افسانه احمق ها – نقد و بررسی Rayman Legends

تا کنون با خود فکر کرده اید که بازی هر چه قدر هم خوب را چند بار می توانید تجربه کنید. شاید این سوال برای بعضی از سبک های خاص به هیچ وجه صدق نکند اما اکثر بازی های ویدئویی شامل آن می شوند. به طور مثال عناوین شوتر نظامی را فرض کنید که اکنون چندین سال است بدون هیچ تغییر خاصی عرضه شده و هنوز هم مخاطب خود را از دست نداده اند. هر چند تمامی این بازی ها در سطح کیفی خوبی قرار می گیرند اما به مرور جذابیت های اولیه خود را از دست داده و تکراری شده اند. یک سال پیش یوبی‌سافت با عرضه بازی تحت عنوان Rayman Origins نشان داد که سال ها از شخصیتی با پتانسیل ها به شدت بالا غافل شده است. کیفیت خوب عنوان اشاره شده در کنار وجود نکاتی که در عناوین دیگر دیده نمی شوند به سرعت سرنوشت ریمن را از نظر مالی تضمین کرد. همین موضوع باعث شد تا بعد از معرفی و عرضه کنسول جدید نینتندو، یوبی‌سافت باز هم وسوسه شده و ریمن را به صورت انحصاری برای Wii U به دنیای بازی های ویدئویی بازگرداند. خوشبختانه هنوز هم خبری از خرگوش های دیوانه نبود اما یک مشکل اساسی در سد راه بازیباز ها برای دیدار دوباره با ریمن قرار داشت. سد اشاره شده چیزی جز این نبود که چرا باید کنسولی را تهیه کنیم که هیچ عنوان متامیز کننده ای را در اختیار ندارد. در هر صورت به نظر می رسد که همین موضوع مانع خریداری Wii U از سوی بسیاری از بازیباز ها شده و در نتیجه فروش این کنسول را به شکل قابل توجهی کاهش داد. در نهایت یوبی‌سافت با دیدن اوضاع کنسول نینتندو تصمیم گرفت که نسخه جدید بازی که با عنوان Rayman Legends (RL) شناخته می شود را چند ماه به تاخیر انداخته و برای پلتفرم های سابق نیز عرضه کند. خوشبختانه نه تنها تاخیر اشاره شده این فرصت را اختیار ما قرار داد که RL را تجربه کنیم بلکه زمان کافی نیز در اختیار سازندگان قرار داد تا با افزایش تعداد مراحل چند بخش جدید و البته خاطره انگیز را به بازی اضافه کنند. نکته ای که مطمئنا در سطح کیفی محصول نهایی تاثیر گذاشته است. در نهایت اگر قصد داشته باشیم به بحث اشاره شده در ابتدای متن پاسخ مناسبی دهیم بایستی اینگونه بگوییم که هر چند RL عنوانی خوب و البته دنباله ای مناسب است اما اگر به همین شکل ادامه پیدا کند در آینده ای نزدیک دچار مشکلات مختلفی می شود.

رویایی از جنس حباب

هر چند داستان قسمت قبل نیز پیچیدگی خاصی نداشته و کلیت ساده ای را دنبال می کرد اما اینبار RL حتی همان جذابیت های انتهایی قسمت قبل را نیز به مخاطب ارائه نمی کند. با وجود اینکه موضوع اشاره شده به عنوان نکته منفی در بازی شناخته نمی شود اما اگر اهمیت بیشتری به آن داده می شد می توانست بازیباز را برای تجربه و به اتمام رساندن بازی ترغیب کند. بعد از اتفاقات قسمت قبل ریمن و دوستانش قرن هاست که به خواب رفته اند. با این وجود پیش گوی داستان خبر از اتفاقی جدید داده و در همین راستا مورفی دوست قدیمی ریمن که برای اولین بار در دومین قسمت از سری او را دیده بودیم، ریمن را بیدار می کند تا به مقابله با شعبده باز و 5 یار پلید او برود. شعبده باز اینبار تعدادی از پریسنس ها و البته Teenis ها را دزدیده و ریمن بایستی در کنار مبارزه همیشگی آنها را نیز نجات دهد. کل داستان بازی به جز بخش پایانی که همچون قسمت قبل دارای سورپرایز خاصی نیست در همین چند خط خلاصه می شود. با این حال گیم پلی به عنوان اولین و آخر عامل جذب کننده بازیباز به RL شناخته می شود که در این نسخه نیز وظیفه خود را به خوبی انجام داده است.

بازی با موسیقی

بگذارید در همین ابتدا به یک نکته اشاره کنم. اگر به یاد داشته باشید در زمان بررسی قسمت قبل به این مسئله اشاره کرده بودم که به احتمال فراوان هیچ وقت به گالری های نقاشی سر نخواهم زد و ترجیح می دهم ساعت ها جلوی صفحه نمایش به تماشای نقاشی های ریمن بنشینم. خوبشختانه یا از بخت بد نگارنده در نهایت به یکی از گالری های نقاشی سر زده و به سرعت مجبور شدم تا به خانه برگشته و اینبار RL را تجربه کنم تا بیشتر از این نسبت به مفهوم هنر غریبه نشوم. همان هنر و خلاقیتی که در گرافیک نسخه پیشین دیده بودید اینبار نیز تکرار شده و به بهترین شکل ممکن در قالب بازی قرار گرفته است. نکته قابل توجه این است که در RL تمامی نکات مثبت قسمت قبل حتی ارتقا یافته و اینبار با بعضی افکت ها و مدل های سه بعدی همراه شده که جذابیت های فراوانی دارند. در کنار این موضوع اندک مشکلات پایداری فریم ریت نیز برطرف شده و اینبار شاهد حضور سکانس های به شدت بزرگ تر و شلوغ تر هستیم که هیچ مشکل فنی خاصی را نیز به وجود نمی آورند. همچنان بازی به صورت 60 فریم دنبال شده و مدت زمان پاسخ گویی کنترلر نسبت به عملکرد بازیباز در پایین ترین سطح خود قرار دارد. در کنار این موضوع شاید بزرگ ترین پیشرفت بازی مربوط به صداگذاری و موسیقی شود. قسمت قبلی به خودی خود دارای موسیقی های بسیار خوبی بود که در کنار صداگذاری طنز شخصیت ها و محیط قرار گرفته، معجونی جالب توجه را شکل داده بودند. همه نکات اشاره شده به نسبت گذشته پیشرفت کرده اند. نه تنها صداگذاری طنز اینبار به شکل مناسبی گسترده شده بلکه موسیقی تبدیل به یکی از اجزای اصلی بازی شده است. در کنار استفاده از موسیقی های آشنا با تنظیمی جدید برای مراحل معمولی هر کدام از بخش های کلی بازی با یک مراحله خاص به انتها می رسند که تمرکز اصلی آن روی موسیقی قرار دارد. در توضیحی ساده تر می توان اینگونه بازگو کرد که ریتم حرکت و پیشروی در این مراحل مبتنی بر موسیقی است که همزمان با حرکت بازی پخش شده و جذابیت فراوانی دارد.

فوتبال شائولین

گیم پلی RL نسخه ارتقا یافته قسمت قبل به اضافه یک قابلیت جزئی است. هر آن چیزی که در گذشته دیده اید اینبار با پیشرفت در جزییات و ساختار به RL بازگشته و همچنان سرگرم کننده است. ریمن این توانایی را در اختیار دارد که به جهات مختلف حرکت کرده، پریده، در هوا معلق مانده و حتی از دیوار ها برای اجرا پرش های بلند تر استفاده کند. هیچ چیز در این زمینه نسبت به گذشته تغییر نکرده است اما سازندگان سعی کرده اند با پیشرفت طراحی مراحل از تکراری شدن بازی جلوگیری کنند. اینبار هر دشمن، مانع و شکلی از طراحی مراحل که می بینید به این منظور گرفته اند تا روندی سریع و بدون توقف را شکل دهند که البته با موانع و تله های مختلف همراه شده اند. شاید بزرگ ترین تغییر به وجود آمده در نوع مراحل مربوط به بخش هایی شود که به طور با قسمت های معمول بازی تفاوت داشتند. به طور مثال از این نمونه ها می توان به مراحل پروازی (سوار بر پشه) و البته نمونه هایی اشاره کرد که محدودیت زمانی و سرعت در آنها نقش کلیدی دارد. مراحل پروازی اینبار جای خود را به بخش هایی داده اند که با جریان هوا ریمن را در هوا معلق نگه داشته و به وسیله قابلیت جانبی این امکان را در اختیار او قرار می دهند که دستکش های بوکس را به سمت دشمن ها پرتاب می کند. در ادامه بایستی به مراحلی بپردازیم که محدودیت سرعت و زمان در آنها نقش به سزایی دارد. این مراحل به طور کل دچار تغییر خاصی نشده اند اما بعد از اتمام هر کدام تحت شرایطی خاص با یک حالت جدید همراه می شوند که طی آن بازیباز بایستی کل طول مرحله را طی یک دقیقه و بدون اثابت به دشمن یا تله ها پشت سر بگذارد. در نهایت بایستی به مراحلی بپردازیم که پیش تر اشاره کوتاهی به آنها داشتیم. طی این مراحل که در انتهای هر کدام از بخش های اصلی قرار می گیرند بازیباز با دنبال کردن ریتم موسیقی مرحله را دنبال می کند بی شک جذابیت های بسیاری داشته و ارزش پشت سر گذاشتن مراحل دیگر برای رسیدن به آنها را دارد. در ابتدای این بخش توضیح دادیم که تنها یک قابلیت جدید به گیم پلی آشنا بازی اضافه شده است. طی یک سری مراحل مورفی به عنوان شخصیت جانبی وارد بازی شده و این فرصت را در اختیار بازیباز قرار می دهد که به کمک او یک سری از موانع را جا به جا کرده، حواس بعضی دشمن ها را پرت کرده یا طناب ها را بریده تا مسیر ریمن و دوستانش هموار شود. در نسخه PS3 و 360 مورفی به صورت خودکار توسط بازی کنترل شده و در موقعیت هایی که تعامل پذیر هستند قرار می گیرد. در ادامه بازیباز با فشردن یک کلید به طور مثال سکوی مورد نظر را حرکت می دهد. این در حالی است که حتی حرکت مورفی در نسخه های ویتا و Wii U‌ بر عهده خود بازیباز و به وسیله صفحه نمایش لمسی انجام می شود. حضور شخصیت جانبی در مراحل مختلف به خودی خود جذابیت و البته پیچیدگی مناسبی را اضافه می کند که تا حدودی جای خالیش در قسمت قبل احساس می شد. در کنار مورفی به عنوان یک قابلیت جانبی همچنان امکان بازی به صورت چهار نفره نیز وجود دارد. بازی کردن RL به صورت چند نفره در کنار جذابیت های همیشگی همچون برخورد مشت و سیلی ها به یکدیگر ضعفی دارد که باعث می شود شلوغی بیش از حدی در بازی به وجود آید. با این حال سازندگان اینبار یک ماد جداگانه تحت عنوان Kung Foot طراحی کرده اند که تنها به صورت چند نفره قابل بازی است. طی این ماد جدید بازیباز ها در دو تیم قرار گرفته و وظیفه پیدا می کنند با زدن مشت، لگد و سیلی به توپ آن را به دروازه حریف وارد کند. البته این امکان وجود دارد که توپ را رها کرده و کتک زدن یکدیگر نیز مشغول شوید ! این ماد بی شک یکی از نکات مثبت بازی جدید است که به خوبی ارزش های حالت چند نفره را افزایش می دهد. RL از جمله عناوینی است که هر چند در چرخه دنباله سازی بدون تغییرات اساسی گرفتار شده اما همچنان جذابیت های گذشته را حفظ کرده با پیشرفت های مورد نیاز در سطح بسیار خوبی قرار می گیرد.