نقد و بررسی Mafia Definitive Edition

«مافیا» در زمان عرضه یکی از اولین بازی‌های Open World به شمار می‌رفت. در دنیایی که بیشتر بازی‌ها متشکل از چند مرحله خطی که محدود به تعدادی راهروی تنگ می‌شدند، مافیا آزادی عمل رانندگی در خیابان‌های یک شهر بزرگ را به مخاطبین خود ارزانی کرد. با این حال، اگر با استانداردهای بازی‌های Open World امروزی که از هر 10 قدم یک Activity برای بازیکن در نظر گرفته‌اند به بازی سال 2003 نگاه کنیم، عملا چیزی برای انجام دادن در آن محیط نسبتا وسیع وجود ندارد. تنها کاربرد خیابان‌ها و کوچه‌های شهر «Lost Heaven» در سال 2003 رانندگی در مراحل بازی و البته بنزین زدن در جایگاه‌های سوخت بود.

اما سوال اصلی این است: آیا در سال 2020 بازسازی بازی سال 2003 با رعایت کامل استانداردهای Open World کنونی عملی است؟ و در صورت مثبت بودن پاسخ سوال قبلی، آیا این بازسازی مدرن حس و حال بازی قبلی را خواهد داشت؟ سازندگان Mafia Definitive Edition در استدیو Hanger 13 پاسخی منطقی به این سوال داده‌اند.

آنها به جای اینکه تمرکز اصلی خود را بر روی Open World بودن بازی بگذارند و یک بازی با داستان و شخصیت‌های فوق عالی را در یک محیط بزرگ توزیع کنند (که در نتیجه کیفیت و انسجام روایت و تمرکز بر روی داستان را کم می‌کند)، داستان عمیق و جذاب خود را در گوشه‌ای از یک دنیای بزرگ روایت کرده‌اند. پس انتظار نداشته باشید با سلیقه‌ی سال 2020 در نقشه بازی انواع و اقسام علامت و نماد برای فعالیت‌های جانبی به چشم‌تان بخورد.

یکی از نقاط قوت اصلی مافیا در سال 2003 داستان درگیر کننده و شخصیت‌های بیاد ماندنی آن بودند. موضوعی که با گذر زمان نه تنها تضعیف نشده است بلکه با بکار گیری بازیگران جدید و اضافه کردن جزئیات بیشتر به داستان فوق العاده قبلی، بیش از پیش درخشان‌تر جلوه می‌کند. تمامی بازیگرانی که برای شخصیت‌های محبوب قدیمی انتخاب شده‌اند با استعداد هستند و تیم سازنده توانسته‌اند به خوبی از صدا و چهره آنها بهره ببرند. تعداد کات‌سین‌های بازی هم افزایش قابل توجهی داشته‌اند و شیوه کارگردانی دلچسب آنها بیش از پیش شما را پای ادامه داستان می‌نشاند.

برای مثال جزئیات زندگی عاطفی تامی با سارا عمق بیشتری پیدا کرده است و جزئیات بیشتری در مورد شخصیت‌های اصلی رد و بدل می‌شود. اینکه تاریخچه خصومت دن سالیاری و موریلو از کجا نشات می‌گیرد و هر کدام از آنها برای تبدیل شده به آدم‌های بی‌رحم امروز چه روزهایی را پشت سر گذاشته‌اند جالب و لذت بخش است.

تیتراژ آغازین Mafia Definitive Edition که با موسیقی متن بیاد ماندنی بازی همراهی می‌شود دروازه ورود شما به شهر «Lost Heaven» است؛ همانطور که دوربین از روی سطح آب اوج می‌گیرد و رفته رفته وارد شهر می‌شود، شما هم موج خاطرات و روزهای خوشی که با تجربه مافیا داشتید را به یاد می‌آورید.

داستان بازی از 20 مرحله تشکیل شده است که با هنرمندی کامل روایت می‌شوند. هر مرحله مانند یک قسمت از سریالی جذاب با ارائه توضیحات در مورد ماموریت، آماده شدن برای حرکت به سوی محل مورد نظر و رانندگی و درگیری و در نهایت نتیجه‌گیری روایت می‌شود. انسجام و توجه به جزئیات در نحوه روایت و پیشبرد هر قسمت از داستان کم نقص و استادانه است.

اما گرافیک بازی برخلاف داستان آن توجه کمتری دریافت کرده است. همانقدر که اضافه شدن جزئیات جدید به روایت و عمق بخشیدن بیشتر به شخصیت‌ها ارتقاء دهنده داستان بازی هستند، انواع و اقسام باگ‌های گرافیکی و مشکلات فنی در زمان عرضه کاستی‌هایی هستند که تجربه بازی را دچار اختلال می‌کنند. پر نوسان بودن کیفیت گرافیک بازی در کات‌سین و گیم‌پلی، مشکلات افکت‌های نور و سایه‌زنی، افت فریم، دیر لود شدن بافت‌ها، مشکلات هوش مصنوعی و نظایر اینها مسائلی جدی هستند که بر تجربه بازی صدمه می‌زنند.

در بیشتر صحنه‌های بازی مشکل Screen tearing بیداد می‌کند و فیزیک شکسته بسته در تخریب پذیری و تکان خوردن لباس‌ها اغلب جلوه‌های بصری بازی را زشت جلوه می‌دهند. مشکلاتی که در بازی‌های قبلی استدیوی Hanger 13 هم پر بوده و با کم ‌کاری‌‎های آنها حالا دیگر سابقه فرنچایز بزرگی چون سری مافیا با مشکلات گرافیکی و فنی گره زده است.

رویکرد اصلی سازندگان بال و پر دادن بیشتر به داستان بازی و پررنگ‌تر کردن روایت آن است. آنها اینکار را با وارد کردن بازیگر‌های جدید و با استعداد و کارگردانی بهتر cut sceneها انجام داده‌اند. در مقابل گیم‌پلی بازی چندان توجهی دریافت نکرده است و با وجود بهره‌مندی از اکثر امکانات یک شوتر مدرن در هیچ یک از آنها عالی عمل نمی‌کند. اگر بازسازی مافیا را با خود آن بازی مقایسه کنیم، در قسمت شوتینگ جهش بسیار عظیمی صورت گرفته است.

اما اگر آن را با سایر شوترهای سوم شخص نسل فعلی مقایسه کنیم، جایگاه متوسط رو به پایینی نصیبش می‌شود. سبک شوتینگ مافیا جدید پناه گرفتن پشت سنگر و شلیک است. امکان تعویض موقعیت دور یک سنگر، شلیک کورکورانه، پرتاب نارنجک و کوکتل مولوتوف، مبارزات تن به تن و شلیک از ماشین در حال رانندگی هم به بازی اضافه شده‌اند. اما همه این اضافات سطحی هستند و در مواردی توی ذوق می‌زنند.

کنترل شخصیت تامی سنگین و در بعضی اوقات اعصاب خوردکن است. هدف گیری و شلیک هم همین اوضاع را دارد. مثل RDR2 شوتینگ روان و نفس‌گیر کمتر اتفاق می‌افتد. تاخیر بیش از حد در بیرون آمدن از پشت سنگر و شلیک بازیکن را وادار می‌کند بیشتر اوقات از خیر cover گرفتن گذشته و مثل بازی سال 2003 با قرار دادن مانع بین خود و دشمن به صورتی دستی مراحل را پیش ببرد. درعوض انتقال حس اصابت تیر به دن دشمنان و پاشیده شدن خون از سر و تن آنها خوب پیاده‌سازی شده و هر درگیری مسلحانه را خونین و خشن جلوه می‌دهد.

هوش مصنوعی خوب و تهاجمی دشمنان هم هر درگیری را جدی و مرگبار می‌کند. در مقابل هوش مصنوعی یارهای خودی در حالت پیاده دفاعی و بزدلانه است و شاید در طول بازی یک یا دو نفر را از پا در بیاورند. ولی در هنگام رانندگی تیراندازی آنها بهتر می‌شود و می‌توانند با دقت بالا همه 50 تیر خشاب تامی‌گان را روی بدنه یک ماشین در حال حرکت خالی کنند. نبودن امکان بازگشت سلامتی (Health Regeneration) مبارزات را دشوارتر و نفس‌گیرتر می‌کند، درست مثل سال 2003 که هنوز آدم‌های داخل بازی مثل همه ما میرا بودند و بعد از تحمل کردن اصابت دو تیر می‌مردند.

درجه سختی بازی در میزان تهاجمی بودن دشمنان و در مقابل دفاعی بودن یارهای خودی تاثیر مستقیم دارد و هر گلوله چند برابر درجه سختی پایین‌تر کشنده است، پال و سم هم بیشتر وقت خودشان را پشت سنگر سپری خواهند کرد. محدودتر شدن راهنمایی‌ها در mini-map هم محدودیت دیگری است که با بالا بردن درجه سختی دامن‌گیرتان خواهد شد. در حالت کلاسیک دیگر نمی‌توانید موقعیت دشمنان را روی نقشه کنار صفحه ببینید و اگر بیرون از کاور معطل کنید بدون شک سریع نقش بر زمین خواهید شد.

مورد عجیب دیگر تخریب پذیری متناقض و بدون برنامه برخی کاورها است. برای مثال جعبه‌های چوبی در بازی هستند که در صورت پناه گرفتن پشت آنها، در اثر برخورد گلوله پس از مدتی شکسته و از بین می‌روند. اما در عوض پرچین‌های چوبی هم هستند که از فولاد آبدیده هم ضد گلوله‌تر بوده و حتی در زیر بارش بی امان گلوله هم کک‌شان نمی‌گزد. عدم تخریب پذیری کاورها عاملی است که باعث میشود بیشتر اوقات در همان مکان اولیه خود جا خوش کرده و کنترل نبرد را به دست بگیرید.

دشمنان بسته به محل اصابت گلوله واکنش نشان می‌دهند. اگر تمام خشاب خود را در شکم‌شان خالی کنید روی زمین می‌افتند و در حالیکه از درد به خود می‌پیچند از شدت خون‌ریزی کارشان تمام می‌شود. ولی اگر همان اول یک تیر به سرشان اصابت کند مثل کالبدی خالی روی زمین ولو می‌شوند. اما مبارزات تن به تن خنده‌دار و بسیار سطحی به نظر می‌آیند و انیمیشن‌های عروسک‌وار و نبود حس برخورد مزید بر علت شده و این بخش از سیستم مبارزه بازی را شکسته بسته و سرسری نشان می‌دهند.

تعداد محدود اسلحه‌های بازی در مقابل زراتخانه‌های بازی‌های امروزی حرف چندانی برای گفتن ندارند و هیچ قابلیت ارتقاء و شخصی‌سازی هم در آنها تعبیه نشده است، اما با توجه به طول بازی و شرایط داستانی چنین مواردی ضربه‌‌ی جدی به کلیت بازسازی مافیا نمی‌زنند.

بعد از داستان رانندگی بخش دیگری از بازی است که بیشتر زمان خود را صرف تجربه آن خواهید کرد و باید گفت مثل قبلی این بخش هم نمره کامل قبولی می‌گیرد. درجه سختی رانندگی در بازی دو حالت شبیه‌سازی و رانندگی معمولی دارد.

در حالت شبیه‌سازی حس سنگینی ماشین‌های دهه 1930 به طور کامل منتقل می‌شود و قادر نخواهید بود پیچ‌های تند را با سرعت بالا پشت سر بگذارید. پس اگر چندان به تجربه حس و حال رانندگی ماشین‌های عهد بوق‌های نکره اشتیاق ندارید توصیه می‌کنم تنظیمات معمولی را انتخاب کنید، مخصوصا اگر خاطره تلخ درجا زدن در مرحله کابوس‌وار مسابقه رانندگی هنوز هم شما را نیمه شب از خواب می‌پراند.

تعقیب و گریز و رانندگی در مافیا ریمیک بسیار لذت‌بخش و هیجان انگیز است. کنترل و فیزیک عالی به همراه صداگذاری بی‌نظیر ماشین‌ها و افکت‌های صوتی باکیفیت و به جا حس کامل ویراژ دادن در دوران رکود اقتصادی را دو چندان جذاب می‌کند. تخریب پذیری و جزئیات کافی در طراحی ماشین‌ها هم گل سر سبد این بخش هستند.

امکان شلیک از داخل خودرو در حال رانندگی به بازی اضافه شده است که کاملا به جا و بدرد بخور بوده و هیجان و کشمکش در تعقیب و گریزهای مرگبار را هر چه بیشتر می‌کند. موتور سیکلت‌ها هم در بازی حضور دارند که در یکی از مراحل بازی هم از آنها استفاده می‌شود. کنترل موتور خوب و باور پذیر کار شده ولی نداشتن رادیو کاستی بزرگی هست که از دفعات استفاده از آنها می‌کاهد.

بخش عمده موسیقی متن بازی برگرفته از قطعات شاهکار بیاد ماندنی و آشنای قدیمی است که با تنظیم‌های جدید و با شکوه و کیفیتی بهتر گوش‌های شما را نوازش خواهند داد. استفاده از موسیقی در القاء حساسیت موقعیت و جذب کردن بیشتر مخاطب به داستان عالی کار شده است. برای مثال وقتی در حال مخفی‌کاری برای ورود به عمارت سیاست‌مداری فاسد هستید موسیقی با حالتی آرام ولی مرموز شما را همراهی می‌کند، پس از یافتن آنچه به دنبالش بودید اوج می‌گیرد و در نهایت پس از درگیر شدن با دشمنان و تلاش برای فرار از دست آنها با ضرب‌آهنگی تند و سرگرم کننده آتش بیار معرکه می‌شود.

برخلاف بازی سال 2003 و طبق سنت بازیهای مدرن کنونی قابلیت استفاده از رادیو هم در بازی گنجانده شده است. رادیوی «بهشت گمشده» دو ایستگاه بیشتر ندارد ولی هر ایستگاه پر از قطعات اتمسفریک دوران طلایی موسیقی Jazz از هنرمندانی نظیر دوک الینگتون، جانگو راینهارت و کب کالووی است.

جدا از این شاهکارهای ماندگار موسیقی آن دوران، گزیده‌هایی از سخنرانی‌های رئیس جمهور روزلولت، گزارش مسابقات ورزشی، تبلیغات بازرگانی هم از رادیو پخش می‌شوند که در کنار تیتر روزنامه‌ها و بیلبوردهای دولتی شما را در اتمسفر دوران رکود اقتصادی ایالات متحده و سال‌های منتهی به جنگ جهانی دوم غرق می‌کند. موضوعی که در مافیای سال 2003 در پس زمینه و دور از کانون اصلی توجه داستان قرار داشت ولی در بازسازی کنونی قوانین منع مصرف و مبارزه با جرم و جنایت استادانه به دورن‌مایه اصلی اتمسفر داستان تبدیل شده‌اند.

در Mafia Definitive Edition، بازگشت دوباره به «بهشت گمشده» برای تجربه یکی از بهترین داستان‌های مافیایی جهان و صنعت بازی‌سازی و همچنین تجدید خاطره با شخصیت‌های محبوب حدود 17 سال پیش، که با ارتقاء به‌جای سازندگان غنا و عمق بیشتری یافته‌اند، خالی از لطف نیست. ولی کم‌کاری سازندگان در پروبال دادن به جنبه‌های مختلف گیم‌پلی، مخصوصا قسمت شوتینگ و مبارزات در کنار مشکلات عدیده گرافیکی و فنی از لذت تجربه بازی می‌کاهد.

نقد و بررسی بازی Mafia Definitive Edition روی PS4 و بر اساس نسخه ارسالی ناشر انجام گرفته.