نقد و بررسی Phantom Trigger

گاهی اوقات در صنعت بازی‌های ویدئویی، محصولاتی دیده می‌شوند که در نگاه اول کیفیت خوبی داشته و به‌طور واضح سازندگان زحمت فراوانی برای ساخت آن کشیده‌اند. ولی پس از گذشت مدتی مشخص می‌شود که محصول نهایی نتوانسته از پتانسیل خود کاملاً استفاده کند و به هر دلیلی (کم بودن وقت برای پردازش بیشتر گیم پلی و یا عدم توانایی سازنده در این امر) از رسیدن به هدف نهایی بازمانده است. Phantom Trigger متأسفانه ازاین‌دست آثار است که با وجود تأثیرگذار بودن در ابتدای کار، نتوانسته در ادامه این مسیر را ادامه دهد و به اثری متوسط تبدیل‌شده.

در Phantom Trigger شخصیت اصلی یعنی Stan، مردی معمولی است که روزی در حین گپ زدن با همسر خود ناگهان بی‌هوش می‌شود. او در مراجعه به دکترمتوجه می‌شود که مبتلا به بیماری صعب‌العلاجی شده که برای درمان آن نیاز به یک روش آزمایشی است. در حین این ماجرا شخصیت دیگری به نام Outsider که در دنیای موازی و فانتزی به دنبال هدفی نامشخص است، حضور پیدا می‌کند. توضیح بیشتر داستان خطر لو رفتن آن را به همراه دارد اما در همان ابتدا ارتباط میان شخصیت‌های اشاره شده برای مخاطب نامشخص است و معلوم نیست که آیا دنیای فانتزی ساخته ذهن روبه‌مرگ Stan است و یا کاربرد دیگری دارد. به‌هرحال بخش اعظمی از گیم پلی به مبارزات Outsider با دشمنان مختلف از طریق سه اسلحه اختصاص پیدا می‌کند که در همان اوایل بازی به دست می‌آیند. این سلاح‌ها سه رنگ اصلی هستند و هرکدام قدرت و سرعت مخصوص به خود را دارند. سلاح سبز آسیبی به دشمنان نمی‌زند ولی آن‌ها را به نزدیک Outsider می‌کشاند، سلاح آبی سرعت آن‌ها را کم می‌کند و سلاح قرمز از همه کندتر است ولی می‌تواند دشمنان را به آتش بکشاند. همچنین Outsider توانایی تلپورت شدن با سرعت‌بالا در مسافتی کوتاه را در اختیار دارد. در طول مراحل می‌توان به‌سرعت از کنار دشمنان فرار کرد ولی در مواردی قسمت محدودی از مرحله بسته می‌شود تا برای ادامه تمامی دشمنان از میان برداشته شوند. تعدادی پازل ساده در برخی قسمت‌ها وجود دارد که خلاصه به حفظ کردن رنگ‌های روشن‌شده بر روی تعدادی ستون هستند که باید توسط سلاح‌ها بارنگ مناسب تکرار شوند و در صورت اشتباه کردن تعدادی دشمن در کنار ستون ها ظاهر می شوند. همان‌طور که انتظار می‌رود نیز پایان هر مرحله با مبارزه‌ای سخت و جانانه با یک باس همراه هست.

برخلاف معمول بررسی بازی را با اشاره‌ای به گرافیک آن آغاز می‌کنیم. ازنظر ظاهری، حالت پیکسلی Phantom Trigger چشم‌گیر و زیبا کارشده. استفاده از سبک ظاهری خاص با زوایای شکسته در کنار افکت‌های فراوان حالتی پر زرق ‌و برق و زیبا به ظاهر بازی داده است. دنیای فانتزی Outsider حالتی تیره و تاریک‌تر دارد و نسبت به دنیای واقعی که در آن Stan با بیماری خود و پس آمد های آن دست‌وپنجه نرم می‌کند و به‌خوبی حالت رویا گونه و غمناک آن را به مخاطب منتقل می‌کند. طراحی شخصیت‌ها نیز به‌خصوص در دنیای غیرواقعی که شامل موجودات عجیب غریبی هستند به بهترین شکل انجام‌شده است. البته دقت به جزییات در مورد شخصیت اصلی کاملاً صدق نمی‌کند. باوجود روان بودن انیمیشن‌ها، به نظر می‌آید سازندگان در مورد حملات کمی خست به خرج داده‌اند و تمامی سلاح‌ها از انیمیشن یکسانی استفاده می‌کنند که این خود حالتی تکراری و خشک به مبارزات می‌دهد.

در قسمت گیم پلی نکات قوت چندانی در Phantom Trigger وجود ندارد. مبارزات تا حدی درگیر کننده هستند و می‌توان با ترکیب سلاح‌های مختلف استراتژی‌های مختص هر دشمن را بکار گرفت. جالب‌ترین مکانیک استفاده از کومبوهای مختلف است که هرکدام به جادوی خاصی منجر می‌شود، مانند ایجاد دایره‌ای آتشین که به دشمنان نزدیک آسیب می‌زد و یا خطی یخ مانند که با برخورد به دشمنان آن‌ها را در قالبی از یخ فرومی‌برد. متأسفانه تعداد کم انواع دشمنان و طراحی یکنواخت مراحل سبب می‌شود که به‌زودی روال بازی خسته‌کننده و تکراری شود. هر مرحله از تعدادی اتاق متصل‌به‌هم تشکیل‌شده است که مملو از دشمن هستند و به‌جز مواردی که راه شما سد می‌شود می‌توان بدون درگیری از کنار همه فرار کرد. به‌جز پازل های ذکرشده در قسمت قبل که فقط محدود به حفظ کردن رنگ‌های ایجادشده بر روی ستون‌ها هستند مورد دیگری برای تغییر در گیم پلی وجود ندارد. این پازل‌ها هم بسیار زود آزاردهنده می‌شود زیرا هیچ‌گونه فکر خاص و یا استفاده از مکانیک‌های بازی در آن‌ها وجود ندارد. خود مبارزات نیز دچار این مشکل تکراری شدن و گنگ بودن هستند. در هنگام ضربه خوردن از دشمنان راهنمایی خاصی برای مخاطب وجود ندارد (تکان خوردن دسته، تغییر رنگ شخصیت اصلی و افکت ظاهری که به‌وضوح آسیب دیدن را نشان بدهد) و این خود در شلوغی کنترل بر شرایط را سخت می‌کند. در کل با توجه به این عدم تسلط مبارزات بیشتر کلافه کننده هستند تا جذاب. تنها تغییر مناسب در روال بازی مبارزات با باس هاست. این باس ها کاملاً متفاوت هستند و از بین بردن آن‌ها تا حدی حالت پازل وار دارد ولی درعین‌حال در برخی موارد بیش‌ازاندازه گنگ هستند و نمی‌توان به‌خوبی به نحوه شکست باس پی برد. این مسئله به‌خصوص در مورد باس دوم صادق است که نگارنده دقیقاً متوجه نشدم چگونه شکست خورد!

Phantom Trigger عملکردی ناامیدکننده دارد. دقایق اول آن نوید از یک تجربه عالی می‌دهد ولی زمان زیادی نمی‌گذرد که این حس خوب جای خود را به خسته شدن و بدتر از آن کلافه شدن می‌دهد. دشمن‌های محدود و یکنواخت، مراحل که ازنظر شکل کلی شبیه به یکدیگر هستند، عدم وجود تغییر در گیم پلی کلی این اثر را از رسیدن به پتانسیل خود بازمی‌دارد. شاید تنها نکته‌ای که مخاطب را تشویق به ادامه بازی کند داستان تا حدودی جذاب و باس های موجود در آن باشد. به نظر می‌آید که به هر دلیلی سازندگان مجبور شده‌اند که محصول خود را در ساده‌ترین شکل ممکن به بازار عرضه کنند، از گسترش آن بازمانده‌اند و مجبور شده‌اند تا در ساده‌ترین شکل ممکن بازی خود را به اتمام برسانند که مایه تأسف است.