House of Ashes

شاید خیلی ها استدیو Supermassive Games را با بازی Until Dawn بشناسند؛ بازی جمع و جور که به شدت خوش ساخت بود و خیلی زود توانست جای خود را در بین بازی‌های اکشن/ماجراجویی دلهره‌آور باز و تثیبت کند. در ادامه این روند ترسناک Supermassive Games به سراغ ساخت یک سه‌گانه وحشت آفرین دیگر رفت و در سال‌های پی در پی 2019، 2020  و 2021 این کار را انجام داد. The Dark Pictures Anthology: House of Ashes پس از Little Hope و Man of Medan سومین و آخرین نسخه این سه‌گانه است و به لطف خوش ساخت بودن مجدد، استفاده مناسب از جنبه‌های Co-op و پیچش‌های داستانی جذاب و اتمسفر گیرا سه‌گانه خود را با کیفیتی خوب به پایان برساند.

اگر Until Dawn را تجربه کرده و دوست داشته باشید، بدون شک از فرمول House of Ashes هم خوشتان می‌آید: یک بازی ترسناک با گیم‌پلی مینیمال QTE. اما House of Ashes تنها تکرار مکررات نیست و از خیلی از جهات جنبه‌های گیم‌پلی و روایتی خود را ارتقاء داده است.

برای مثال داستان بازی با اعزام یک گروه سربازان آمریکایی به عراق آغاز می‌شود. جایی که احتمال می‌رود سلاح‌های کشتار جمعی شیمیایی مخفی شده باشند. بازیکن در نقش سربازی وارد روایت می‌شود و رفته رفته با پایین رفتن در تونل‌های پیچ در پیچ، چیزی فراتر از یک سلاح کشتار جمعی کشف می‌کند: وحشت و دلهره خالص! می‌توان استدلال کرد که شروع یک بازی ترسناک با یک ورودیه سیاسی و مخصوصا درون‌مایه خنده‌دار آن کمی از تاثیر قسمت‌های ابتدایی بازی می‌کاهد.

اگر اطلاع ندارید ورود آمریکا به عراق به بهانه پیدا کردن سلاح‌های کشتار جمعی یکی از دروغ‌های بزرگ ایالات متحده بود که پس از افشا شدن شکست سیاسی و عواقب خنده‌داری برای آنها به ارمغان آورد. انتخاب همین زاویه ورود تا حدودی سبک کمی از تعلیق و تاثیر قسمت‌های ابتدایی بازی کم می‌کند.

ولی در ادامه با بالا گرفتن حس تعلیق و بیشتر شدن اتمسفر خفقان آور تونل‌ها و لوکیشن‌های مخفوف، قدرت اصلی روایت بازی در به کار گیری اتمسفر و چند شاخه کردن داستان جلوه‌گر می‌شود. البته پایان‌های داستان می‌توانست پرداخت بهتری داشته باشد تا تاثیر انتخاب‌های بازیکن بیشتر مشخص شود. همچنین تجربه بازی از دو دیدگاه مختلف در حالت Co-op هم مزیت بزرگی برای بازی است.

از نظر گیم‌پلی، Supermassive Games سعی کرده است همان فرمول موفق قبلی خود را در ظاهری مدرن‌تر و سریع‌ و روان‌تر عرضه کند. دو عنوان قبلی در سه‌گانه مورد بحث کمی سنتی و سنگین بودند. اما در House of Ashes گیم‌پلی، درگیری‌ها و سایر عناصر مرتبط با سیستم مبارزه پیشرفت خوبی به سمت مدرن‌تر شدن داشته‌اند.

همین موضوع در طراحی لوکیشن، روایت و شخصیت‌ها هم به چشم‌ می‌خورد. شخصیت‌ها اینبار پرداخت بهتری دارند و مثل شماره‌های قبلی بره‌های قربانی نیستند و معقول‌تر در مقابل سرنوشت مخوف خود مقاومت می‌کنند. همین کشمکش بین شخصیت‌های جانبی و بازیکن بعضی از صحنه‌های جالب بازی را به همراه دارد. چینش QTEها مثل سایر بازی‌های Supermassive Games استادانه چیده شده است و خیلی به جا بازیکن را به میانه‌ بازی می‌کشاند.

اما یکی از جنبه‌های موفقیت House of Ashes در استفاده از حالت Co-op آفلاین و آنلاین است. در هیچ یک از بازی‌های قبلی این سازنده چنین عناصری برای افزایش سرگرمی و گیرایی داستان دلهره‌آور به این خوبی به کار گرفته نشده بودند. برای مثال روایت شدن یک حادثه جذاب از دیدگاه دو بازیکن مختلف باعث بروز تعاملات آنی و درگیر کننده‌ای می‌شود که تاثیر تجربه بازی را بیشتر و عمیق‌تر می‌سازد.

از طرف دیگر می‌توان گفت همین پراکندگی در روایت و بیشبرد داستان کمی از حس تعلیق و غوطه‌ور شدن بازیکن در دنیای ترسناک بازی می‌کاهد. تصمیمی که به نظر می‌رسد با آگاهی اتخاذ شده است و سازندگان اینبار کمی از فشار بازی کاسته و بیشتر بر سرگرم کننده بودن و پذیرا بودن آن برای طیف گسترده‌تری از مخاطبین تاکید داشته‌اند. رویکردی که به خوبی پیاده‌سازی شده است و تجربه‌ای لذت بخش به جا می‌گذارد.

در بخش‌های فنی، بودجه کم سازندگان و محدود بودن آنها به ساخت بازی‌هایی با گیم‌پلی مینیمال به طور کامل نمایان می‌شود. برای مثال بخش‌هایی که نیاز به تیراندازی و یا پیاده‌سازی انیمیشن‌های باور پذیر دارد، House of Ashes چندان ادعایی ندارد و پس از کنار زدن درب کاپوت موتور محقر آن به چشم می‌خورد. اما با این حال همه توانایی‌های سازندگان به خوبی در مرزهای گنجایش مورد استفاده قرار گرفته است و اگر کمی آسان بگیرید، نمره قبولی را کسب می‌کند.

گرافیک محیط‌ها و طراحی آن بسیار خوب کار شده است و بازی نور و سایه به عنوان یکی از ارکان هر بازی ترسناکی با استادی تمام اجرا می‌شود. در مقابل طراحی ظاهری شخصیت‌ها چندان چنگی به دل نمی‌زند و اندام و لباس‌های خشک و کاغذی آنها از جلاء بازی می‌کاهد. در همین راستا، صداگذاری، صداپیشگی و سایر مسائل مبتنی بر شنوایی بازی هم چندان حرفه‌ای کار نشده است و با توجه به QTE بودن بازی که همیشه باعث بروز وقفه در روند گیم‌پلی است، شاهد چندین و چند گاف در پخش صدا یا افکت مناسب هستیم.

با وجود تمام مشکلات مطرح شده به خاطر محقر بودن امکانات سازندگان، نباید از این نکته غافل شد که اکثر فیلم‌های ترسناک ماندگار هم با بودجه‌های کم و بازیگران آماتور ساخته‌اند. درست همانطور که Evil Dead سرگرم کننده، ترسناک و ماندگار است، میتوان استدلال کرد House of Ashes هم چند «ترساندن» خوب در چنته خود دارد و آنها را به خوبی پیش‌روی شما قرار می‌دهد. اگر به دنبال یک تجربه ترسناک خوب کنار دوستان خود هستید، تجربه این بازی را از دست ندهید.

نقد و بررسی بازی House of Ashes روی PS4 و بر اساس نسخه ارسالی ناشر انجام گرفته.