ابرقهرمانی از جنس شوخی – نقد و بررسی Saints Row IV

در نقد بسیاری از دنباله ها به سختی های کار سازندگان و البته انتظارات طرفداران اشاره کرده ایم. در رابطه با بازی هایی که به عنوان دنباله شناخته می شوند در ابتدای کار سازندگان با این مسئله روبرو هستند که با توجه به هزینه ساخت بازی ها ترجیح می دهند تغییرات کمتری را در بازی خود ایجاد کنند. توجه به این نکته نیز خالی از لطف نیست که ساخت ادامه برای بازی های موفق به خودی خود ترسی را برای سازندگان به همراه دارد که به یکباره عنوانی ضعیف را تولید نکنند تا در نهایت با عکس العمل های شدید تر روبرو شوند. با نقد و بررسی Saints Row IV همراه وی جی مگ باشید.

در سوی دیگر طرفداران بازی اصلی قرار دارند که نه تنها موفقیت دنباله را طلب می کنند بلکه نمی خواهند با تغییرات آنچنانی مواجه شوند. در وضعیت این چنینی که بار ها باعث شکست سازندگان شده استودیویی همچون Volition کاری را انجام داده که حتی بلیزارد با آن سابقه موفق به انجامش در عناوین جدید خود نشده. استودیو سازنده سری بازی های Saints Row (SR) نه تنها عنوانی خوب را شکل داده بلکه با ایجاد تغییرات اساسی عملا چهارمین قسمت از این سری را تبدیل به بازی کرده که هیچ شباهتی به گذشته ندارد.

در شرایطی این چنینی نه تنها بازی فعلی دارای سطح کیفی بالایی است بلکه موفق به جلب نظر طرفداران هم شده. به نوعی سازندگان بازی موفق شده اند با حفظ نکات مثبت قسمت سوم و البته اضافه کردن المان هایی که متعلق به بازی های دیگری همچون Prototype و Crackdown است، گیم پلی، داستان و حتی تنوعی را فراهم کرده که شاید تنها در سری بازی های SR یافت شود.

متریکس، متال گیر، گودزیلا و شورش در شهر

داستان بازی یکی از نکات مثبت آن است که در اوج سادگی جذابیت های فراوانی را به همراه دارد. جذابیت هایی که در اکثر مواقع بر طنز قوی بازی تکیه دارند. بعد از وقایع نسخه قبلی و شکل گیری امپراطوری Saint در ابتدای این عنوان مشخص می شود که شخصیت اصلی بعد از یک ماموریت به عنوان رئیس جمهور آمریکا انتخاب می شود. در ادامه و طی یکی از کنفرانس های مطبوعاتی موجودات فضایی حمله کرده و تمامی کابینه شخصیت اصلی را گروگان می گیرند. اینجاست که بازیباز وارد شبیه ساز شهر استیل‌پورت می شود.

در این نسخه شبیه سازی شده همه چیز به شهری که در نسخه سوم دیده ایم شبیه بوده و تنها تغییراتی جزئی پیدا کرده که مرتبط به فضای تاثیر گرفته از حمله موجودات فضایی شود. در کنار این موضوع بخش دیگری در داخل یک کشتی فضایی دنبال می شود که بازیباز و دیگر یارهایش هدایت آن را بر عهده دارد. همچون نیو در متریکس که در زمان حضورش در شبیه ساز قدرت های مختلفی را در اختیار داشت،‌ اینجا نیز بازیباز هر چند محدودیت همیشگی خود را دارد اما در شبیه ساز شهر استیل‌پورت هیچ حد و مرزی برای قدرت های او وجود دارد.

در همین راستا شخصیت اصلی نیز این هدف را دنبال می کند که به نحوی با استفاده از شبیه ساز محل قرارگیری رهبر زینیاک را پیدا کند. توضیحات ارائه شده برای داستان کاملا نشان می دهد که داستان بازی به مراتب ساده تر از گذشته بوده و الگو گیری ساده و کاملا مشخصی از سه گانه متریکس است. این توجه به جزییات داستانی و البته طنز بازی است که به عنوان نقطه قوت آن شناخته می شود. متال گیر، گودزیلا، شورش در شهر و حتی داب استپ به عنوان یک سبک جدید موسیقی هیچ کدام از شوخی های بسیار خوب بازی در امان نمانده اند.

نکته ای که سازندگان توجه خوبی به آن داشته اند نوع شوخی و طنز های مطرح شده در بازی است. هر کدام از قسمت هایی از بازی که به دیگر عناوین مطرح اشاره دارند در عین اینکه نکته را به خوبی منتقل می کنند، این توانایی را در نیز در اختیار دارند که کلیشه ها و مواردی که تبدیل به امری طبیعی شده اند را به عنوان هدف اصلی قرار دارند. از همین نوع شوخی ها البته در سطحی پایین تر را ماه گذشته با ددپول دیدیم که سعی داشت، کلیشه های جا افتاده در دنیای بازی های رایانه ای را هدف قرار دهد. از همین نوع جنس طنز اینبار به شکل مناسب تری در SR4 مورد استفاده قرار گرفته و در کنار شوخی هایی قرار گرفته که تکیه بر کلیت بازی داشته و ارتباطی با دیگر آثار سرگرمی محور ندارند.

اینبار نوبت دیگران است

قسمت سوم با توجه به استفاده از المان های جدید در عنوانی گردش آزاد و خارج شدن از قالبی که سال ها پیش توسط راکستار به وجود آمده بود،‌ توانست بازیباز هایی که دوست داشتن از ساختار واقع گرایانه فاصله بگیرند را به سمت خود جذب کند. جنونی که در تک تک قسمت های SR3 دیده می شد، موفقیت این عنوان را به خوبی تضمین کرد.

حال با دنباله ای سر و کار داریم که درصد جنون و دیوانگی آن به مراتب افزایش پیدا کرده است. هر چیزی که در نسخه سوم دیده بودید را اینبار نیز در اختیار دارید. تفاوت اصلی اینجاست که المان ها و قابلیت های اضافه شده به قدری جذاب هستند که به راحتی تمام آن نکات مثبت حاضر در عنوان سوم را از یاد می برید.

پیش تر به این موضوع اشاره کردیم که بخش عمده ای از بازی در نسخه شبیه سازی شده شهر استیل پورت دنبال می شود. شهری که هر چند تغییر کرده اما همچنان بسیاری از خصوصیات آشنای خود را حفظ کرده است. در ابتدای کار با معرفی دو قابلیت دویدن سریع و پرش های بلند با بعد جدیدی از گیم پلی آشنا می شوید که شباهت فراوانی به Crackdown و Prototype دارد. ارتقا هر کدام از این دو قابلیت پایه به قدری آزادی عمل بازیباز را افزایش می دهند که عملا استفاده از وسایل نقلیه زمینی وارد حاشیه شده و به انتخاب آخر بازیباز تبدیل می شود.

بازیباز به راحتی می تواند مدت زیادی را با سرعتی بیشتر از اتومبیل ها دویده و به یکباره با پرشی بلند بسیاری از ساختمان ها را پشت سر بگذارد. در ادامه با ارتقا بیشتر شخصیت حتی این قابلیت در اختیار بازیباز قرار می گیرد که روی دیوار ها نیز به سبک شخصیت اصلی Prototype و اسپایدرمن دویده و سرعت خود را افزایش دهد. سازندگان هر چند با اضافه کردن این قابلیت ها لذت رانندگی در سطح شهر و دیدن جزییات را کاهش داده اند اما در ادامه به این مسئله نیز توجه داشته اند که محیط بازی را به نوعی طراحی کنند که حتی در زمان حرکت سریع شخصیت اصلی بازیباز با موارد دیگری روبرو شود.

از جمله این موارد می توان به هاله های نورانی اشاره کرد که با دریافت آنها شرایط را برای ارتقا شخصیت اصلی فراهم می کند. با وجود تمام موارد اشاره شده گیم پلی چهارمین قسمت از این سری در زمینه گردش محیطی به هیچ توان رقابت با عنوان سوم را ندارد. به نوعی خصوصیت های به کار رفته و البته هرج و مرج به وجود آمده از سوی موجودات فضایی SR4 را از ادامه سری تبدیل به عنوان اکشن ماجراجویی کرده که تمرکزش روی مراحل داستانی و جانبی است تا جزییات محیطی که در نسخه های پیشین دیده بودیم.

رویکردی این چنینی بایستی با مراحلی همراه شود که از نظر طراحی کلی و روند پیشروی جذابیت و تنوع فراوانی داشته اند. کسانی که نسخه سوم را تجربه کرده باشند حتما با نگارنده هم عقیده هستند که تنوع ماموریت ها در این عنوان رقیب آنچنانی نداشت. بر خلاف نسخه سوم در این عنوان شاهد تنوع گذشته نیستیم. اکثر ماموریت های اصلی به رفتن از نقطه ای به نقطه دیگر و از پا در آوردن دشمن ها، خراب کردن فرستنده ها یا موارد کلیشه دیگری خلاصه می شوند. همین موضوع نه تنها به کاهش تعداد مراحل اصلی منجر شده بلکه از ارزش های کلی بازی نیز کاسته است. در این میان تنها شاهد یک سری ماموریت خاص هستیم که با وجود طراحی خوب بسیار محدود و کوتاه هستند.

شوخی با جنگ افزار

بخش دیگری از گیم پلی که دارای اهمیت بالایی است، اکشن و مبارزات است. خوشبختانه همچنان شاهد حضور فنون جالبی هستیم که شخصیت اصلی در حالت دویدن توانایی اجرای آن‌ها روی مردم عادی و دشمن را در اختیار دارد. بخش دیگری از اکشن بازی مربوط به تیر اندازی و البته توانایی جدید می شود که در این نسخه به بازی اضافه شده اند.

بر خلاف گردش در شهر که با وجود قدرت های ابرقهرمانی شخصیت اصلی به کلی تغییر کرده است،‌ سازندگان بازی موفق شده اند بین استفاده از اسلحه های گرم و قدرت های جدید تعادل مناسبی به وجود آورند. در طول بازی یک سری قابلیت مختلف همچون یخ، آتش، بلند کردن اجسام، کوبیدن پا روی زمین و … به معرفی می شوند که هر کدام زمان خاصی را برای شارژ شدن احتیاج دارند. در این بین بازیباز بایستی از اسلحه های سنتی سری استفاده کند که همچون گذشته ارتقا یافته و قدرت آن‌ها افزایش پیدا می کند. در این بین حتی دشمن ها با انتشار موجی می توانند قدرت های بازیباز را غیر فعال کرده و اسلحه های گرم را تبدیل به انتخاب اول و آخر او کنند.

شاید تنها ضعف به وجود آمده در این بخش هرج و مرج بیش از حد باشد. به خصوص در مراحل انتهایی بازی به شدت سخت شده و بازیباز بایستی به تعداد زیادی دشمن مقابله کند. بر خلاف استاندارد های موجود برای عنوانی خوب که با افزایش تنوع دشمن ها و البته ملاک قرار دادن مهارت بازیباز در استفاده از ابزار های تهاجمی مبارزات را سخت می کنند، اینجا سعی شده با افزایش تعداد دشمن ها بازی سخت شود.

مسئله ای که گریبان گیر بسیاری از عناوین روز بوده و از ارزش های آنها می کاهد. البته اشاره به این نکته خالی از لطف نیست که حضور اسلحه های جدید و البته عجیب همچون Dubstep Gun به عنوان یکی از نکات مثبت بازی شناخته می شود. ایده استفاده از دستگاهی که در ساخت موسیقی استفاده می شود به عنوان اسلحه شاید تنها در ذهن سازندگان SR4 به وجود آید در آن حضور پیدا کند.

محدودیت زمان

در نهایت بایستی به گرافیک و صداگذاری بازی پرداخت که هر چند تفاوت آنچنانی نسبت به گذشته نکرده اما هنوز هم در سطح خوبی قرار دارد. با توجه به عملکرد نسخه سوم این عنوان نیز روی کامپیوتر های خانگی با توجه به سخت افزار قدرتمند عملکرد بهتری به خصوص در زمینه Depth of Field دارد.

در نسخه های PS3 و 360 تنها فاصله کمی با جزییات مناسب به نمایش در می آیند اما روی کامپیوتر های خانگی این مسئله به هیچ وجود ندارد. در همین راستا شاهد جزییات بسیار خوبی هستیم که در دور دست نیز دیده می شوند. در کنار این موضوع تبدیل شدن یک بسته قابل دانلود به عنوانی کامل و البته کوتاه بودن زمان ساخت بازی مشکلات فنی مختلفی را نیز به همراه داشته است. از جمله این موارد می توان به افت فریم های ناگهانی به خصوص در صحنه های شلوغ و متوقف شدن کلی بازی در بخش های مختلف اشاره کرد.

اگر نکات توضیح داده شده را کنار بگذاریم با جلوه های بصری خوبی روبرو هستیم که در کنار طراحی هنری مناسب و البته طنزآلود همراه شده و نتیجه مورد نظر بازیباز را به ارمغان می آورد. وضعیت در زمینه صداگذاری و موسیقی حتی از گرافیک هم بهتر است. استفاده از صداگذار های مطرحی همچون نولان نورث، تروی بیکر و رابین آتکین دانز تنها برای شخصیت اصلی نشان از این دارد که تیم سازنده هیچ چیزی برای این قسمت کم نگذاشته. شرایط حتی در زمینه موسیقی های مورد استفاده بهتر از گذشته است.

حضور ژانر های جدید و البته تنوع بیشتر موسیقی های به کار رفته این فرصت را در اختیار بازیباز قرار می دهد که برای هر فضایی موسیقی مورد نظر را در اختیار داشته باشد. جالب است که حتی سازندگان بازی نیز می دانستند که استفاده از اتومبیل ها در بازی کاهش پیدا می کند. در همین راستا رادیو حتی در حالت پیاده نیز قابل استفاده است. SR4 از آن دست عناوینی است که شاید پیشرفت کیفی آنچنانی نسبت به قسمت سوم ندیده باشد اما در هر صورت تغییرات بسیاری را به خود دیده که آن را تبدیل به عنوانی بسیار خوب می کند. عنوانی که به راحتی در آینده می تواند تبدیل به رقیبی برای ساخته راکستار و حتی عناوین ابرقهرمانی شود.