جهنمی فراموش شده – نقد و بررسی Painkiller Hell And Damnation

بیش از هشت سال از عرضه اولین عنوان Painkiller می گذرد. بازی که توانست با الهام گیری از بازی های بزرگ این سبک نام خود را بر سر زبان ها بیاورد. از Painkiller در محافل مختلف به عنوان یک تقلید از سری Serious sam یاد می کنند در حالی که خود Serious Sam نیز تحت تاثیر شدید بازی های بزرگ این سبک یعنی Doom و Quake ساخته شده بود. در Painkiller و بازی های مشابه تنها یک نکته مطرح است، اکشن و نبرد های بی انتها با دشمنانی که به نظر تمام نمی شوند! Hell And Damnation نسخه ای بازسازی شده از عنوان نخست و بسته الحاقی آن است.

عنوانی سردرگم

در بازسازی عنوان های قدیمی ترجیح داده می شود تا بازی در حد امکان دست نخورده باقی بماند تا بازیباز های قدیمی راحت تر با عنوان بازسازی شده ارتباط برقرار کنند. داستان بازی در ابتدا قرار بود کاملا بر اساس نسخه اصلی و بسته الحاقی آن Battle out of hell ساخته شود، گرچه استدیو سازنده تصمیم گرفت تا داستانی بر اساس این دو بازی طراحی کند و کمی آن را تغییر دهد. اما در نهایت نتیجه همان داستان کلیشه ای بود که در سال 2004 عرضه شده بود.

بازیباز در نقش Daniel garner قرار می گیرد که اخیرا در یک تصادف رانندگی جان خود را از دست داده است. دنیل سعی می کند تا به هر قیمتی شده است بار دیگر همسر خودش “کاترین” را پیدا کند اما پیدا کردن یک عزیز از دست رفته در جهنم کار چندان آسانی نیست، Death با پیشنهادی عجیب قول بازگشت کاترین به دنیل را می دهد. دنیل باید هفت هزار روح را برای به دست آوردن دوباره کاترین به Death تقدیم کند. داستان بازی تقریبا هیچ تفاوتی با عنوان اصلی ندارد و بازیباز همیشه از خود سوال می کند که تغییرات داستانی دقیقا در کدام قسمت بازی مشاهده می شوند؟

داستان بازی همانند نسخه اول بسیار خشک و بی هدف به نظر می رسد گرچه بازی هایی با این سبک اصولا نیازی به داستان پیچیده و غنی ندارند. داستان بازی در حدی ساخته و پرداخته شده است تا بازیباز هدفی برای پیشروی در بازی داشته باشد. همانند نسخه بازسازی شده Serious Sam اینبار Painkiller بازیباز ها به سال هایی بر می گرداند که در آن کاورگیری، بارگذاری اسلحه ها و بازیابی سلامتی به صورت اتوماتیک معنایی ندارد.

در این بازی فقط و فقط نابود کردن سیل عظیمی از دشمن ها و مبارزه با Boss هایی با اندازه های غیر قابل باور، معنی دارد! نکته بسیار جالب در مورد بازی حفظ شدن اسلحه های کلاسیک آن است. تمامی اسلحه های جالب و غیر معقول در بازی حفظ شده اند تا بازیباز های قدیمی حس سال های گذشته را به خوبی حس کنند. بزرگترین نکته در مورد بازی های این سبک، حس جالب مبارزهای غیر واقعی با سیل عظیمی از دشمن ها است که این حس به خوبی در بازی حفظ شده است.

مبارزات در بازی با استفاده از اسلحه های مختلف و استفاده خاص هر یک از سلاح ها حس عجیبی به بازیباز های قدیمی القا می کند که امروزه کمتر شاهد آن هستیم. تنوع دشمنان نیز در بازی همچون عنوان سال 2004 در بازی حفظ شده است و در کنار آن چند نوع جدید به تعداد آنها اضافه شده است. نابود کردن دشمن هایی با یک شکل و شمایل شاید بعد از مدتی خسته کننده شود اما در painkiller این اتفاق هیچ گاه رخ نخواهد داد و حتی بازیباز در مراحل پایانی نیز با سیل جدیدی از دشمن ها رو به رو می شود که هر کدام قابلیت های مخصوص به خود را دارا هستند.

وجود دشمن های مختلف در قسمت های مختلف بازی، بازیباز را مجبور به استفاده از سلاح های گوناگون می کند و این نکته باعث می شود تا بازیباز هیچگاه از نبردهای بی پایان بازی خسته نشود. بازیباز بعد از نابود کردن دشمن ها می تواند روح آنها را به عنوان بسته سلامتی جمع آوری کند بعد از جمع آوری 66 روح بازیباز می تواند از قابلیتی به نام Demon Mode استفاده کند که در این حالت تمامی دشمن ها در بازی با تنها یک گلوله نابود می شود. استفاده از Demon Mode بسیار جالب و در بعضی از موارد که بازیباز توسط صد ها دشمن محاصره شده است، نجات بخش است!

طراحی Boss fight ها و خود Boss ها همانند عنوان اصلی انجام شده اند. نبرد های مربوط به این قسمت بسیار حماسی طراحی شده اند اما مشکل بزرگ این قسمت، آسانی بیش از حد آنها است. در بعضی از مواقع بازیباز حس می کند مبارزه با دشمن های معمولی در بازی بسیار دشوار تر از Boss fight ها در بازی است. اما در حالت کلی می توان گفت Hell And Damnation نسبت به عنوان عرضه شده در سال 2004 آسان تر به نظر می رسد. هوش مصنوعی بازی نیز تغییر خاصی نکرده است و دشمن ها به صورت مستقیم به بازیباز حمله می کنند و اگر بازیباز ناگهان پشت ساختمانی پناه بگیرد، نیمی از سپاه دشمن در دیوار های ساختمان گیر خواهند کرد!

قسمت Coop نیز به بازی اضافه شده است که همانند دیگر بازی ها چندان لذت بخش نخواهد بود. قسمت Coop بسیار آسان است و لذت بازی در این قسمت به خاطر آسانی بیش از حد از بین می رود. حالت مالتی پلیر نیز مانند گذشته تغییر خاصی نکرده است و شامل Team deathmatch و Capture the flag و Survival می شود. بازی کردن قسمت مالتی پلیر به سرعت خسته کننده می شود و عدم استقبال بازیباز ها در این قسمت باعث می شود تا بازیباز هیچگاه قسمت مالتی پلیر این بازی را تجربه نکند. یکی دیگر از مشکلات بسیار آزار دهنده این قسمت، سرور های بسیار ضعیف است که عملا باعث شده است تا قسمت مالتی پلیر، غیر قابل بازی باشد.

بسیار بدیهی است که منظور از بازسازی یک عنوان که بیش از 8 سال از عمر آن می گذرد، به روز رسانی قسمت بصری آن باشد. گرافیک Hell And Damnation نسبت به عنوانی که در سال 2004 عرضه شده بود پیشرفت شگرفی داشته است اما نمی توان آنرا با عناوین بزرگی مثل Crysis مقایسه کرد. نکته ای که در بازی بسیار خود نمایی می کند بافت های آن است. کیفیت بافت ها در بازی بسیار عالی انجام شده است که به نظر می رسد The Farm 51 تمامی آن ها را از ابتدا طراحی کرده است.

مدل های مربوط به دشمن ها و Boss های بازی دچار تغییرات ریز و درشتی شده اند که تمامی آنها در نگاه اول به خوبی مشاهده می شوند. نورپردازی و سایه ها در بازی چندان جالب انجام نشده اند. گرافیک در بعضی از مراحل بازی بسیار خوب به نظر می رسد در حالی که در بعضی از مراحل گرافیک بازی تغییری نسبت به سال 2004 نداشته است. موسیقی بازی همخوانی جالبی با مبارزات بازی دارد و در کنار آن صداگذاری دشمن ها نیز همانند گذشته خوب به نظر می رسد. صداپیشگی دنیل نیز بر عهده صدا پیشه شخصیت محبوب Duke Nukem یعنی Jon st. John است که در عناوین مختلفی حضور داشته است.

Painkiller Hell And Damnation یک بازسازی نه چندان جالب از عنوانی بسیار محبوب است. داستان بازی بر اساس گفته های استدیو سازنده دچار تغییرات خاصی شده است که این تغییرات در هیچ جای بازی مشاهده نمی شود! گیم پلی بازی هیچ تغییری نسبت به گذشته نداشته است. طراحی دشمن ها و Boss Fight ها بسیار عالی انجام شده است اما بازی نسبت به نسخه اصلی کمی آسان تر به نظر می رسد. بازی کردن Hell And Damnation به دوست داران عنوان اصلی پیشنهاد می شود اما باید این نکته را در نظر داشته که معجزه ای در طراحی این عنوان رخ نداده است!