نقد و بررسی بازی PES 2020

معرفی نسخه جدید عناوینی که به‌صورت سالیانه عرضه می‌شوند معمولاً چیزی نیست که برای طرفداران هیجان‌انگیز باشد. عناوینی که هر سال با به همراه داشتن دسته‌ای از تغییرات شاید ریز و کوچک و با هدف بهبود تجربه نسخه قبلی روانه بازار می‌شوند. امسال اما داستان برای طرفداران سری PES کمی متفاوت بود. سری‌ای که از بدو پیدایش خود چندین بار تغییر نام داده است امسال با عنوان eFootball PES 2020 معرفی گردید. همراه وی جی مگ باشید با نقد و بررسی بازی PES 2020.

صرف‌نظر از بدسلیقگی بکار رفته در نام‌گذاری بازی، هیجان و کنجکاوی طرفداران را نمی‌توان نسبت به این اسم کتمان کرد. عنوانی که شاید نوید عصری جدید را برای سری که سالیان سال بود در بخش چند نفره و رقابتی آنلاین مشکلات شدیدی داشته است می‌داد؛ و البته پس از آن بود که اخبار مربوط به لیسانس تیم‌ها و کسب مجوز انحصاری تیم یوونتوس برای سال جاری، این هیجان را بیش‌ از پیش بالاتر برد. اخباری که همگی پیامی یکسان داشتند. PES 2020 عنوانی خواهد بود که تصویر سری را نزد گیمرها تغییر خواهد داد. اکنون و با عرضه رسمی بازی نگاهی خواهیم داشت به اینکه حقیقت ماجرا چقدر با این انتظارها فاصله داشته است.

موضوع لیسانس‌ها یکی از معضلات دیرین کونامی و سری پس بوده است. درحالی‌که گیمرها مدت‌هاست به دیدن اسامی چون آبی‌های شمال لندن و یا قرمزهای جنوب منچستر عادت کرده‌اند کونامی سعی داشته در سالیان اخیر این ضعف خارج از زمین را با هر چه بهتر کردن تجربه داخل مستطیل سبز جبران کند و به عبارتی فوتبال دوستان را با ارائه بهترین تجربه از «خود بازی فوتبال» متقاعد کند. 2020 نیز از این قاعده مستثنا نبوده و در اعماق وجودش، شاید واقع‌گرایانه‌ترین نگرشی است که در صنعت به این ورزش شده است.

در نگاه اول PES 2020 سعی دارد واقعی‌ترین تجربه ممکن از فوتبال را ارائه دهد و تا حد زیادی نیز موفق شده است. یکی از اصلی‌ترین مشخصه‌های بازی که خیلی سریع جلب‌ توجه می‌کند، (بخصوص اگر بعد از فیفا سراغ بازی بروید) سرعت به‌مراتب کندتر جریان کلی بازی است. در PES خبری از بازی‌های فوق سریع و آرکید مانند آنچه در آلتیمیت تیم فیفا تجربه می‌کنید نیست و تمرکز بیشتر بر روی جنبه‌های دیگر فوتبال غیر از سرعت مطلق است.

البته این به معنی سرعتی نبودن گیم پلی و یا ناکارآمدی بازیکنان سرعتی در آن نیست. سرعت در PES 2020 نیز نقش مهمی دارد اما برای اینکه بتوانید حداکثر بهره را از آن ببرید نیاز اساسی به ایجاد فضاهای خالی خواهید داشت. جایی که بازیکنان سرعتی ارزش خود را بیش‌ از پیش نشان خواهند داد؛ اما از آنجایی که کلیت بازی‌ها بسیار فشرده و دفاعی هستند و مدافعین به‌صورت مداوم سعی در پوشش این فضاهای خالی دارند، به دست آوردن موقعیت مناسب بسیار دشوار خواهد بود و در بسیاری از مواقع به یک چالش بزرگ تبدیل خواهد شد.

همان‌طور که مشخص است انتخاب تاکتیک مناسب و متناسب با داشته‌های تیم خود و همچنین مهره‌های تیم حریف بسیار اهمیت دارد. به عبارتی هرچقدر که سبک بازی خود را متناسب با تیم خود تغییر دهید شانس بیشتری برای پیروزی خواهید داشت. برای مثال فوتبال مالکانه و مبتدی بر پاس‌های کوتاه متعددی که بارسلونا و یا منچسترسیتی ارائه می‌دهند مناسب تیمی مثل زنیت که دارای هافبک‌های فیزیکی و تخریبی است و سردار آزمون و ژوبای سرزن و قدبلند را در ترکیب خود دارد نخواهد بود.

این نگرش تاکتیک محور به بازی باعث شده حتی تیم‌های ضعیف‌تر نیز در مقابل تیم‌های بزرگ حرفی برای گفتن داشته باشند و در بسیاری از مواقع بازی‌ها به‌شدت نزدیک دنبال شده و اشتباهات سرنوشت بازی‌ها را رقم بزنند. هوش مصنوعی بازی نیز سعی در هرچه بهتر به‌کارگیری این تاکتیک‌ها دارد و در زمان‌های بازی با CPU با نقشه‌های بازی متنوع‌تری روبرو خواهید شد.

سیستم دریبلینگ و کنترل توپ بازی نیز امسال به لطف همکاری تیم سازنده با آندرس اینیستا متحول شده و گزینه‌های موجود در حمله بسیار متنوع‌تر شده. از دیگر تغییرات بازی می‌توان به فیزیک توپ بازی اشاره کرد که برخلاف نسخه‌های قبل که حس می‌شد بازیکنان همانند آهنربا توپ را سمت خود جذب می‌کنند، به‌مراتب در زمین آزادانه‌تر به گردش درمی‌آید که البته این تغییر مشکلاتی نیز به همراه دارد. لحظاتی در بازی پیش خواهد آمد که چه مدافعین و چه مهاجمین توپ را به‌ اصطلاح گم می‌کنند و در کنترل ساده‌ترین توپ‌ها نیز با مشکل روبرو می‌شوند.

بخصوص در زمان دفاع کردن این مشکل آزاردهنده می‌شود چراکه برخی اوقات توپ‌هایی که خیلی راحت می‌شد کنترلشان کرد با سردرگمی مدافعین به موقعیتی جدی برای حریف تبدیل می‌شود و با توجه به ماهیت فشرده بازی‌ها شاید همین تک موقعیت‌ها کار را یکسره کنند. البته همچنان در بخش شوت‌زنی فیزیک توپ نیازمند بهتر شدن است و فاصله زیادی تا ایده‌آل دارد. همچنان شوت‌ها آن‌طور که باید و شاید راضی‌کننده نیستند و حتی در برخی موارد سرعت و نوع حرکت توپ نیز بسیار دور از انتظار و غیرطبیعی جلوه می‌کند که باعث برهم خوردن توازن کلی فیزیک توپ بازی می‌شود.

این نامتوازن بودن در جای‌جای بازی دیده می‌شود و انیمیشن‌ها نیز یکی از این موارد هستند. با اینکه انیمیشن‌های PES 2020 در حالت کلی بسیار چشم‌نواز یکی پس از دیگری اجرا می‌شوند اما دسته‌ای از آن‌ها نیز مشکلاتی دارند که چندین سال است کونامی در برطرف کردن آن‌ها ناموفق بوده است. برای مثال انیمیشن‌های مربوط به شوت‌زنی و یا بخصوص دروازه‌بان‌ها که همچنان چه ازنظر فیزیکی و چه ازنظر بصری مشکلاتی دارند. به‌ عنوان‌ مثال می‌توان به شیرجه‌های دروازهبانها اشاره کرد که در برخی موارد ذره‌ای ارتباط و تناسب با آن چیزی که دیده می‌شوند ندارند. به عبارت دقیق‌تر چیزی که می‌بینید با چیزی که انتظار داشتید ببینید بسیار فاصله دارد.

اما بزرگ‌ترین مشکل گیم پلی بازی که تا درجه‌ای به انیمیشن‌های آن نیز مربوط است این است که به نظر می‌رسد تیم سازنده در کونامی در بسیاری از مواقع میزان پاسخگویی کنترل و گیم پلی بازی را فدای زیبایی‌های بصری آن کرده است. کند بودن بازی هرچند در راستای واقع‌گرایانه بودن آن است، اما در مواقعی نیز حس می‌شود بسیار اغراق‌آمیز اعمال‌شده است. تک‌تک عناصر بازی ازجمله پاس‌ها، شوت‌ها، سانتر ها، تکل ها و … در کنار زیبایی که دارند، تأخیر زیادی نیز در اجراشدن دارند که واقعاً در مواردی زیاده‌روی در آن‌ها مشهود است.

تا حدی که برخی اوقات حس می‌کنید تسلط و کنترل لازم را بر روی جریان بازی ندارید. این موضوع متفاوت با آن چیزی است که EA در سری فیفا اجرا کرده و شاید زیبایی‌های بصری و کیفیت‌های انیمیشن‌ها را فدای زمان پاسخگویی بسیار خوب آن کرده است. نقطه مقابل این دو عنوان را شاید NBA 2K می‌توان دانست که با ایجاد تعادل بین انیمیشن‌های بازی و پاسخگویی کنترل آن بهترین تجربه ممکن را ارائه می‌دهد.

از نظر بصری بازی همان‌طور که اشاره شد بسیار چشم‌نواز و زیباست و از انیمیشن‌ها و مدل‌سازی بازیکن‌ها گرفته تا طراحی استادیوم‌ها و نورپردازی در بالاترین سطح ممکن قرار دارد. باید تأکید ویژه روی استادیوم‌ها داشته باشیم که بقدری با جزئیات و زیبا طراحی‌شده‌اند که بدون اغراق برخی مواقع تشخیص آن‌ها از واقعیت بسیار دشوار است؛ اما عدم وجود توازنی که قبلاً نیز به آن اشاره کردیم در مورد گرافیک بازی نیز صدق می‌کند.

هرچند طراحی چهره بازیکنان بسیار زیبا به نظر می‌رسند اما شاید بتوان گفت این زیبایی تا حد بسیار زیادی محدود به منوهای بازی می‌شود و داخل بازی و بخصوص با اضافه شدن انیمیشن‌های صورت، با افت کیفیت محسوسی روبرو می‌شوند. همچنین طراحی لباس‌ها که داخل بازی به شکل عجیبی کاغذ مانند هستند. شاید این ایرادها کمی سخت‌گیرانه به نظر برسند اما وقتی در کنار کیفیت فوق‌العاده استادیوم‌ها و … قرار می‌گیرند بسیار جلب‌توجه کرده و حالت زننده به خود می‌گیرند.

PES 2020 در خارج از مستطیل سبز برخلاف انتظارات با تغییرات بسیار کمی روبرو شده که بسیار اتفاق ناامیدکننده‌ای ست. بخصوص برای عنوانی که کلمه eFootball را در اسم خود جای‌ داده وجود ضعف‌های گذشته‌ی بخش آنلاین قابل‌ قبول نمی‌تواند باشد. مدهای بازی تقریباً هیچ‌کدام تفاوتی با نسخه‌های قبل نداشته‌اند. سرورهای بازی همچنان اختصاصی نیستند و پیدا کردن حریف در دیویژن های آنلاین و یا myClub بسیار سخت و دشوار است.

البته گیم پلی بازی برای بخش آنلاین در مقایسه با نسخه‌های قبل کمی بهینه‌تر شده اما بازهم چیزی نیست که انتظارش می‌رفت. مدهای آفلاین مثل BAL و ML نیز تقریباً دست‌نخورده باقی‌ مانده‌اند و شاید تنها تفاوت قابل‌ ذکری که وجود دارد اضافه شدن برخی از مربی‌های سرشناس دنیا به‌عنوان آواتار به مستر لیگ است. مربیانی ازجمله یوهان کرویف، دیگو مارادونا، زیکو، روبرتو کارلوس و … که در حد اضافه شدن چند میان‌پرده به مد محبوب سری تأثیر داشته‌اند. لیسانس‌های بازی نیز همانند نسخه‌های قبلی محدود به چند لیگ و چند تیم خاص هستند و تنها تفاوت قابل‌ذکر، به کار رفتن خلاقیت بیشتر در نام‌گذاری تیم‌های لیسانس نشده است.

درنهایت eFootball PES 2020 شاید به‌عنوان نقطه آغاز عصری جدید که طرفدارانش انتظارش را داشتند محصول ناامیدکننده‌ای باشد، اما به‌عنوان یک شبیه‌ساز فوتبال همچنان عنوانی لذت‌بخش و قابل احترام است. در هسته خود، بازی پتانسیل تبدیل‌شدن به بهترین را داراست و فقط باید دید آیا کونامی بالاخره می‌تواند چند قدم موردنیاز برای رسیدن به آن را طی کند یا خیر

PS4 Review

نقد و بررسی روی PS4 و بر اساس نسخه ارسالی سازندگان انجام گرفته.