عنوان No Straight Roads با رنگبندی جذاب و طراحی شخصیتها و محیط چشمنواز به تازگی در بازار عرضه شده است! این بازی داستان نبرد معروف موسیقی محبوب چند دهه پیش (اگر نیاز به یادآوری است: موسیقی راک) برای تصاحب دوباره جایگاه پیشین خود در ذهن مخاطبان امروزی است.
داستان بازی از جایی شروع میشود که دو قهرمان داستان «میدی» و «زوک» تصمیم میگیرند از مخفیگاه زیرمینی خود بیرون آمده و با قدرت موسیقی «راک» خود دنیای اسیر در چنگال شیطان صفتان را پس بگیرند؛ اسم دنیای بازی «Vinyl City» است و شیطان صفتان هم کمپانی ضبط و پخش موسیقی است که موسیقی پاپ و الکترونیک رواج میدهد.
تم اصلی داستان نوآوری چندانی ندارد و همان افسانه قدیمی است که مردانی از سیاره «Rock» بار دیگر در میان خلق زمین ظهور کرده و بار دیگر مهر آن موسیقی سرزنده و معترض را در قلب و ذهن نسل بشر قرار خواهند گذارد! البته با این تفاوت ریز که اینبار (برخلاف استانداردهای تثبیت شده) یکی از مردان زن است و (باز هم برخلاف قانون نانوشته) جالبتر اینکه گیتاریست هم هست!
قهرمانان داستان با شرکت در برنامه زنده استعدادیابی برگذار شده توسط کمپانی خبیث «NSR» سعی میکنند با اجرای قطعهای Rock در یک حرکت طرحی نو در جهان دراندازند. پس از اجرای موسیقی خود هیئت داوران که همگی دست نشانده NSR هستند به آنها واکنش منفی میدهند و رئیس کمپانی هم آنها را تهدید میکند.

ولی این ماجرا باعث دلگرمی بیشتر قهرمانان داستان میشود و آنها با عزمی راسختر به دنبال آزاد کردن دنیا از ظلم موسیقی الکترونیک راه میافتند. Vinyl City متشکل از چند منطقه مختلف است که کنترل هر یک از آنها به دست یکی از هنرمندان دست نشانده کمپانی NSR است و میدی و زوک باید برای تصاحب شهر و برفراز کردن پرچم راک همه آنها را آزاد کنند؛ چون این است منش و راه و رسم قهرمانان از سیاره «Rock»!
ولی در واقع هیچ سیاره راکی وجود ندارد و نگارنده این متن خودش آن را وارد متن کرده تا ادای احترامی به موسیقی دوران طلایی و پرنور و سرزنده موسیقی باشد. در اصل داستان بازی به منفعلترین و کم عمقترین حالت ممکن آغاز میشود و وقایع بعدی هم کمک چندانی در پویاتر کردن آن نمیکنند. جایگاه موسیقی راک در بازی بسیار سطحی کار شده است و توجه به آن در اولویتهای چندم تیم سازنده قرار گرفته است (تیم سازنده بازی استدیویی مالزیایی است).
نداشتن برداشت صحیح از فرهنگ «Rock n’ Roll» و ارائه روایتی منفعل و نچسب بزرگترین کاستی بازی No Straight Roads است. طبق راه و رسم «Rock n’ Roll» اگر قرار است نبردی صورت بگیرد و پیروزی حاصل شود باید با سر به میان دشمنان پرید و تنها زمانی دست به آلت موسیقی شد که تمامی پیچهای Volume تا آخرین دور بلند شده باشند! ولی در بازی NSR شاهد نبردی منفعل، زشت و امروزی هستیم؛ جذب فالوور! بله اشتباه نخواندهاید گروه راکی که میخواهد با جذب فالوور دنیا را عوض کند (شکلک خنده از روی گریه!).
همین شکاف عمیق در منطق داستان کافی است تا هر دلباخته اصیل به فرهنگ «Rock n’ Roll» به کل از قید بازی بزند. اگر بخواهیم فیلم «School of Rock» یا بازی «Brutal Legend» را نقطه اوج چنین داستان سراییهایی بنامیم، متاسفانه No Straight Roads بیشتر شبیه به بازسازی ترکیبی از این دو در بالیوود است! نه فرهنگ «Rock n’ Roll» را به خوبی School of Rock مستند میکند و نه حتی به گرد پای سیستم گیمپلی و طراحی بازی چون Brutal Legend نزدیک میشود؛ از این دید بازی یک فاجعه و لکه ننگ به حساب میآید. حتی روایت داستان هم بیحال است و مدام بین کاتسینهای بدون توضیح و سبک نوشتاری استاتیک سویچ میشود.

باقی جنبههای بازی هم همان جهتگیری شکسته بسته حاضر در داستانسرایی را در پیش گرفته است. محیطهای بازی با الهام از دنیای فانتزی و پر رنگ و لعاب بازیهایی چون Psychonauts و Scott Pilgrim (بنابر ادعای خود سازندگان) در وضع متوسط رو به بالا قرار دارند، ولی سیر خطی و محدود شده بازی به همراه سلطه دید سطحی به تمام جنبههای طراحی بازی تجربهای کم عمق و سرد از تمامی این محیطها به شما ارائه میکند.
هسته اصلی گیمپلی، مثل داستان تاسف برانگیز همان جذب فالوور و شکست دادن سردم داران موسیقی الکترونیک در شهر است. اگر فکر میکنید حداقل جمع کردن فالوور با اجرای کنسرتهای آنچنانی صورت میگیرد که پر از نواختن ساز و کوبیدن بر درامز است اشتباه میکنید؛ اینکار با جمع کردن باتری برای روشن کردن چراغهای مختلف در شهر انجام میشود. همینقدر یخ و بیروح!
شهر اصلی که نوعی Hub محسوب میشود شما را به قلمرو الکترونیکیها میبرد. آنجا شما باید با توجه به ریتم موسیقی در حال پخش با دشمنان مبارزه کنید. پیادهسازی این ایده انقلابی که شهرت و محبوبیت زیادی برای بازیهای مستقل بینظیری چون Crypt of the NecroDancer و دنبالهی فوق بانمک آن Cadence of Hyrule به ارمغان آورده است در NSR به زشتترین و بیمعنیترین حالت ممکن تقلید شده است، تا جایی که به راحتی میتوان بدون توجه به موسیقی و بدون صدا هم مراحل بازی را رد کرد!

مبارزه با باسهای آخر هر مرحله کوتاه هم نچسب ولی تا حدودی متنوع است. شما با گیتار میدی و استیکهای زوک به مبارزه با دشمنان میپردازید. ضربات و فنهای ویژه شما قابل ارتقاء هستند و با برگذاری کنسرتهای زیر زمینی (بخوانید یک GIF که هیچ حس و حالی ندارد) بند خودتان را بزرگتر میکنید. شخصیسازی به هیچ عنوان برای قهرمانان وجود ندارد و همان ضربههای قبلی ارتقاء پیدا میکنند. حرف زدن درباره جنبههای موسیقی بازی موزیکالی که چنین در درک سبک زنده و پر انرژی راک تیرش با کیلومترها فاصله به خطا میرود کار سختی است، همینقدر بخوانید که صداهای پخش شده با کیفیت هستند.
بازی موزیکال No Straight Roads بر اساس سبک زندگی و ژانر موسیقی Rock ساخته شده است. ولی به نظر میرسد سازندگان مالزیایی بازی فقط تعریف این سبک و سیاق را از دهن این و آن شنیده باشند و هیچ درک صحیحی از آن ندارند. چون برداشتشان از آن دنیای جذاب و باشکوه قطرهای است که حتی از آن دریا هم نیست.
اگر از طرفداران این سبک موسیقی هستید و یا حداقل اطلاعاتی در مورد آن دارید، بازی دهن کجی بزرگی به علایق شما خواهد بود. اگر زندگیتان با موسیقی راک و آن سبک زندگی میگذرد، این بازی به طور جدی شما را عصبی و خشمگین خواهد کرد. در غیر اینصورت No Straight Roads برای شما قابل تحمل و حتی بازی کردن است.
نقد و بررسی No Straight Roads
-
3/10
خلاصه بررسی
نکات منفی:
این بازی بر اساس درک غلط ساخته شده است!
نکات مثبت:
رنگبندی شاد برای سنین 3 تا 6 سال
نقدهای سایت کم کم منو یاد نقدهای مسعود فراستی میندازه.. هر چند نقد کردن براساس سلیقست ولی این نوع نگاه کم کم به کلیشه ای از پشت عینک بد بینی تبدیل میشه که زیبایی نقد رو از بین میبره..
وقتی یه چیزی بده چرا باید نگفت. بدبینی مال وقتیه که یه چیزی خوب باشه و بد ببینیش. وقتی یه چیزی بده، بده. بد دیده میشه. چون بده
تیتر عناوین نقدها
زشت
کالبد توخالی
افول یک رویا
…
از فراستی پرسیدن چرا انقدر بد میگی میگه چون اثار رو با بهترین اثار ساخته شده در اون ژانر در سطح دنیا مقایسه میکنم
(امکانات ما شبیه اوناست، بودجه، فضای اجتماعی و سیاسی و فرهنگی این مقایسه از پایه غلطه)
به عنوان نمونه مورتال شل یه استودیو کوچیک با امکانات محدود سعی کرده یه اثر مناسب و محدود رو در اختیار گیمر بزاره و بعد با اثار راک استار مقایسه کنی.
بدبینی یعنی بگردی در تمامی جوانب بدترین ویژگیها رو پیدا کنی و نیمه های خالی لیوان رو ببینی دوست عزیز.
اینکه انقدر به فراستی شما ارادت داری و جملاتش رو هم میدونی خوب نشان از دیدگاه شما داره که اون مکتب رو دنبال میکنی وگرنه ما نه ازش خوشمون میاد و نه ارزشی براش قائلیم. کسی که ادعا کرده من فیلم رو بدون اینکه ببینم نقد میکنم و اگر این حرف رو واقعا زده باشه بی شعور ترین منتقد کل دنیا در تمامی رشته هاست. پس بسط دادن همچین حماقتی به ما عجیبه.
از مثال مورتال شلی که زدی فهمیدم نه نقدهای مارو میخونی و نه در مورد مساله ای که بیان کردی اشراف کامل داری. چون اگر نقدهای مارو میخوندی اینجوری نمیگفتی. جمله ی آخرت در مورد بد بینی کاملا درسته ولی در مورد ما صدق نمیکنه. چون ما دنبال بدیها نیستیم. اگر بازی ای خوبی داشته باشه میگیم و بدی داشته باشه هم میگیم. اینکه یه نقد با نظر شما جور در نمیاد بد بینی نیست.
در ضمن وقتی بحث میکنی تحریف نکن. ما تیتری به نام زشت نداریم. بهتره بیشتر دقت کنی. “زشت دوست داشتنی” تیتر کامله. این شیطنت رو نمیپسندم و مذمت میکنم. ما تیترها رو به فراخور نقد و متن میزنیم.
و نکته ی آخر اینکه ترجیح میدیم یه بازی رو واقعی نقد کنیم تا به دل خوشی مخاطبین.
موفق باشید
آقا محمد لطفا آقای درباره ی فراستی اینجوری قضاوت نکن.من خودم کلاس های فرمش رو رفتم و دیدم چقد این فرد با سواده.اوم مصاحبه ای هم که شما دیدید گفت که من متر سنجشم نسبت به اوناست نه معیار.اینا فرق داره.بعدشم اومد کلی از انیمیشن رالف خرابکار تعریف کرد و همینطور فورد در برابر فراری.اگه برنامه هفت رو ببینی متوجه حرفم میشی که از ۱۰ تا فیلمی که توی میز نقد بحث میشه، ۸ تاشو دوست داشته و حتی از اونا جلوی بقیه منتقدا دفاع میکنه.اینی که میبینی همه میگن فراستی با همه فیلما بده بخاطر اون جوکا و اون خنده بازار مسخره ست که اداشو درمیاوردن.شما تحت تاثیر همون حرفا قرار گرفتی.
بعدشم آقای فراستی همچین ادعایی نکرده که بدون دیدن نقد میکنم.با همین جملت الان آقا میثم نظرش نسبت به ایشون تشویش شد.
و اینکه اگه کامل نقدارو بخونی حتمن از چند تا نکته ی مثبت بازی به خوبی گفته شده.حتی برای بازی هایی که پر از سوراخ و ایراده.گوست آو توشیما رو اگه بازی کرده باشی میفهمی که هوش مصنوعی خری داره ولی اینجا اومد نمره کامل بهش داد و از بازی کلی تعریف کرد.انصافا بازی عالی هم بود و شانس گرفتن جوایز امسالو داره(حتما تجربش کن)
نقد یعنی زیر و زبر و پنهانات یه چیزی رو عیان کردن و گفتن که انصافن منتقدای اینجا بخوبی اینکارو میکنن و با سوادن.توی این دوره زمونه کی کافکا میخونه؟بعد اینجا میان مسخ کافکا رو توضیح میده و میگه بیس بازی متامرفوسیس از کتاب مسخ کافکاست.اسم نمیارم ولی خدا شاهده چند تا نقد دیدم که فقط نوشته بود شما سوسک میشوید..همین..و هیچ حرفی از کافکا نزده.چون نمیدونه و سواد کافی نداره.
شما هم انقد نیمه خالی لیوان رو نبین.
شاید مطلع نباشید و از نقد فقط دیدگاه همون آقای فراستی ملک شما باشد ولی فلسفه نقد این هست که قبل از اینکه زمان یا پول و یا هر دارایی دیگه ای رو صرف یک محصول بکنید در مورد مطلب بخونید، منتقدی پیدا کنید که نظرش به دیدگاه شما نزدیک باشه و بر اساس توصیفات اون از تجربه محصول تصمیم بگیرید. اگر قرار باشه هر بازی منتشر میشه ما بهش نمره کامل بدیم و ازش تعریف کنیم دیگه نیازی به نقد نیست! شما هم اگر تمایل دارید هر چی میخونید مثبت باشه و هیچ کلمه منفی نخونید تا ذهنتون به فشار نیوفته مطالب بسیاری جاهای دیگه هست.
ممنون از حسن توجه شما
منم هینو تو نقد قبلی گفتم
ولی اعتقاد دارم که این بازی واقعا به درستی نقد شد
ولی حرف شمارو هم نمیشه نادید گرفت و واقعا داریم دیگه نقد هارو با عینک بدبینی میبینیم
(ولی این نقد به نظر من کاملا منطقیست)
میشه یه ذره بیشتر توضیح بدید درباره نکات منفی؟
این بازی بر اساس درک غلط ساخته شده است دقیقا یعنی چی؟
هسته اصلی داستان بازی بر اساس درک غلط در مورد فرهنگ «راک اند رول» هستش، که چندان چنگی به دل نمیزنه و بیشتر دهن کجی هست.
سیستم گیمپلی هم همون جهت گیری رو داره، به شدت شکسته بسته، کم عمق و بدون نوآوری هستش.
در واقع بازی جز طراحی نسبتا چشم نواز عملا چیزی نداره.
من هنو این بازیو بازی نکردم که بخوام نظر بدم
ممنون از شما