سقوط دراکولا – نقد و بررسی Castlevania: Lords of Shadow 2

Castlevania: Lords of Shadow 2 که در طی نقد به اختصار به آن LoS2 خواهیم گفت ادامه مستقیم بر عنوان محبوب Mercury Steam و کونامی است که در سال 2010 عرضه شده بود. موفقیت های تقریبی نسخه اول و برقرار شدن ارتباط عمیق میان بازیباز ها و این عنوان کار تیم سازنده را برای ساخت یک دنباله بسیار سخت کرده بود اما شاید با استفاده از الهام گیری از بازی های هم سبک و اضافه شدن بخش های جدید می شد ادامه در خور نام این بازی به بازار اضافه کرد. گرچه Mercury Steam نیز در طول این چند سال با مشکلات عجیب داخلی دست و پنجه نرم می کرد اما آنها تلاش خود را برای ارائه یک عنوان خوب انجام دادند، اما می توان گفت این مقدار تلاش به هیچ عنوان برای طرفداران این سری قابل قبول نبود.

درگیر در زمان

نیازی به توضیح دادن داستان Castlevania، دراکولا، پسرش و … نیست. در LoS شاهد این بودیم که گابریل برای بازگرداندن عشقش به دنیا هر کاری از دستش بر آمد انجام داد و حتی خود شیطان را نیز نابود کرد اما در آخر به این پی برد که تمامی زحمات او به خاطر حقه های Brotherhood و شخص Zobek از بین رفته بود و او هیچ وقت قادر به دیدار دوباره عشقش ماریا نخواهد بود. داستان بازی در نسخه اول با ریتم بسیار خوبی روایت می شد و پیچش های داستانی نیز به هیجان انگیز شدن آن کمک کرده بودند. به خاطر طولانی بودن بازی (بیش از 15 ساعت) شاید نیازی به ارائه داستان با ریتم بسیار تند و کوبنده نبود و همین نکته پیشروی در بازی را بسیار خوشیاند کرده بود. شاید سقوط Castlevania: Lords of Shadow 2 بعد از پایان مبهم نسخه اول کمی قابل پیش بینی بود. در پایان نسخه اول شاهد بودیم که گابریل در زمانی تقریبا مدرن به دراکولا تبدیل شده است اما گیمر از چند و چون کار خبری نداشت. Mercury Steam قصد داشت تا داستان گابریل و تبدیل شدن او از یک جنگجوی مقدس تا یکی از بزرگترین نماد های تاریکی یعنی دراکولا را در DLC به خورد بازیباز ها بدهد. از اینجا سقوط Lord of Shadows و گابریل آغاز می شود. عجله در ساخت هر دو DLC به صورت کامل مشاهده می شود و داستان نیز تعریف چندانی ندارد، بازیباز منتظر یک داستان با ریتم کند و حماسی همانند نسخه اصلی و اتفاقات عجیب برای تبدیل شدن گابریل به دراکولا را دارد و استدیو سازنده تمام این اتفاقات را شاید در 5 دقیقه به انتها می رساند. Castlevania: Lords of Shadow 2 نیز سرنوشتی مشابه با DLC های عنوان اول دارد. داستان بازی ادامه ای مستقیم بر نسخه اول است امادیگر خبری از داستانی عمیق و حماسی نیست. Zobek در زمان مدرن دراکولا را پیدا می کند و به او هشدار می دهد که شیطان و همراهانش به زودی بازخواهند گشت. Zobek و دراکولا نیز جز اولین افرادی خواهد بود که قربانی شیطان می شوند. Zobek که می داند دراکولا قصد دارد به هر نحوی به زندگی خود خاتمه دهد ولی قدرت اینکار را ندارد. Zobek  به دراکولا پیشنهاد می دهد که در ازای نابود کردن تمامی دستیاران و همراهان شیطان، Vampire Killer تنها اسلحه موجود در جهان که قدرت نابود کردن دراکولا را دارد، به او بدهد. از این طریق بار دیگر Zobek کنترل گابریل یا در واقع دراکولا را به دست می گیرد. در ابتدای Castlevania: Lords of Shadow 2 دراکولا هیچ خاطره ای را از گذشته خود به یاد نمی آورد و نمی داند که چه روند و تصمیم هایی باعث شده است تا به این روز دچار شود. در میانه بازی و انجام دادن ماموریت ها دراکولا به گذشته سفر می کند و با راهنمایی پسر خود Trevor (که اکنون با نام Alucard شناخته می شود) به اتفاقات گذشته پی می برد. هر چند که ایده سفر در زمان با توجه به تمرکز بازی بر روی دنیای مدرن جالب به نظر می رسد اما شاید یکی از دردناک ترین تجربه ها برای بازیباز باشد. مشاهده بازی و ماموریت ها در زمان قرون وسطایی حس بسیار خوبی به بازیباز می دهد و متاسفانه در اکثر مواقع این ماموریت ها به سرعت تمام می شود. بازیباز در این موقع حس می کند که لذت بازی کردن Castlevania: Lords of Shadow 2 در محیط های قرون وسطایی و قصر دراکولا بسیار بیشتر است. به صورت کلی Castlevania: Lords of Shadow 2 داستانی کلیشه ای را دنبال می کند که نکته جدیدی برای عرضه ندارد. روایت داستان نیز به خاطر نبود نکته ای جالب برای عرضه طی بازی چندان جالب کار نشده است. انتهای داستان نیز کاملا قابل پیش بینی است گرچه شاید در انتهای بازی چند پیچش کوچک در داستان بازیباز را چند ثانیه ای مبهوت کند ولی حتی پیچش هایی بسیار دیر هنگام نیز نمی توانند خاطره بسیار بد Castlevania: Lords of Shadow 2 را برای بازیباز ها قابل هضم کند.

دنیای  دراکولا

مقایسه شدن دنباله های بازی های مختلف با نسخه های قبلی نکته ای نیست که تازگی داشته باشد. Lords of Shadow یک بازی بسیار مفرح بود. این بازی در کنار نقاط مثبت خود دارای نقاط ضعفی نیز بود اما می توان گفت این عنوان جز یکی از برترین بازی های اکشن نسل هفتم بود. فضا سازی تاریک در کنار داستان پر محتوی، معما های بسیار خوب، ارائه حس قرون وسطایی و … باعث شده بودند تا LoS1 از تمامی بازی های هم سبک خود فاصله بگیرد و در کنار ارائه هسته اصلی این سبک، بسیار با بازی های مشابه متفاوت باشد. تجربه ای که شاید در دنیای امروزی بازی های کامپیوتری بسیار نادر باشد. همه چیز عالی به نظر می رسید و ارائه یک دنباله با در نظر گرفتن نقاط مثبت و رفع کردن مشکلات بازی تصمیمی عاقلانه به نظر می رسید. بنا به ضرب المثلی ایرانی “سری را که در نمی کند، دستمال نمی بندند”. اما گویا Mercury Steam چندان با این قضیه موافق نیست! ایده روایت داستان در زمان مدرن از همان ابتدا بسیاری از بازیباز ها و طرفداران بازی را نگران کرده بود و Mercury Steam نیز چندین بار خاطر نشان کرده بود که چیزی برای نگرانی وجود ندارد آنها به خوبی بر روی این قسمت کار خواهند کرد. اما در حال حاضر باید گفت که نگران باشید! بازیباز کنترل دراکولا را در زمان مدرن در شهر هایی که شبیه به اروپای امروزی هستند، بر عهده می گیرد. Mercury Steam قبلا اشاره کرده بود که این عنوان به صورت Open World ساخته می شود. اما باید گفت که بازی آنچنان نیز Open World طراحی نشده است و بازیباز با محدودیت های بسیار زیادی در این زمینه مواجه می شود. اما شاید یکی از بزرگترین نکات منفی بازی، مراحل مخفی کاری باشد که بازیباز به سرعت در بازی با آنها مواجه می شود و تعداد آنها نیز به هیچ وجه کم نیست! مراحل مخفی کاری باعث می شوند تا یکی از بزرگترین وجوه ترس و تاریکی در دنیای فانتزی، شاهزاده تاریکی، برای رد شدن از یک گارد کمی درشت هیکل به موش تبدیل شود! تمامی اسلحه ها و قدرت های دراکولا در این قسمت ها غیر فعال می شوند و او تنها می تواند با تبدیل شدن به یک موش این مراحل را پشت سر بگذارد. در صورتی که بر همگان مشخص است که دراکولا قدرت نابود کردن این دشمن ها را در اختیار دارد اما مشخص نیست که چرا Mercury Steam این قسمت را در بازی طراحی کرده است و هدف آنها از انجام این کار چه بود است. شاید خنده دار ترین نکته در قسمت این باشد که نماد دراکولا و خون‌آشام ها به نوعی خفاش به شمار می رود! باز نیز بر همگان پوشیده است که سازندگان به جای استفاده از خفاش چرا به سراغ حیوانی مثل موش رفته اند.  شاید استفاده از این مراحل هر از چند گاهی چندان نیز منزجر کننده به نظر نمی رسد اما استفاده بیش از حد از این ویژگی نه چندان جالب بازیباز را تا حد جنون پیش می برد! یکی از نکات مورد علاقه بازیباز ها نسبت به نسخه اصلی، درجه سختی آن بود. به پایان رسانده بازی بر روی درجه سختی Normal به چیزی بیشتر از 15 ساعت زمان و در عین حال مقدار بسیار زیادی تمرکز نیاز داشت. این درجه سختی Lords of Shadow برای بسیاری از بازیباز ها جذاب تر کرده بود. در کنار درجه سختی بسیار خوب، معما های بازی نیز بسیار خوب و به جا طراحی شده بوند. تعداد آنها نه کم و نه زیاد بود. این مورد باعث می شد تا بازیباز با سرعتی معقول در بازی پیشروی کند و از حل کردن معما های مختلف لذت ببرد. اما می توان گفت Mercury Steam هر دوی این ویژگی ها را در ساخت Castlevania: Lords of Shadow 2 حذف کرده است. بازی حتی بر روی آخرین درجه سختی نیز بسیار آسان است و در کنار آن معما های بازی بسیار بی محتوا ساخته شده اند و حل کردن هیج کدام از آنها چالش برانگیز نخواهد بود. بازی از لحاظ طراحی در گیم پلی نیز دچار مشکلات اساسی است. چک پوینت ها بین مراحل به خوبی پیاده سازی نشده اند، برای سخت کردن بازی طراحی بعضی از معما ها و باس فایت ها بسیار عجیب به نظر می رسد. به صورتی که انگار سازندگان به خاطر نداشتن ایده های جدید، بازیباز را بدون هیچ دلیلی مجازات می کنند. بازی در بهترین حالت خود که مربوط به گذشته می شود، یک بازی متوسط به شمار می رود. اما در قسمت مبارزات Castlevania: Lords of Shadow 2تقریبا موفق ظاهر شده است. گرچه دراکولا Combat Cross مخصوص گابریل را در اختیار ندارد اما این اسلحه با Shadow Whip جایگزین شده است که از لحاظ افکت های گرافیکی جذاب به نظر می رسد و از نظر باطنی هیچ فرقی با Combat Cross ندارد. سلاح های جانبی نیز برای دراکولا در نظر گرفته شده اند. Void Sword با استفاده از جادو می تواند به برگرداندن سلامتی کمک کند و ضربات سهمگینی به دشمن ها وارد کند. Shadow Claw هم برای نابود کردن زره ها مورد استفاده قرار می گیرد. هر دوی این سلاح ها از خط جادو بهره می برد که در صورت استفاده زیاد به پایان می رسد و بازیباز با جمع کردن Orb ها یا استفاده از Fountain های موجود در قسمت های مختلف بازی آنها را دوباره پر کنند. بازی در قسمت مبارزات تقریبا هیچ پیشرفتی نسبت به نسخه قبلی نداشته است و شاید بدترین نکته این است که در عنوان قبلی استفاده از کمبو های مختلف در مقابله با دشمن های متفاوت ضروری به نظر می رسید.(البته اگر دوست داشتید که بازی را با کمترین مشکل به پایان برسانید.) اما در Castlevania: Lords of Shadow 2 با توجه به اینکه تعداد بسیار زیادی از کمبو ها از بازی اصلی کپی شده اند و تعدادی کمبو نیز به بازی اضافه شده است، بازیباز ترجیح می دهد با چند کمبو آسان و کارآمد بازی را به انتها برساند. با توجه به آسان شدن شدید بازی نسبت به نسخه اول، استفاده از کمبو ها پیچیده برای انجام ضربات سهمگین تقریبا غیر ضروری به نظر می رسد. عدم تنوع اسلحه نیز این مشکل را افزایش داده است. یکی از نکات جالب  اضافه شده با بازی این است که با توجه به خون آشام بودن دراکولا، او می تواند در لحظه آخر قبل از نابودی دشمن ها خون آنها را بیاشامد و مقداری از سلامتی خود را بازگرداند. این ویژِگی شاید در ابتدا جالب به نظر برسد اما بعد از کمی پیشرفت در بازی و باز هم به خاطر در نظر گرفتن آسان شدن بازی، وجود این قابلیت از نظر بازیباز محو می شود. Castlevania: Lords of Shadow 2 قرار بود که تجربه یک عنوان Open World را در اختیار بازیباز ها قرار دهد ولی در حین بازی کردن بازیباز به این نکته پی می برد در صورت در اختیار نداشتن تمامی قدرت ها بازی همانند نسخه قبلی از بازیباز می خواهد که از نقطه اول به نقطه دوم رفته و دشمنی را نابود کند. شاید ایده Mercury Steam از بازی های Open World چیزی متفاوت تر از باوری است که عموم بازیباز ها به آن اعتقاد دارند! نکته بعدی که شاید کمی آزار دهنده باشد تکراری بودن بسیاری از باس فایت ها در بازی است. درست است که نسخه اصلی نیز نکته مثبتی در این زمینه ارائه نمی داد اما لذت انجام مبارزات بسیار بهتر از Castlevania: Lords of Shadow 2 بود. از لحاظ کمی و کیفی شاید Castlevania: Lords of Shadow 2 تفاوتی در این قسمت با نسخه اصلی نداشته باشد اما حس حماسی مبارزه با Boss ها اصلا در بازی انتقال داده نمی شود.

در ساخت بازی از Mercury Engine 2.0 استفاده شده است. بازی پیشرفت تقریبی در زمینه گرافیکی نسبت به نسخه اول داشته است. یکی از بزرگترین پیشرفت های بازی در این قسمت، 30 فریم شدن آن در نسخه های کنسولی است. انتقادات فراوانی نسبت به افت فریم نسخه اصلی مخصوصا نسخه X360 شده بود که از نظر بسیاری این عنوان را غیر قابل بازی کرده بود. نسخه X360 بازی تقریبا بر روی 24 فریم اجرا می شد. نسخه PC کماکان در این قسمت پیشرو است و با یک سیستم معمولی بازیباز می تواند به راحتی با 60 فریم بازی را به انتها برساند. در کنار آن نسخه PC در نگاه کلی بسیار بهتر از نسخه های کنسولی به نظر می رسد. کیفیت بافت ها، نور پردازی، سایه ها و حتی بعضی از افکت های موجود در بازی بسیار بهتر از همتای کنسولی به نظر می رسند. گرچه گرافیک بازی بسیار خوب به نظر می رسد اما باز هم در مقام مقایسه با بازی ها سال 2014 چندان راضی کننده نیست گرچه باید سخت افزار محدود کنسول های نسل قبلی را نیز در نظر گرفت. طراحی شخصیت ها در بازی چندان جالب به نظر نمی رسد. انیمیشن های صورت و حرکات لب حتی نسبت به نسخه قبلی نیز افت پیدا کرده اند. اگر طراحی شخصیت ها و انیمیشن های صورت را در نظر نگیریم، Castlevania: Lords of Shadow 2 در قسمت گرافیکی تقریبا خوب عمل کرده است. در قسمت صداگذاری و موسیقی متن نیز بازی درگیر با زمان است. بیشتر موسیقی های نواخته شده برای این عنوان تمی کلاسیک و فانتزی گونه دارند و با محیط مدرن امروزی چندان خوب به نظر نمی رسند. در قسمت صداگذاری نیز ایراد های قبلی به صدا شخصیت دراکولا همچون شخصیت گابریل وارد است. به نظر نمی رسد چندین صدایی درخور شاهزاده تاریکی باشد!

Castlevania: Lords of Shadow 2 یک پتاسیل از دست رفته به شمار می آید. نسخه اول با تمام خوبی ها و بدی ها جز یکی از لذت بخش ترین عناوین اکشن نسل قبل به شمار می آمد. عنوانی که می تواند از نگاه های مختلف بازیباز های مختلفی را راضی نگه دارد. اما Mercury Steam با هدر دادن این پتانسیل یکی از بهترین عنوان های چند سال گذشته را از عرش به فرش کوبید. داستان ضعیف و کلیشه ای، مراحل مضحک مخفی کاری، آسان شدن شدید Castlevania: Lords of Shadow 2 نسبت به نسخه اصلی، عدم القای حس حماسی نسخه قبلی و … همه و همه دست به دست هم داده اند تا Castlevania: Lords of Shadow 2 یک عنوان نه چندان قوی به شمار رود. شاید تنها نکته مثبت بازی گرافیک خوب و سیستم مبارزاتی لذت بخش آن است. گرچه سیستم مبارزاتی نیز چندان خالی از اشکال نیست.