مروری بر مشکلات ESRB توسط کارمند سابق این شرکت

مقاله زیر نوشته ایست از Jerry Boner کارمند سابق سیستم رتبه دهی ESRB که از این شرکت به صورت کاملا معمولی و به درخواست خودش جدا شده است.

 من به شخصه عادت به مسخره کردن منتقدانی داشتم که از مجبور بودن برای انجام بازی های افتضاح شکایت می کردند.
من دیگر آن کار را انجام نمی دهم، چون خیلی چیزها فهمیده ام. من برای هیاْت درجه بندی نرم افزارهای سرگرم کننده (ESRB) کار می کردم. تنها هیئت رسمی صنعت بازی برای ارزیابی و طبقه بندی محتوی بازی ها؛ و باید بگویم که تقریبا 700 بازی را در طول دوران خدمتم در آنجا درجه بندی کردم.
پس بهتر می دانم بازی کردن ( و در اکثر مواقع تماشا کردن! ) بازی هایِ کم اهمیت و نه چندان جالب چه احساسی دارد. از آن مهمتر، من می دانم که مشکلات واقعی این نظام رده بندی چیست؛ آن هم پس از دوران سختی که اخیرا پس از رسوایی نسخه Hot Coffee بازی GTA، جدال بر سر درجه بندی « بالغین » برای بازی Manhunt 2 و بدتر از همه فشار از طرف سیاستمداران برای تعدیل کردن قانون، به وجود آمد.
من مایلم مشکلاتی را گوشزد کنم و راه حل هایی را نیز پیشنهاد دهم. اما اول، نکته ای در مورد خود ESRB. اکثریت کسانی که من با آن ها مواجه شدم؛ افرادی باهوش و سخت کوش بودند. کسانی که در مورد بازی های رایانه ای و سبک زندگی مربوط به آن به اندازهْ من یا شما اطلاعات داشتند. منظور من در اینجا صحبت درباره ی آن دسته از کسانی در ESRB است که به طور واقعی درباره ی بازی های کامپیوتری ارزش قائل می شوند. می خواهم آن ها را متوجه از خوشنودی خود کنم. روی صحبتم با آن هاست. شما قدرت تغییر نظام درجه بندی را دارید؛ قبل از آنکه به طور برگشت ناپذیری از دست برود. اتفاق و راهکاری فوری نیازمند وقوع است. به دلیل جایگزین شدن دولت برای نظام درجه بندی، که موضوعی جدا ترسناک است. در ادامه 6 راه برای بهبود اوضاع پیشنهاد خواهم کرد.

1 – نظام را مجدداً راه اندازی کنید
نظام ESRB باید انعطاف پذیر باشد ؛ آماده برای تغییرات سریع یا حرکت رو به جلو همپای این صنعت که به سرعت در حال رشد و پیشرفت است. آن ها درجه بندی « همگان +10 » (Everyone +10)را در سال 2005 اتخاذ کردند و شش ارزیاب تمام وقت را در طول بهار گذشته استخدام کردند. در حالی که این تغییرات خوب هستند؛ من اعتقاد دارم آن ها باید کمی جلوتر باشند.
اولین و مهمترین موضوع، سیستم درجه بندی ESRB شدیدا نیاز به به‌روزرسانی دارد. ایراد بزرگ و پایه ای آن ها، سیستم درجه بندی از کار افتادهْ « فقط بزرگسالان » (Adult Only) است که هیچکس حمایتش نمی کند. نینتندو، سونی و مایکروسافت مکرراً اعلام کرده اند که هیچ بازی « فقط بزرگسالان » بر روی کنسول های آن ها جایی ندارد. همچنین خرده فروشان در بازار فروش مانند Wal-Mart و Target از انبار کردن بازی های « فقط بزرگسالان » خودداری می کنند.
مدیر ESRB تا به حال دربارهْ تغییر سیستم زیاد صحبت کرده است اما در حال حاضر این تنها کاری است که صورت گرفته است: صحبت کردن! هر تغییر ناگزیری باید توسط هیاْتی در نمایندگان والدین شرکت سرگرمی تصویب شود. آنها هیچ کاری را از روی هوس و ناگهانی انجام نمی دهند. پیشنهاد من این است : حروف درجه بندی را این گونه تغییر دهید:
همگان Everyone
همگان +10 Everyone +10
نوجوانان +13 Teen +13
نوجوانان +16 Teen +16
بالغین Mature
به این ترتیب رده بندی « فقط بزرگسالان » فراموش می شود و اکنون « بالغین » در بالاترین نقطهْ درجه بندی قرار می‌گیرد. همچنین توصیه می شود بازیکنان، حداقل 18 سال یا بیشتر را برای تهیه بازی در این گروه سنی داشته باشند. دیگر پیشنهاد مهم من دوری از توصیف گرهای راکد و از پیش طراحی شده مثل ( خشونت کارتونی ) و استفاده از منابع آزادتر مثل شرکت سینمای آمریکا که توصیف گر های خود را بر مبنای محتوی هر فیلم خاص طراحی می کنند.

2 – بازی ها را واقعاً بازی کنید
آنچه که عموم مردم شاید ندانند این است که ارزیاب های تمام وقت  ESRB شش نفر متشکل از 3 مرد و 3 زن، درواقع بازی هایی را که ارزیابی می کنند واقعاً انجام نمی دهند. آن ها فقط ویدئوهای ضبط شده را از کسانی که بازی را انجام داده اند، تماشا می کنند. زمانی که ارزیاب های تمام وقت کنونی جایگزین ارزیاب های نیمه وقت قبلی شدند، ESRB تصمیمش بر این بود که ارزیاب های تمام وقت را به این منظور استخدام کند که آن ها بازی ها را واقعاً انجام دهند. اما در واقع بازی های نادری هستند که ما در طول پروژهْ ارزیابی آن ها را واقعاً بازی می کنیم. این شامل بازی هایی تصادفی از آرشیو بزرگ ESRB هستند. بیشتر از 4 ساعت وقت برای انجام کامل بازی ها نیاز نیست. برای بعضی از عناوین این مقدار زمان از کافی نیز بیشتر است و برای بعضی عناوین دیگر نیز به طرز اسفباری ناکافی است.
به جای تماشا کردن ویدئو های روند بازی که بیشتر به یک کار تمام نشدنی می ماند، من قویاً پیشنهاد می کنم که ارزیاب ها بازی ها را تا انتها انجام دهند و گزارش خود را در طول انجام بازی ارایه دهند. من به تازگی مشاجرهْ ESRB را در مورد این موضوع شنیده ام که :

« این کار زمان بسیاری می گیرد و کاری غیر عقلانی است ».

راه حل من برای این موضوع بسیار ساده است: افراد بیشتری را استخدام کنید. ESRB شرکتی کوچک است با نزدیک به 30 کارمند تمام وقت. این می تواند کمی مایهْ امید و بهبودی باشد و من مطمئنم که سازندگان و ناشران می توانند یک هفته یا کمی بیشتر برای درجه بندی خود صبر کنند اگر بدانند که کارشان با دقت بیشتر و به شکل مطلوب تری صورت می گیرد.

3 – توازن و برابری را فراموش کنید
تساوی برای ESRB به منزلهْ سوختی حیاتی می باشد. در ظاهر منطق این گونه حکم می کند: اگر بازی X درجه بندی « نوجوان » گرفت، پس باید تا بینهایت نسخه های دنباله دار آن نیز همان درجه را بگیرند. در زمان من این موضوع بیشتر از آنکه کمک حال ما باشد، دست و پای ما را می بست. چون 9 بار از 10 باری که ارزیاب های دیگر بازی را مشاهده می کردند، اصلا نمی دانستند که این بازی که ما مشاهده می کنیم نسخه ی ششم از یک بازی دنباله دار است. و نمی دانستیم که توازن موضوعی بسیار گیج کننده است. باید هر بازی را به منزله ی بازی ای جدا و منحصر بفرد از سایر بازی ها بررسی کرد و لاغیر. اینگونه همه چیز آسانتر می شود.

4 – پرده ها را برداریم
من لطیفه ای در زمانی که در ESRB کار می کردم می گفتم و آن این بود که چیدمان حروف شرکت باید به CIA تغییر کند! من هیچوقت نفهمیدم که چرا هیئت مدیره در مورد روش خود مرموز است و یا چرا ما ارزیاب ها نباید به عموم معرفی شویم؟ یا حتی چرا نباید با گزارشگر و یا روزنامه نگارها صحبت کنیم؟ من بالاخره در مورد این موضوع از مسؤولین سوال کردم و این جواب به من داده شد که این موضوع برای امنیت ما بوده است. برای نجات ما از دست ناشران بی رحم و یا روزنامه نگار هایی که ممکن است به ما پیشنهاد رشوه برای درجه بندی های مورد نظر آن ها و یا اطلاعاتی از داخل شرکت بدهند. حتی فکر این موضوع برایم نامعقول بود. افراد دست به این کارهای مشکوک برای درجه بندی بازی بزنند؟ کمی غلو شده به نظر می رسد.
در واقع چیزی برای مخفی کاری در ESRB وجود ندارد. همه چیز تا آنجایی که من می دانم زیر نظر هیئت مدیره انجام می شود و تمامی کارمندان افرادی بالغ و از نظر روحی و روانی سالم بوده که قادر به فائق آمدن بر مشکلات در شرایط پیچیده هستند. اما با نقش بازی کردن و انجام کارها به شیوهْ اسرار آمیز و راز آلود ESRB نمایشی ناشایسته از خود به جا می گذارد. این کار هیچ لزومی ندارد و اگر روزی برسد که ESRB پرده ها را کنار بزند، آن وقت عموم مردم قادر به اشتراک گذاری ایده های خود برای بهبود سیستم خواهند بود.

5 – اجازه دهید ارزیاب ها درجه بندی کنند
استنباط شخصی ام این بود که من برای درجه بندی بازی ها استخدام شده ام. متاسفانه در بعضی موارد این کاری نبود که من دقیقاً انجام می دادم. ارزیاب ها بیشتر به چشم یک گزینشگر نگاه می شدند و درجه بندی های ما همیشه آخرین نظر نبود. ما شاهد بودیم که آن ها چگونه درجه بندی را کاملاً تغییر می دادند (بازی هایی که ما به آن درجه بندی « بالغین » داده بودیم به « نوجوان » تقلیل پیدا میکرد و یا مثلا یک «نوجوان» به «بالغین» افزایـش می یافت). یا بعضی وقت ها توصیف گرهای محتوا را تغییر می دادند. (ما به بازی «خشونت کارتونی» اطلاق می کردیم و به «شیطنت کمدی» تغییر پیدا می کرد). انصافاً اگر گاهی اوقات درجه بندی های ما اخطار می گرفت، معمولا فقط برای نکته ای کوچک در توصیف گرها بود. اما وقتی اتفاق هایی از این دست به وقوع می پیوندد ما به ندرت توضیحی دریافت می کنیم که چرا درجه بندی پیچانده می شود؟ این به طور فوق العاده ای ناامید کننده بود. من و دیگر ارزیاب ها بسیار وقت صرف می کردیم و مشاجره می کردیم تا به نتیجه ای عقلانی و هوشمندانه برای ارزیابی تک تک بازی ها به دست بیاوریم. تغییر آن بدون در میان گذاشتن با ما در یک کلمه مضحک بود. به ارزیاب ها اعتماد کنید. می دانم که آن ها افرادی باهوش هستند. اجازه دهید آن ها کاری را انجام دهند که برای آن استخدام شده اند.

6 – ما رقابت لازم داریم
بیایید به زمانی برگردیم که ESRB تنها نبود. در برهه ای از زمان Sega و 3D0 سیستم درجه بندی داخلی خود را داشتندو همچنین انجمن « مشاورهْ نرم افزارهای سرگرم کننده » وجود داشت که در سال 1999منحل شد. می دانم که ESRB تنها سیستم درجه بندی رسمی از طرف کنگره است که در سال 1994 به رسمیت شناخته شد. اما به نظر می رسد که کنگره اخیرا علاقهْ چندانی به ESRB نشان نمی دهد. چه کسی می گوید که یک شرکت تازه تاسیس توان رقابت با سابقهْ ESRB را ندارد؟ آن هم در زمان حال؟ چه کسی می گوید ESRB باید تنها شرکت در جریان باشد؟ حتی تهدید یک سیستم رقابتی جدید ESRB را به فکر وا می دارد که چگونه اوضاع را پیش می برند و آن ها را مجبور به ایجاد تغییراتی برای حرکت رو به جلو می کند. بعضی ها می گویند که یک سیستم رقابتی فقط اوضاع را پیچیده و گیج کننده می کند که در این صورت تعدیل دولت را طلب می کند. چون در آن صورت سیاستمداران می توانند ادعا کنند که این صنعت دیگر توانایی داشتن یک سیستم یکپارچه، قابل اتکا و مستقل را ندارد. اما چیزی که من در این جا پیشنهاد کردم کاپیتالیسم به بهترین شیوه ی ممکن است یا شیوهْ آمریکایی اگر ترجیح می دهید. رقابت یا نابودی. همه ی ما می دانیم بهترین بازی های Madden هنگامی ساخته شد که 2K با قدرت وارد عرصه ی رقابت شد. درست نمی گویم؟ پس نتیجه این است: رقابت تولید ایده را شامل می شود. منظورم را متوجه شدید؟ یک نمونه از عدم ثبات و اشتباهات فاحش ESRB در بازی Elder Scrolls IV: Oblivion که با درجه ی « نوجوان » درجه بندی شد اما در نسخهْ کامپیوتر این بازی بعضی شخصیت ها به صورت عریان ظاهر می شدند که موجب درجه بندی مجدد از سوی ESRB و گرفتن درجهْ بالغین شد.

پایان بازی
در یک جهان فوق العاده و ایده آل نیازی به نظام ESRB و یا چیزی مشابه آن نیست. والدین کارشان را انجام می دهند؛ به بچه هایشان توجه می کنند و تصمیمات حساب شده در مورد چیزهایی که کودکانشان می توانند یا نمی توانند ببینند اتخاذ می کنند. این یک دنیای ایده آل نیست. من تمام این ها را به خوبی می دانم. والدین در حال حاضر بسیار مشغول تر از هر زمان دیگری هستند. مثلا در مورد خودم. من واقعا از والد بودن خوشحال نیستم. اما نمی توانم رویهْ دنیا را عوض کنم. تنها می توانم سهم خودم را اندکی تغییر دهم. طریقه ی انجام کارها توسط ESRB نیز فوق العاده نیست. اما تنها گزینهْ موجود است. پس بهتر است قبل از اینکه اوضاع از کنترل ما خارج شود درستش کنیم. نشود که یک وقت یک « بخش دولت محور » برای ما تصمیم بگیرد که چه بازی را می توانیم انجام دهیم و چه بازی را نمی توانیم.
من می دانم که این را نمی خواهم. می دانم که شما هم آن را نمی خواهید. و البته می دانم که افراد حاضر در ESRB نیز این را نمی خواهند. پس بیایید کاملا مطمئن شویم که هیچوقت این اتفاق نمی افتد. موافقید؟

جری بونر کارمند سابق ESRB

مترجمین : علی ذاکری- حسین ریحانی