نقد و بررسی No Straight Roads

عنوان No Straight Roads با رنگ‌بندی جذاب و طراحی شخصیت‌ها و محیط چشم‌نواز به تازگی در بازار عرضه شده است! این بازی داستان نبرد معروف موسیقی محبوب چند دهه پیش (اگر نیاز به یادآوری است: موسیقی راک) برای تصاحب دوباره جایگاه پیشین خود در ذهن مخاطبان امروزی است.

داستان بازی از جایی شروع می‌شود که دو قهرمان داستان «می‌دی» و «زوک» تصمیم می‌گیرند از مخفیگاه زیرمینی خود بیرون آمده و با قدرت موسیقی «راک» خود دنیای اسیر در چنگال شیطان صفتان را پس بگیرند؛ اسم دنیای بازی «Vinyl City» است و شیطان صفتان هم کمپانی ضبط و پخش موسیقی است که موسیقی پاپ و الکترونیک رواج می‌دهد.

تم اصلی داستان نوآوری چندانی ندارد و همان افسانه قدیمی است که مردانی از سیاره «Rock» بار دیگر در میان خلق زمین ظهور کرده و بار دیگر مهر آن موسیقی سرزنده و معترض را در قلب و ذهن نسل بشر قرار خواهند گذارد! البته با این تفاوت ریز که اینبار (برخلاف استانداردهای تثبیت شده) یکی از مردان زن است و (باز هم برخلاف قانون نانوشته) جالبتر اینکه گیتاریست هم هست!

قهرمانان داستان با شرکت در برنامه زنده استعدادیابی برگذار شده توسط کمپانی خبیث «NSR» سعی می‌کنند با اجرای قطعه‌ای Rock در یک حرکت طرحی نو در جهان دراندازند. پس از اجرای موسیقی خود هیئت داوران که همگی دست نشانده NSR هستند به آنها واکنش منفی می‌دهند و رئیس کمپانی هم آنها را تهدید می‌کند.

ولی این ماجرا باعث دلگرمی بیشتر قهرمانان داستان می‌شود و آنها با عزمی راسخ‌تر به دنبال آزاد کردن دنیا از ظلم موسیقی الکترونیک راه می‌افتند. Vinyl City متشکل از چند منطقه مختلف است که کنترل هر یک از آنها به دست یکی از هنرمندان دست نشانده کمپانی NSR است و می‌دی و زوک باید برای تصاحب شهر و برفراز کردن پرچم راک همه آنها را آزاد کنند؛ چون این است منش و راه و رسم قهرمانان از سیاره «Rock»!

ولی در واقع هیچ سیاره راکی وجود ندارد و نگارنده این متن خودش آن را وارد متن کرده تا ادای احترامی به موسیقی دوران طلایی و پرنور و سرزنده موسیقی باشد. در اصل داستان بازی به منفعل‌ترین و کم عمق‌ترین حالت ممکن آغاز می‌شود و وقایع بعدی هم کمک چندانی در پویاتر کردن آن نمی‌کنند. جایگاه موسیقی راک در بازی بسیار سطحی کار شده است و توجه به آن در اولویت‌های چندم تیم سازنده قرار گرفته است (تیم سازنده بازی استدیویی مالزیایی است).

نداشتن برداشت صحیح از فرهنگ «Rock n’ Roll» و ارائه روایتی منفعل و نچسب بزرگترین کاستی بازی No Straight Roads است. طبق راه و رسم «Rock n’ Roll» اگر قرار است نبردی صورت بگیرد و پیروزی حاصل شود باید با سر به میان دشمنان پرید و تنها زمانی دست به آلت موسیقی شد که تمامی پیچ‌های Volume تا آخرین دور بلند شده باشند! ولی در بازی NSR شاهد نبردی منفعل، زشت و امروزی هستیم؛ جذب فالوور! بله اشتباه نخوانده‌اید گروه راکی که میخواهد با جذب فالوور دنیا را عوض کند (شکلک خنده از روی گریه!).

همین شکاف عمیق در منطق داستان کافی است تا هر دلباخته اصیل به فرهنگ «Rock n’ Roll» به کل از قید بازی بزند. اگر بخواهیم فیلم «School of Rock» یا بازی «Brutal Legend» را نقطه اوج چنین داستان سرایی‌هایی بنامیم، متاسفانه No Straight Roads بیشتر شبیه به بازسازی ترکیبی از این دو در بالیوود است! نه فرهنگ «Rock n’ Roll» را به خوبی School of Rock مستند می‌کند و نه حتی به گرد پای سیستم گیم‌پلی و طراحی بازی چون Brutal Legend نزدیک میشود؛ از این دید بازی یک فاجعه و لکه ننگ به حساب می‌آید. حتی روایت داستان هم بی‌حال است و مدام بین کات‌سین‌های بدون توضیح و سبک نوشتاری استاتیک سویچ میشود.

باقی جنبه‌های بازی هم همان جهت‌گیری شکسته بسته حاضر در داستان‌سرایی را در پیش گرفته است. محیط‌های بازی با الهام از دنیای فانتزی و پر رنگ و لعاب بازی‌هایی چون Psychonauts و Scott Pilgrim (بنابر ادعای خود سازندگان) در وضع متوسط رو به بالا قرار دارند، ولی سیر خطی و محدود شده بازی به همراه سلطه دید سطحی به تمام جنبه‌های طراحی بازی تجربه‌ای کم عمق و سرد از تمامی این محیط‌ها به شما ارائه می‌کند.

هسته اصلی گیم‌پلی، مثل داستان تاسف‌ برانگیز همان جذب فالوور و شکست دادن سردم داران موسیقی الکترونیک در شهر است. اگر فکر می‌کنید حداقل جمع کردن فالوور با اجرای کنسرت‌های آنچنانی صورت می‌گیرد که پر از نواختن ساز و کوبیدن بر درامز است اشتباه می‌کنید؛ اینکار با جمع کردن باتری برای روشن کردن چراغ‌های مختلف در شهر انجام می‌شود. همینقدر یخ و بی‌روح!

شهر اصلی که نوعی Hub محسوب میشود شما را به قلمرو الکترونیکی‌ها میبرد. آنجا شما باید با توجه به ریتم موسیقی در حال پخش با دشمنان مبارزه کنید. پیاده‌سازی این ایده انقلابی که شهرت و محبوبیت زیادی برای بازی‌های مستقل بی‌نظیری چون Crypt of the NecroDancer و دنباله‌ی فوق بانمک آن Cadence of Hyrule به ارمغان آورده است در NSR به زشت‌ترین و بی‌معنی‌ترین حالت ممکن تقلید شده است، تا جایی که به راحتی می‌توان بدون توجه به موسیقی و بدون صدا هم مراحل بازی را رد کرد!

مبارزه با باس‌های آخر هر مرحله کوتاه هم نچسب ولی تا حدودی متنوع است. شما با گیتار می‌دی و استیک‌های زوک به مبارزه با دشمنان می‌پردازید. ضربات و فن‌های ویژه شما قابل ارتقاء هستند و با برگذاری کنسرت‌های زیر زمینی (بخوانید یک GIF که هیچ حس و حالی ندارد) بند خودتان را بزرگتر می‌کنید. شخصی‌سازی به هیچ عنوان برای قهرمانان وجود ندارد و همان ضربه‌های قبلی ارتقاء پیدا می‌کنند. حرف زدن درباره جنبه‌های موسیقی بازی موزیکالی که چنین در درک سبک زنده و پر انرژی راک تیرش با کیلومترها فاصله به خطا می‌رود کار سختی است، همینقدر بخوانید که صداهای پخش شده با کیفیت‌ هستند.

بازی موزیکال No Straight Roads بر اساس سبک زندگی و ژانر موسیقی Rock ساخته شده است. ولی به نظر می‌رسد سازندگان مالزیایی بازی فقط تعریف این سبک و سیاق را از دهن این و آن شنیده باشند و هیچ درک صحیحی از آن ندارند. چون برداشت‌شان از آن دنیای جذاب و باشکوه قطره‌ای است که حتی از آن دریا هم نیست.

اگر از طرفداران این سبک موسیقی هستید و یا حداقل اطلاعاتی در مورد آن دارید، بازی دهن کجی بزرگی به علایق شما خواهد بود. اگر زندگی‌تان با موسیقی راک و آن سبک زندگی می‌گذرد، این بازی به طور جدی شما را عصبی و خشمگین خواهد کرد. در غیر اینصورت No Straight Roads برای شما قابل تحمل و حتی بازی‌ کردن است.