارد. بازیباز با توجه به این موسیقی ترجیح می دهد در منوی بازی باقی مانده و به آن گوش دهد. موسیقی و صداگذاری شخصیت ها به خوبی در خدمت داستان بوده و تاثیرگزاری آن را به شکل قابل توجهی افزایش داده است. ولینت هارتز از آن دست بازی هایی است که هر چند سال یکبار عرضه شده و کمتر شاهد نمونه مشابهی با آن هستیم. عناوینی که وظیفه شناساندن بازی های ویدئویی به عنوان هنر هشتم را به خوبی انجام می دهند.