ماجراجویی مرغابی در دنیای اچ‌دی – نقد و بررسی DuckTales Remastered

پسوند اچ‌دی یکی از آن نکاتی بود که در ابتدای شروع نسل فعلی کنسول های بازی بی شک تحول بسیاری را در صنعت بازی های ویدئویی به وجود آورد. افزایش چشم گیر گرافیک و البته وضوح تصویر باعث شد تا به خودی خود جذابیت دو چندانی به کنسول های فعلی بخشیده شود. با این حال همین پسوند راهی را برای بازیساز ها هموار کرد که هر چند در ابتدای کار و در حرف جالب بود اما در ادامه مشخص شد که هدفی جز به دست آوردن سود بیشتر را دنبال نمی کند. در این میان بازی های سه بعدی با وجود گرافیک مناسب در نسل گذشته بیشتر مورد هدف اتهام قرار گرفتند. اکثر استودیو های بازیسازی در مسیر اچ‌دی کردن بازی های خود تنها به افزایش وضوح تصویر بسنده کردند، مسئله ای که مطمئنا به هیچ وجه مورد قبول بازیباز ها قرار نگرفت. با این حال بخش دیگری از ماجرای پسوند اشاره شده به بازی هایی اختصاص می یابد که سال ها پیش و به صورت دو بعدی عرضه شده بودند. اینبار قرعه به نام DuckTales در آمد که تحت عنوان Remastered با گرافیکی تازه دوباره عرضه شود. هر چه بازی های دو بعدی از لحاظ گیم پلی در زمان خود جذابیت داشته اند، این معنا را نمی دهد که استفاده از فرمول گذشته در سال 2013 میلادی باز هم جوابگو باشد. اشتباه نکنید شخصا هیچ مشکلی با گیم پلی عناوین کلاسیک ندارم. مشکل اساسی شخص نگارنده و بسیاری از بازیباز های دیگر این است که همان بازی قدیمی را به اسم گرافیک بهتر باز هم به بازیباز ارائه کنیم. مشکلی که DuckTales Remastered با تمام جذابیت که البته متعلق به سال ها پیش هستند، به آن گرفتار است.

سفر به گذشته

داستان بازی بدون هیچ تغییری روایت گر همان ماجرای قدیمی است. اسکروج بعد از فراری دادن دزد ها از سرمایه خود متوجه می شود که گنجینه ای با ارزش در پنج نقطه دنیا مخفی شده است. در ادامه او تصمیم می گیرد که به هر کدام از این مناطق گرفته و گنجینه مورد نظر را پیدا کند. نکته مثبت بازی است این است که قابلیت رد کردن سریع دیالوگ ها را قرار داده تا بازیباز بیش از این با داستانی ساده و البته بی ارزش روبرو نشود. در ادامه به گیم پلی می رسیم که هیچ تغییری نسبت به گذشته نکرده است. همه چیز همان عنوان قدیمی بدون ذره ای تغییر است. بازیباز با کنترل اسکروج این قابلیت را در اختیار دارد که در جهت های مختلف پریده و به از عصای خود برای مبارزه با دشمن ها استفاده کند. شاید جذابیت ترین نکته گیم پلی همین عصا باشد که نه تنها به صورت مستقیم می تواند دشمن ها را از بین ببرد بلکه در بخش های مختلف همچون ایجاد سکو ها یا به نمایش در آوردن پرش های بلند تر نیز کارایی خود را نشان می دهد. ضعف اصلی بازی در زمینه گیم پلی زمانی خود را نشان می دهد که بازیباز مراحل ابتدایی را پشت سر بگذارد. ساختار قدیمی بخش های پلتفرمر در ادامه با تکراری شدن بازی همراه شده و در نهایت سطح کیفی بازی را کاهش می دهند. در کنار نکته اشاره شده نبود هیچ المان یا قابلیت جدید را نیز قرار دهید تا شرایط دشوار تر از گذشته شود. مطمئنا Ducktales در زمان عرضه جذابیت های فراوانی داشته اما این موارد عملا نمی توانند مخاطبی را که انواع و اقسام بازی های مختلف در سبک پلتفرمر را طی چند سال اخیر تجربه کرده به سمت خود بکشاند.

پیشرفت اندک

با توجه به Remaster شده بازی اصولا سازندگان تمام تمرکز خود را روی جلوه های بصری گذاشته اند. اگر برای یکبار دیگر هم که شده نسخه اصلی را اکنون تجربه کنید تفاوت گرافیکی به وجود آمده را به خوبی درک می کند. مسئله اصلی اینجاست که هر چند گرافیک بازی پیشرفت کرده اما این سطحی نیست که مخاطب را راضی کند. بر خلاف گذشته که بازی به صورت کاملا دو بعدی دنبال می شد،‌ اینبار تمامی محیط های پس زمینه سه بعدی بوده و دارای انیمیشن های مختلف هستند. در مقابل مدل شخصیت های اصلی و دشمن ها کاملا دو بعدی و به سبک کارتون های آشنای دیزنی هستند. مطمئنا هیچ کس با سطح کیفی طراحی شخصیت ها مشکلی ندارد. ضعف اصلی بازی ارتباط مستقیمی با پس زمینه ها دارد. اکنون که سعی شده این بخش از بازی به طور کامل تغییر کند، می شد از محیط های با کیفیت و البته با جزییات تر استفاده کرد که نبود آنها در عنوان فعلی کاملا مشهود است. DuckTales Remastered عنوانی خوب با جذابیت های فراوان در بخش های مختلف است اما اگر آن در مقام مقایسه با بازی اصلی قرار دهیم با چیزی جز پس زمینه های سه بعدی روبرو نیستیم که آنها نیز در سطح عناوین خوب این روز ها قرار نمی گیرند. مطمئنا بازسازی بازی های قدیمی به خودی خود امری قابل قبول هستند اما اینکه فرایند مورد نظر به چه شکلی انجام شود، مسئله ای است که این روز ها به خوبی دنبال نمی شود.