بسیاری از مواقع مجسم کردن یک کاراکتر انیمیشن و یا فیلم در موقعیتی قابل بازی در گیمها بسیار ساده به نظر می‌رسد. ولی بعد از تجسم سازی و پیاده سازی آن کوچکترین کم‌کاری و یا سرسری گرفتن این حرکت، به خاطر نوع نگاهی که به آن کاراکتر در محیط انیمیشن یا فیلم وجود دارد، این پیاده‌سازی محکوم به شکست است. این مشکل بزرگترین ایراد بازی SpongeBob SquarePants: Battle for Bikini Bottom – Rehydrated است که در ادامه با نقد و بررسی آن با وی جی مگ همراه هستید.
SpongeBob SquarePants: Battle for Bikini Bottom – Rehydrated برای کودکان ساخته شده. از همان ابتدای بازی و همان منوی بازی و با حتی لودینگ ابتدایی این حس به گیمر داده می‌شود که این بازی برای کودکان است. ولی روند بازی و گیم پلی و لول دیزاین بازی اساسا همچین چیزی را نشان نمی‌دهد. بازی از همان مراحل ابتدایی گیج کننده است و بالانس مناسبی ندارد.
مسلما وقتی حرف از باب اسفنجی می‌شود دنیایی پر از رنگ و نور و شادی و کاراکترهایی جذاب و قابل دوست داشتن در ذهن متبادر می‌شود. دنیایی که قوانین در آن وجود ندارد و کودکان در آن تمامی تصوراتشان را می‌بینند. باب اسفنجی و پاتریک به همراه کاراکترهای همراه آنها در انیمیشن هیچ قانونی ندارند. هر چه می‌خواهند انجام می‌دهند. هر جوری مایلند پیش می‌روند و تابع چهارچوبی نیستند. حالا همین شخصیتها را در این بازی در چهارچوبی مشخص مشاهده میکنید. و همین تضاد یکی از مشکلات بازیست.
البته مسلما تفاوتهایی بین انیمیشن و ویدیو گیم وجود دارد. مسلما نمی‌توان توقع داشت کاراکتر در ویدیو گیم به همان کیفیت انیمیشن و با همان آزادی عملها باشد. ویدیو گیم چهارچوب و قواعد خودش را دارد و محدودیت ایجاد می‌کند. ولی نکته اصلی اینجاست. اگر خوب ساخته و پرداخته نشود شاکله کلی بازی از بین می‌رود.
بازی کاملا خطی‌ست. بعد از انجام چند مرحله تضادی در پس ذهن شکل می‌گیرد و شما پاتریک یا باب و یا سندی را در بازی می‌بینید که از یک سری از قابلیتهای خودشان در یک چهارچوب ثابت استفاده میکنند. این تضاد ناخودآگاه گیمر را از بازی دور می‌کند. اگر سن گیمر بالای 12 سال باشد به شدت این امر روی نگاه کلی گیمر تاثیر خواهد گذاشت. و شاید گیمر بزرگ سال به شدت از ادامه بازی منصرف شود.
گیم پلی بازی ترکیبی از یک پلتفرمر شناخته شده و کمی اکشن کاملا فانتزیست. بزن، بپر، لیز بخور، بزن بپر، لیز بخور، بزن بپر و …. گاهی باب اسفنجی و گاهی پاتریک و گاهی سندی در مراحل مختلف در دسترس هستند. این پلتفرمینگ با یک ترکیب جالب همراه شده و بعضا در برخی مراحل مجبور هستید کاراکترهای خود را برای رد کردن مراحل عوض کنید. و همین یکی از نکات مثبت این بازیست.
اما همین مورد هم بی اشکال نیست. مکانیکها و عملکرد کاراکترها بسیار قدیمی و خشک هستند. ظرافتی که از این سبک بازی توقع دارید در آن دیده نمی‌شود. به طور مثال با توجه به دوربین بازی می‌توان پلتفرمینگ بازی را با Mario Odyssey و یا Crash Bandicoot مقایسه کرد ولی واقعا میان ماه من تا ماه گردون تفاوت از زمین تا آسمان است. سازندگان به جرات به 20 درصد از روان بودن بازیهای هم سبک نرسیده اند و پتانسیل سوییچینگ بین کاراکترها از بین رفته.
این ضعف در گیم پلی کلی بازی بسیار اذیت کننده می‌شود و عدم استفاده از ساده‌ترین مکانیکهای روز این سبک، بازی را در مدت زمان طولانی بسیار خسته کننده می‌کند.(توضیحاتی در نیم ساعت بازی داده شده) خصوصا اینکه مقابله با دشمنان و یا باسهای بازی ساده و بدون چالش آنچنانی هستند. شاید بگویید خوب این بازی برای کودکان است. و درست است این بازی برای کودکان ساخته شده و در عین حال هیچ کودک 7 ساله ای نخواهد توانست بسیاری از مراحل بازی را بدون کمک یک بزرگتر گیمر رد کند. و این هم یکی دیگر از ضعفهای بازیست.
طراحی مراحل بعضا انقدر گیج کننده و عجیب انجام شده که گیمرهای بزرگتر و نسبتا حرفه‌ای تر از پس آن بر می‌آیند و این در حالیست که در صورت رد نکردن برخی مراحل در بازی پیش نمی‌روید. البته که گیمر کودک یا نوجوان و یا حتی بزرگسال با محیط رنگ و لعاب دار بازی ارتباط برقرار می‌کند و گرافیک محیطی و شخصیتهای بازی جذابیتهای خودشان را دارند. ولی با اینحال در بخش گرافیکی هم بازی دچار ضعف است. گرافیک بازی با اینکه یک Remake از نسخه سال 2003 است و با اینکه شاد به نظر می‌رسد کمی کهنه و البته فارغ از تکنیک است. بسیار ساده و بی آرایش انجام گرفته و حتی حس انیمیشن را هم خیلی کم منتقل می‌کند.
در بسیاری از بخشها رنگ و لعاب محیط بازی کمی بهتر از الباقی قسمتهاست و خوب جای امیدواری ایجاد می‌کند. تمام قسمتهای مهم Bikini Bottom که در انیمیشن با آنها سرو کار داریم تقریبا در بازی وجود دارند و بعد از به دست آووردن مجوز لازم (کفگیر باب اسفنجی) برای انتقال به آنها می‌توان هر زمان که لازم شد و مایل باشیم به آنجا برویم. طراحی دشمنان و انیمیشنهای بازی کاملا در حد معمولی و به دور از پیچیدگی و زیبایی‌های خاص نسل هشتمی ست. در واقع همین گرافیک را روی کنسولهای نسل هفتی هم با همین کیفیت می‌توانستیم مشاهده کنیم.
شاید سازندگان به حضور در نسل هستم و استفاده از قدرت کنسولهای این نسل واقف نبوده و از همین رو با ساده‌ترین منوها و ساده‌ترین طراحی‌ها و ساده‌ترین گیم‌پلی و ساده‌ترین گرافیک و ساده‌ترین موسیقی و ساده‌ترین کدنویسی و ساده‌ترین بازی در انتهای نسل هشتم روبرو هستیم. چیزی که اصلا و ابدا به مذاق گیمرهای حتی کودک نیز خوش نخواهد آمد.
سازندگان حتی در داستان بازی هم خصاصت به خرج داده‌اند و داستان بازی بدون هیچ پیچیدگی و بدون هیچ ضرب آهنگی تا انتها به صورت یک پالس مرده پیش می‌رود. در طول بازی احساس میکنید فقط در حال رد کردن مراحل جانبی هستید و داستان اصلی که نابودی شهر به وسیله رباتهای سرخود است تا انتها فقط یدک کشیده می‌شود.
سادگی داستان بازی و بدون چالش بودن آن به شدت برای گیمر بزرگ سال اذیت کننده است و به واقع می‌توان درک کرد که یک گیمر که عاشق داستان بازی اصلا سمت این بای نمی‌رود. ولی بیایید گریزی بزنیم به دیگر بازیهای موفق پلتفرمر همانند کرش. آیا در آنها داستان پیچیده ای وجود دارد؟ جواب خیر است. پس چرا این بازی همانند آنها نیست؟ بسیار واضح است که شاکله ی بازی پلتفرمر روان بودن و بالانس مناسب بازی و لول دیزاین مناسب است. 3 موردی که در بازیهای معروف پلتفرمینگ مثل ریمن یا کرش یا ماریو و امثلهم در بالاترین حد قرار دارد و دیگر بحث داستان اصلا مطرح نیست.
ولی این 3 مورد در این بازی در سطحی بسیار متوسط قرار دارد و تیم سازنده به واقع و به معنی واقعی کلمه ساخت این بازی را ساده گرفته‌اند. تنها موردی که در این بازی از سطح استاندارد کمی بالاتر است صداگذاری و موسیقی بازیست که آنهم به دلیل وجود کپی رایت سنگین این عنوان است که سازندگان نمی‌توانستند آن را ساده تر پیاده‌سازی کنند.
سخن پایانی
شاید اگر کمی سخت‌گیرانه به بازی نگاه کنیم و هدفی که این بازی برای آن ساخته شده و جامعه مخاطب آن را در نظر نگیریم نمره این بازی 1 یا 2 خواهد بود. بازی اصلا با استانداردهای روز و استانداردهای پایانی نسل هشتم همخوان نیست. در تمام بخشها دچار ضعف و کمبود است و مهمترین بخش این سبک بازی یعنی گیم پلی دارای ضعف بزرگی به نام تکراری بودن است. ولی باید واقع بین بود. این بازی برای بزرگسالان و کسانی که Doom Eternal بازی میکنند ساخته نشده.
این بازی برای کسانی که TLOU P2 را پلات میکنند ساخته نشده. این بازی برای کودکان 6 تا 12 ساله ای ساخته شده که با باب اسفنجی و پاتریک خاطرات خوشی را تجربه کرده‌اند و از اینکه این کاراکترها را می‌توانند در بازی کنترل کنند لذت می‌برند. از اینکه با باب و حباب سازش همه چیز را خراب میکنند و یا با پاتریک و شکمش همه چیز را منفجر میکنند و یا اینکه با سندی و شلاقش همه چیز را خرد میکنند، لذت می‌برند.
اگر به دنبال چیزی بیش از سادگی در بازی می‌گردید و در پی چالشهای جذاب و غیرتکراری بازی های پلتفرمر هستید وقت خود را با SpongeBob SquarePants: Battle for Bikini Bottom – Rehydrated هدر ندهید. این بازی بسیار ساده برای سنین بزرگسال و بسیار گیج کننده برای کودکان است و برای گیمرهای تازه کار یک بازی دست گرمی مناسب. بدون چالش خاص و بدون هیجان لازم.
نقد و بررسی بازی SpongeBob SquarePants: Battle for Bikini Bottom – Rehydrated روی PS4 و بر اساس نسخه ارسالی سازندگان انجام گرفته.
نقد و بررسی SpongeBob SquarePants: Battle for Bikini Bottom - Rehydrated
-
امتیاز نهایی - 5/105/10
خلاصه بررسی
نکات مثبت:
محیط رنگارنگ و شاد برای گروه سنی مد نظر
صداگذاری
عدم وجود باگ
نکات منفی:
مکانیکهای کهنه و قدیمی در گیم پلی
گیم پلی تکراری
پیچیدگی بازی با توجه به رده سنی مد نظر بازی
گرافیک قدیمی با توجه به انتهای نسل هشتم
خسته کنندگی بازی با توجه به لول دیزاین و طراحی مراحل
آقا ميثم يه سوال
دليل اين همه تفاوت توي نقداي اين بازي بخاطر سليقه ي منتقده يا از ديد فني بهش نگاه ميشه.شما مينويسيد گيم پلي تكراري از اونور سايتاي ديگه مينويسن گيم پلي متنوع و جذاب.شما مينويسيد عدم وجود باگ،اونا يه چيز ديگه.
چون والا سر TLOU2 همه يجوري نوشته بودن شاهكار كه ما فكر كرديم چيه،بازي كرديم ديديم از لحاظ داستاني شايد يخورده از كارهاي استاد ايرج ملكي بهتر بود.
نميدونيم حرف منتقدا رو گوش كنيم يا نه؟؟؟
نقد یه چیز سلیقه ای هست. آنچنان نمیشه به نقد یه نفر صحه گذاشت و از طرفی آنچنان نمیشه نقد یه نفر رو برد زیر سوال. توی نقد بازیها بعضی وقتا سلیقه دخالت بیشتری داره.
فقط باید دقت بکنی چه کسی داره چه چیزی رو نقد میکنه تا راحت تر بتونی منظورشو بفهمه. به طور مثال منی که شوتر باز نیستم وقتی بازی شوتر نقد میکنم مسلما نباید یه حرف من زیاد صحه بزاری و باید نقد منتقدایی رو بخونی که شوتر بازن.
این چیزا هست.
ولی به طور کلی تجربه شخصی بازی نتیجه بهتری داره.
توهین نباشد میثم گرامی، کسی که شوتر باز نیست حق نقد بازی شوتر را نداره. ولی در کل بقیه حرفات درست است.
نه عزیز. چه توهینی.
فقط بدون که هر کسی حق نقد رو داره. حتی اگر شوتر باز نباشه یا پلتفرمر باز نباشه یا هر چی.
فقط نمیشه بهش استناد کرد.
حق داشتن یا نداشتن کلمه خیلی بزرگیه. در استفاده کردنش بیشتر دقت کنید. :)))))
آخه میثم گرامی، فرض کن من تلو باز نیستم بعد بیام تلو بازی کنم، خب در درجه اول که این بازی برای گیم پلی دوست ها نیست (قابل توجه اون شخصی که ضدنقد نوشت ازش و هیچ آگاهی ای نداشت)، و در درجه بعد اون نوشته به هیچ وجه قابل استناد نخواهد بود. شما خودت راضی ای منی beat em up باز نیستم بیام sor4 نقد کنم؟ خب در نگاه کلی چون با عناصر این سبک آشنا نیستم، همه چیش برام ممکنه تازه به نظر بیاد (که اگه تو نقد بنویسم این ویژگی یه ویژگی جدیده یعنی فاجعه) و در نگاه دیگرهم هر کسی را بهر کاری ساخته اند (!). شوتر باز نقد بازی شوتر، ریسینگ باز نقد بازی ریسینگ و … . تیم مفتخر بازی رایانه هم تا حد زیادی پیرو همین الگو بود و به همین دلیل هم محبوبیت داشت. البته من دی بازی و بازی نما نمی خریدم، ولی بازی رایانه از این دید ممتاز بود. از دید کلی بحث من این هست: هر بازی رو دست کسی بدید که با ویژگی های اون ژانر آگاه باشه. مثلا منی که اپ ورد زیاد تجربه نکردم چطور می تونم فارکرای آخری رو مورد بررسی قرار بدم! پس در نتیجه مخاطب هر اثر مشخص است.
دید کلی شما درسته.
من واقعا دوست دارم گاهی اوقات نقد بازی کسی رو بخونم که تو اون ژانر تجربه ای نداره و با دیدگاه یه نفر جدید آشنا بشم. همونطور که گفتم شاید نقدش عمیق و جامع نباشه چون از اون فضا دوره ولی به هرحال یه نگاهه.
متاسفانه الان دنياي رسانه پر شده از افراد نابلد و بيسواد و سطحي نگر كه حتي حق استفاده كردن از رسانه رو ندارن چه برسه به نقدش.
کی میتونه تشخیص بده که کسی حق چیزی رو داره یا نه؟ چرا انقدر راحت از این کلمه استفاده میکنید؟
ميتونيد اين كلمه رو تفسيرش كنيد؟
(منظور بنده بي لياقتي بود البته)
نقد عالی بود ممنون از شما
سلام
آقا بابا اسفنجیه 10 فقط 10/10 :))
این سختی بازی هایی با رده سنی پایین واقعن بی معنیه…
کرش بندیکوت یا ریمن لجندز یا سری بازی های لگو شاید برای بزرگسال راحت باشه،ولی برای یه بچه ۶ ساله خیلی سخته.
بیشتر به بچه حس سر خوردگی و ناتوانی میده تا حس شادی و سرگرمی
متاسفانه بازی همیشه سخت نیست. گیج کننده است. مطمعنا یه گیمر خردسال متوجه خیلی چیزا نمیشه و دقیقا درست میگی باعث اعصاب خوردی میشه
بعد یه بدی دیگه اینکه الان بچه های نَودی اصلا بازی که مناسبشونه رو دوست ندارن و بازی که خودت بکنی رو می خوان الان من خودم ۱۴ سالمه داداشم ۴ سالشه بعد من دارم کالاف بازی میکنم بعد اینم می خواد و تازه بازی می کنه و توش خوبم هست . بنظرم بجای بازی باید براشون یه کنسول خرید مثل psp و nintendo
من دختر خالم 7 سالشه و یه ساله که ps4 داره .بهش دیسک ریمن لجندز رو دادم تا بازی کنه.بعد دو ماه که رفتیم خونشون،بقدری اون دختر،پرخاشگر و عصبی شده بود که سه جای دستمو گاز گرفت در صورتی که خیلی دختر آروم و مودبی بود.کاشف به عمل اومد که بخاطر سختی یه سری از مراحل بازی و اینکه اون ، نمیتونست اون مراحل رو تموم کنه اینجوری شده بود.
خلاصه که بازی های مناسب برای این نسل و این رده سنی کمه و اگر هست همون مشکلات سختی و پیچیدگی رو داره.
آره امیدواریم نسل بعد بازی های خوبی بیاد اگر چه دو سه تا بازی خوب معرفی کردن